Άργησα λίγο να κάτσω να γράψω αυτό το άρθρο, οφειλόμενο εδώ και σχεδόν 20 ημέρες, οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά το σημαντικό είναι να καταγραφούν ορισμένα σημαντικά, σημαντικότατα γεγονότα θα έλεγα, που με κάνουν να αισθάνομαι διπλά υπερήφανος.
Πρώτον γιατί είμαι στην ευχάριστη θέση να διευθύνω ένα περιφερειακό ραδιόφωνο με λίγους αλλά εκλεκτούς συνεργάτες, ευαίσθητους στα όποια μηνύματα της τοπικής μας κοινωνίας και να συμμετέχουμε όλοι στον σκοπό για τον οποίο επιλέγουμε σαν ραδιόφωνο να φωνάξουμε παρών με έργα κυρίως κι όχι μόνο με λόγια.
Δεύτερον γιατί με την όποια δραστηριότητα κάνουμε, ερχόμαστε σε επαφή με πολλά και αξιόλογα μέλη της Ελληνικής κοινωνίας, που σου δίνουν με την γνώση τους και την αλληλέγγυα δραστηριότητα τους να αναφωνείς ξανά και ξανά τη γνωστή ρήση…”γηράσκω αεί διδασκόμενος”.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους. Όταν πριν ένα χρόνο ήλθαμε σε επαφή με ένα μέρος της Ικαριακής κοινωνίας που αντιμετώπιζε ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, εξ αιτίας του οποίου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους και τις περιουσίες τους, για να έχουν ζωντανή την ελπίδα να ζήσουν, συγκλονιστήκαμε με το μέγεθος του προβλήματος και τη λύση που υπάρχει, αλλά πρέπει να υπερνικηθεί το τεράστιο τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας. Μιλάμε βέβαια για τους Ικαριώτες Νεφροπαθείς και τη δυνατότητα που δεν έχουν στο νησί μας Μονάδα Τεχνητού Νεφρού. Ο χώρος υπάρχει (στο Νοσοκομείο Ικαρίας), η χρηματοδότηση υπάρχει, ευτυχώς όχι κρατική ( από τους συμπατριώτες μας ομογενείς της Αμερικής), τότε τι συμβαίνει. Μετά από έρευνα μας και σε συνεργασία με τον Σύλλογο Νεφροπαθών Ικαρίας, είδαμε ότι ουσιαστικά το πρόβλημα είναι τυπικό γραφειοκρατικό και λύνεται αν υπάρχει (πρώτα) πολιτική βούληση. Τότε ξεκινήσαμε την καμπάνια να μαζεύουμε πλαστικά καπάκια, όχι τόσο για να καλύψουμε τα έξοδα της μονάδας, αλλά συμβολικά για να πάρουμε (αν τα καταφέρουμε) ένα ειδικό κρεβάτι νεφροπαθών στη συγκεκριμένη μονάδα. 
Πέρυσι το καλοκαίρι επισκέφθηκαν το νησί μας, στην επέτειο της απελευθέρωσης, ο τότε υπουργός υγείας και ο υπουργός άμυνας, όπου εξήγγειλαν την δημιουργία της μονάδας. (Δείτε το βίντεο ΕΔΩ)
Όταν όμως το επόμενο φθινόπωρο αντιπροσωπεία του Συλλόγου Νεφροπαθών επισκέφθηκε τον Διοικητή της Υ.ΠΕ. Πειραιά στην οποία ανήκει και η Ικαρία, για να θέσει το θέμα της μονάδας (και στην οποία συνάντηση είμαστε παρόντες σαν Ικαριακή Ραδιοφωνία), μείναμε όλοι άναυδοι όταν ο Διοικητής (αρμόδιος για την περίπτωση μας) δήλωσε παντελή άγνοια των όποιων πολιτικών δηλώσεων έγιναν το καλοκαίρι από τον προϊστάμενο του υπουργό και τον αντίστοιχο υπουργό άμυνας.
