Τα πλαστικά απόβλητα αποτελούν πραγματική μάστιγα για τον πλανήτη αφού νεκρώνουν θαλάσσια και χερσαία οικοσυστήματα και διεισδύουν στην τροφική αλυσίδα πτηνών, ψαριών και άλλων θαλασσίων ειδών. Αυτή τη στιγμή παράγονται 299 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι πλαστικού κάθε χρόνο.
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι τραγική αφού σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Ινστιτούτου Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών (ΙΕΛΚΑ) η χώρα μας κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των 28 κρατών-μελών της ΕΕ στην κατανάλωση πλαστικής σακούλας με 363 σακούλες ανά κάτοικο ανά έτος.
Σύμφωνα με το Earth Policy Institute, ο μέσος αμερικανός χρησιμοποιεί μια περίπου πλαστική σακούλα κάθε μέρα για μερικά λεπτά πριν την απορρίψει στο περιβάλλον.
Οι πλαστικές σακούλες χρειάζονται χιλιάδες χρόνια για να βιοδιασπαστούν και για αυτό το λόγο επιστήμονες από την Κινεζική Ακαδημία Επιστημών και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ιρβάιν αποφάσισαν να συνεργαστούν για να βρουν από κοινού μια λύση σε αυτό το κρίσιμο πρόβλημα.
Ανέπτυξαν, λοιπόν, μια καινοτόμο διαδικασία που όχι μόνο διασπά τα πλαστικά, αλλά και τα μετατρέπει σε καύσιμο.
Οι επιστήμονες επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους στο πολυαιθυλένιο το πιο κοινό πλαστικό που χρησιμοποιείται ευρέως στις συσκευασίες (πλαστικές σακούλες, πλαστικές μεμβράνες, γεωμεμβράνες, σε περιέκτες όπως φιάλες, κλπ.).
Κάθε χρόνο παράγονται περίπου 100 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι πολυαιθυλενίου. Αυτό το πλαστικό μπορεί να διασπαστεί και με τη θέρμανσή του, αλλά πρόκειται για μια μη αποδοτική διαδικασία με ανεξέλεγκτα υποπροϊόντα.
Πρόσφατα, οι επιστήμονες των δύο πανεπιστημίων ανέπτυξαν μια αποδοτική διαδικασίαπου παράγει ορισμένα προϊόντα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν.
Η διαδικασία βασίζεται σε διαφορετικούς καταλύτες ώστε το πολυαιθυλένιο να διασπαστεί σε χημικές ουσίες όπως το βουτάνιο, μια κηρώδη ουσία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη στην παραγωγή πλαστικού ή και πετρελαίου. Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία διαχωρίζει τις χημικές ουσίες που βρίσκονται σε πλαστικά αντικείμενα όπως σακούλες και φιάλες νερού σε χρήσιμες χημικές ουσίες.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια φθηνή λύση. Παρόλα αυτά δεν έχει εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα και ένας από τους χρησιμοποιούμενους καταλύτες, το ιρίδιο, σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να είναι ακριβό.
Έτσι, αναζητούν εναλλακτικά υλικά που θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν το ιρίδιο. Σε αυτό το στάδιο ο λόγος πλαστικού προς καταλύτη είναι 30 προς 1 με στόχο αυτός να διαμορφωθεί σε 10.000 προς 1.
Με άλλα λόγια πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στ” αυλάκι προτού αυτή τη τεχνολογία αποτελέσει βιώσιμη λύση για το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό πρόβλημα του καιρού μας, αλλά οι επιστήμονες δήλωσαν στο Phys.org «συγκρατημένα αισιόδοξοι» ότι «θα μπορέσουν να αναπτύξουν τη διαδικασία τους σε εμπορικά εκμεταλλεύσιμη κλίμακα».
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Science Advances.
Αναδημοσίευση από : http://www.econews.gr
