“Το στέμμα” – γκρικ εντίσιον – με άρωμα τζατζίκι
Σήμερα τελέστηκε η κηδεία του Κωσταντίνου Γλύξμπουργκ στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών. Πλήθος γαλαζοαίματων και κόσμου παρευρέθησαν και έδωσαν το παρόν σε ένα αξιοθαύμαστο σόου φαντασμάτων. Κυρίαρχο το φάντασμα της μοναρχίας με λίγη δόση από τσαρούχι, λίγη ελιά και φυσικά “Κότσο βασιλιά”.
Σημαίες, χειροκροτήματα, τρικάκια “Αθάνατος”, στρατιωτικοί χαιρετισμοί, όλα γαρνιρισμένα με μαύρες πλερέζες και λίγη εσάνς από “μενδωνισμό”, ευτυχώς έλαβαν τέλος. Το κα(η)μμένο Τατόι δε, λαμποκοπούσε, τα έκανε πολύ ωραία η Κα Μενδώνη. Εδώ τσιμέντωσε Παρθενώνα ένα Τατόι θα την πτοήσει… Με τα σχολεία της ξεφεύγει και ζορίζεται αλλά εντάξει προσπαθεί να ξεπεράσει και το σοκ της εξαπάτησης ας είμαστε επιεικείς.
Τον έθαψαν επιτέλους τον άνθρωπο, στο Τατόι, δίπλα στη μαμά (φροϋλάιν) Φρειδερίκη (aka Φρείκη), αιωνία του μνήμη, συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
Ο επικήδειος του Παύλου ως “διάδοχου(;)”
Κάτι που θα μείνει να συζητάμε, συμβαίνει συνήθως μετά από κηδείες ανθρώπων όταν φεύγουν πλήρεις ημερών, πόσο μάλλον όταν έχουν κάνει και θητεία βασιλιά, βεβαίως βεβαίως, είναι ο επικήδειος του γιού του, Παύλου.
Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι οι γαλάζιοι να δώσουν το ύστατο χαίρε και ξεκίνησε η τελετή με τους 12 Μητροπολίτες της Ιεράς Συνόδου και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να προεξάρχει της Εξοδίου Ακολουθίας. Αφού ακούσαμε τους ιερείς να τον προσφωνούν βασιλιά, συγκεκριμένα είπαν “Βασιλέως ημών γενόμενος”, στο τέλος της τελετής, ο πρωτότοκος γιός του Κωνσταντίνου Β’, Παύλος, έδωσε τον επικήδειο λόγο. Κάποια αποσπάσματα αυτού θεωρώ ότι είναι συμβολικά και ίσως προφητικά:
“Ήταν μια σκληρή εποχή όταν ανέβηκες στον θρόνο. Και το αποτέλεσμα ήταν κάτι που δεν το θέλησε κανείς. Η προσπάθειά σου απέτυχε αλλά δεν ήθελες μένοντας στην Ελλάδα να γίνεις αφορμή για μια νέα αιματοχυσία. Δέχθηκες με σεβασμό την απόφαση του ελληνικού λαού”.
Προφανώς ο Παύλος θέλει να μας μιλήσει για τότε που ο εκλιπών πατέρας του, έδωσε την ευκαιρία και έστρωσε το δρόμο για τη δικτατορία και ό,τι δεινό ακολούθησε αυτής για εμάς τους Έλληνες. Ναι υπήρξε αιματοχυσία. Δέχθηκε φυσικά την απόρριψη του λαού με το δημοψήφισμα (υπήρχε και άλλη επιλογή;) και έφυγε φοβούμενος τα χειρότερα για την δική του ενδεχόμενη αιματοχυσία. Έτσι κι αλλιώς “φυτευτοί” ήταν, πήγαν εκεί που ανήκαν πάντα, εκτός Ελλάδος, σπίτι τους. Κάτι ακόμα πιο γαργαλιστικό είναι ότι ο Κωνστανίνος Β’ δεν είχε και ελληνική ιθαγένεια, αφού του αφαιρέθηκε, με καθυστέρηση όμως, διότι είχε λήξει και αυτή μαζί με τη βασιλεία της οικογενείας του.
“Η οικογένεια ήταν το παν για σένα και τη μητέρα μας. Δημιουργήσατε μια οικογένεια που την ενώνει η αγάπη και το καθήκον προς την πατρίδα” είπε ο Παύλος και μήπως να αρχίσουμε να ανησυχούμε, γιατί κυκλοφόρησε και μια φήμη ότι ψάχνει σπίτι στην Ελλάδα, μετακομίζει και έρχεται, μόνος ή θα φέρει και το “καθήκον” του μαζί δεν ξέρουμε ακόμα.
“Ο Θεός έφερε να αφήσεις την τελευταία σου πνοή στην πατρίδα. Όπως μας δίδαξες πατέρα εμείς τα παιδιά σου και τα εγγόνια προσφέρουμε και θα προσφέρουμε για πάντα στην πατρίδα και την Ελλάδα” είπε ο πρωτότοκος και η λέξη πατρίδα αρχίζει και ακούγεται πολύ, για να δούμε.
“Ισχύς μου η αγάπη του λαού ήταν και θα είναι για πάντα ο κανόνας της οικογένειάς μας. Για κάθε Έλληνα και κάθε οικογένεια η ισχύς είναι η αγάπη του κάθε Έλληνα για αυτήν” είπε κλείνοντας και οι λέξεις πατρίδα, Ελλάδα, οικογένεια, καθήκον, κανόνας, ισχύς αρχίζουν να συνθέτουν μέσα στο μυαλό μου κάτι που ακόμα δεν τολμώ και δεν θέλω να αρθρώσω με λέξεις, ελπίζω να ήταν τα “λόγια του παππά”….
Ιωάννα Κυμηνά