Βέβαια ο ίδιος μας εξήγησε τι ενέργειες είχαν γίνει μέχρι τότε από την υπηρεσία του για την αναγκαιότητα ή μη της μονάδας στο νησί μας, με τελικό αποτέλεσμα αρνητικό για τη δημιουργία, αλλά δεν είχε βέβαια ενημερωθεί σωστά για τις καταγεγραμμένες περιπτώσεις 25 συμπατριωτών μας που του κατέθεσε ο Σύλλογος Νεφροπαθών Ικαρίας σε ένα φάκελο με τα ιατρικά ιστορικά. Όλο αυτό το διάστημα βέβαια εμείς είχαμε εντείνει την κινητοποίηση μας με τα καπάκια στην Ικαρία (στα στούντιο μας στον Εύδηλο και στον Άγιο Κήρυκο). Είχε ξεκινήσει και η κινητοποίηση μας στην Αθήνα με πολύ καλά αποτελέσματα και πολύ χρήσιμους συμπατριώτες που μας συμπαραστάθηκαν πολύ δυναμικά στη κινητοποίηση μας για συλλογή καπακιών.
Εδώ λοιπόν μπαίνω στον δεύτερο λόγο, που βλέπω πόσο ικανούς και δυνατούς ανθρώπους βγάζει το νησί μας, που η όποια σωματική αδυναμία τους μετατρέπεται σε απίστευτη δύναμη, συμμετοχής και βοήθειας στον συνάνθρωπο τους, πόσο μάλλον όταν είναι και συμπατριώτης σου. Μια τέτοια γυναίκα είχα την τιμή να γνωρίσω και να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι είναι η ΚΥΡΙΑ Αργυρώ Ράπτη από το Καραβόσταμο, που μαζί με την αδελφή της και τον αδελφό της ( και φίλο μου Γιάννη) πήραν πολύ ζεστά το θέμα και είχαμε απίστευτα αποτελέσματα. Η Αργυρώ που η φύση δεν της χάρισε εκ γενετής την όραση της, ήταν καθηγήτρια στην Σχολή Τυφλών με πάρα πολλούς επαίνους και βραβεία για το έργο της, αλλά παράλληλα δίδασκε και στους φοιτητές της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας την μέθοδο ανάγνωσης των τυφλών, σε φοιτητές που δεν είχαν πρόβλημα όρασης. Εδώ λοιπόν γνώρισα με την κινητοποίηση αυτή ορισμένους μαθητές της, που την αγαπούσαν και την σεβόντουσαν παραπάνω από καθηγήτρια τους, σχεδόν σαν μητέρα τους, ακόμα και σήμερα που είναι Διευθυντές Δημοτικών Σχολείων στην Αθήνα ή Σχολικοί Σύμβουλοι Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Περιφέρεια.
Ένα τέτοιος μαθητής της Αργυρώς είναι ο κύριος Πέτρος Ορφανός, Σχολικός Σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη Χαλκίδα, ο οποίος πήρε τόσο ζεστά το θέμα της συλλογής καπακιών αλλά και τον λόγο για τον οποίο γίνεται, που κινητοποιήθηκε σε όλα τα σχολεία της Περιφέρειας του, στην τοπική Διοίκηση της Αστυνομίας, στους Προσκόπους της περιοχής του και δεν ξέρω κι εγώ που ακόμα και μάζεψε ούτε λίγο ούτε πολύ ένα τόνο και 700 κιλά καπάκια.
Η έκπληξη μου βέβαια είναι, ότι στα πλαίσια τακτικών επαφών του με τους γονείς των σχολείων που ανήκουν στην Περιφέρεια του, διοργάνωσε μια εκδήλωση στις 18 Μάη 2016, στην οποία είμαστε καλεσμένοι κι εγώ και η Αργυρώ Ράπτη, η δασκάλα του, όπως την έλεγε με ιδιαίτερο σεβασμό και αγάπη, σε χώρο του 4ου Δημ. Σχολείου Χαλκίδας. Εκεί το πρώτο μέρος της εκδήλωσης ήταν αφιερωμένο στην κινητοποίηση που κάνει η Ικαριακή Ραδιοφωνία σε συνεργασία με τον Σύλλογο Νεφροπαθών, όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να πω δυο λόγια για την καμπάνια μας και να βραβεύσει και την Αργυρώ Ράπτη για την προσφορά της στο εκπαιδευτικό έργο, τόσων μαθητών που πέρασαν από κοντά της και τους μετέδωσε πέρα από το καθαρά εκπαιδευτικό έργο, συναισθήματα και ενέργεια τέτοια, που και ο ίδιος με δυσκολία κράτησε τη συγκίνηση του στη ομιλία του.
Αμέσως μετά ξεκίνησε η εκδήλωση με τους γονείς των παιδιών, μια εκδήλωση γνωριμίας με την αλήθεια, τον σεβασμό και την υπευθυνότητα, σε μια πρωτότυπη “άσκηση” στην οποία συμμετείχα κι εγώ. Εδώ λοιπόν είδα το μεγαλείο του ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ Πέτρου Ορφανού, που με πολύ απλό, επιστημονικό και κατανοητό τρόπο, εξηγούσε βήμα – βήμα τη συμπεριφορά του γονιού απέναντι στον συνάνθρωπο του και μέσα απ’ αυτό το “μάθημα” σεβασμού και υπευθυνότητας που πρέπει να μεταδίδει ο κάθε γονιός στο παιδί του. Για μία ώρα (ίσως και παραπάνω) έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος και ευτυχής, που είχα τη τύχη να ζήσω αυτή την εμπειρία.
Πολύτιμος του συνεργάτης σ’ αυτή την εκδήλωση ο Διευθυντής του Σχολείου κ. Αντώνης Μπαλτάς, μαζί με τους δασκάλους του σχολείου, που σημειωτέον συμμετείχαν κι αυτοί στην “άσκηση” μαζί με τους γονείς. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι σε μια επαρχιακή πόλη, όπως η Χαλκίδα, το επίπεδο της μόρφωσης των παιδιών, των γονιών αλλά και των διδασκόντων είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο. Όταν έχεις προϊσταμένους που αποφεύγουν την τυπικότητα και μπαίνουν απ’ ευθείας στην ουσία του λειτουργήματος τους (γιατί η εκπαίδευση εκτός από επάγγελμα είναι και λειτούργημα μην το ξεχνάμε), το αποτέλεσμα είναι πάντα θετικό.
Σαν επίλογο λοιπόν θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Αργυρώ Ράπτη για τη πολύτιμη βοήθεια που μου προφέρει, στον κύριο Πέτρο Ορφανό που συναισθανόμενος τον λόγο της κινητοποίησης μας, έδωσε “και τη ψυχή του” και δεν είμαστε αγνώμονες να το ξεχάσουμε, στον κ. Αντώνη Μπαλτά που είχε την καλοσύνη να μας βοηθήσει στην φόρτωση των καπακιών από διάφορα σημεία της Χαλκίδας, αλλά και όλους τους εκπαιδευτικούς και τους κατοίκους της Χαλκίδας και των γύρω περιοχών, που κι αυτοί βοήθησαν στην συλλογή καπακιών.
Τέλος θέλω να πω ότι ανεξάρτητα με το τι αποτελέσματα θα έχει η καμπάνια μας για τα πλαστικά καπάκια, εγώ προσωπικά αλλά και οι συνεργάτες μου πιστεύω, δεν θα ησυχάσουμε αν δεν δούμε σε λειτουργία τη Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στην Ικαρία, που θα οδηγήσει να επιστρέψουν στον τόπο τους τόσοι Νεφροπαθείς συμπατριώτες μας.
Σωτήρης Πολίτης
Υ. Γ. Σωτήρη Πολίτη : Ζητώ συγγνώμη γιατί στο κείμενο δεν ανέφερα και την κυρία Ευαγγελία Μπλατσούκα, που είναι σχολική σύμβουλος της 2ης εκπαιδευτικής περιφέρειας Π.Ε. Εύβοιας και μας βοήθησε πάρα πολύ. Είναι η κυρία που κάθεται δίπλα στην κυρία Αργυρώ Ράπτη.
