Κάπτεν Ματθαίος Πνευματικάκης: Έφυγε από τη ζωή ο “Καπετάν Άγιος”

Ο “Άγιος” του Αιγαίου

-Με ακούει κανείς από το Καρκινάγρι της Ικαρίας; Ακούστηκε καθαρά και δυνατά η φωνή του Καπετάν Μαθιού στο κανάλι 16 του V. H. F.

-Παρακαλώ εάν με ακούει κάποιος από Καρκινάγρι της Ικαρίας, ας μου απαντήσει στο κανάλι 16. Είμαι το επιβατικό «Σάμαινα» και ζητώ πληροφορίες για τις καιρικές συνθήκες και την κατάσταση της θάλασσας στον όρμο Καρκινάγρι.

-«Σάμαινα» προβείτε. Πάμε στο κανάλι 9 για να αφήσομε ελεύθερο το 16.

– Έλα καπετάν Μαθιέ. Είμαι ο καπετάν Μιχάλης, και βρίσκομαι με το πλοίο μου αγκυροβολημένο σε κάποιο υπήνεμο όρμο πολύ κοντά στο Καρκινάγρι. Πες μου τι ακριβώς ζητάς.

– Σε σαράντα λεπτά περίπου φθάνω στο Καρκινάγρι και έχω να αποβιβάσω ένα επιβάτη. Θέλω να μάθω τις επικρατούσες συνθήκες καιρού, κυρίως τη κατάσταση της θάλασσας, δηλαδή εάν μπορώ να πλησιάσω με ασφάλεια χωρίς να κινδυνέψει το πλοίο .

– Η γνώμη μου είναι να μην προσεγγίσεις. Επικρατούν βορειοανατολικοί άνεμοι εντάσεως 9 Μποφώρ. Προτιμότερο είναι να τον αποβιβάσεις στο επόμενο λιμάνι προσέγγισης, η κατά την επιστροφή σου.

-Καπετάν Μιχάλη, το επόμενο λιμάνι είναι ο Άγιος Κήρυκος και θα φθάσω μετά από δύο ώρες. Εκεί ο καιρός σίγουρα θα είναι χειρότερος και πιθανότατα δεν θα μπορέσω να προσεγγίσω ούτε εκεί, οπότε η αποβίβαση τελικά θα γίνει στο Βαθύ της Σάμου μαζί με άλλους ογδόντα επιβάτες που έχω συνολικά. Θα είναι όμως κρίμα, γιατί ο επιβάτης για Καρκινάγρι είναι φαντάρος και θα χάσει πολύ χρόνο από την ολιγοήμερη άδειά του. Εν πάση περιπτώσει, με 9 μποφώρ έχω προσεγγίσει και άλλες φορές στο Καρκινάγρι. Εκείνο που φοβάμαι περισσότερο είναι η ρεστία, γιατί εάν είναι υψηλότερη από 3,5 μέτρα υπάρχει κίνδυνος να κτυπήσουν στο βυθό το ποδόσταμο και το τιμόνι του πλοίου και να καταστραφούν.

-Καπετάν Μαθιέ, το ύψος της ρεστίας είναι μεγαλύτερο από 4 μέτρα. Σίγουρα θα κτυπήσεις στο βυθό, θα πάθεις μεγάλη ζημιά και θα μείνεις χωρίς τιμόνι. Η γνώμη μου είναι να μείνεις 200 οργιές μακριά από την προβλήτα και εγώ θα στείλω την δικιά μου άκατο να παραλάβει τον επιβάτη σου από τον καταπέλτη που θα έχεις ανοιχτό. Το πλήρωμά μου είναι έμπειρο και πολύ καλά εκπαιδευμένο γι’ αυτή τη δουλειά. Σίγουρα θα τα καταφέρουν.

– Εντάξει λοιπόν. Συμφωνώ. Θα είμαι εκεί σε τριάντα λεπτά ακριβώς.

Συνεχής επικοινωνία στο κανάλι 9. Αμέσως φώναξα στη γέφυρα τον υποπλοίαρχο και τον λοστρόμο και τους έδωσα τις σχετικές εντολές. Με προθυμία δέχτηκαν να εκτελέσουν το επιχείρημα. Επιλέχθεισαν δύο έμπειροι ναύτες, που μαζί με τον λοστρόμο θα πήγαιναν να παραλάβουν τον μοναδικό επιβάτη που είχε το επιβατικό «Σάμαινα» για να αποβιβάσει στο Καρκινάγρι της Ικαρίας. Το πλοίο έφθασε στο προκαθορισμένο σημείο στην ώρα του. Ο λοστρόμος με μαεστρία οδήγησε την άκατο κάτω ακριβώς από τον ανοιχτό καταπέλτη του επιβατικού και μόλις βρέθηκε στην σωστή θέση, ο επιβάτης πήδησε με ευκολία από την ανοιχτή μπουκαπόρτα στην άκατο, υποβασταζόμενος από τους δύο ναύτες που με τα κράνη και τα ατομικά σωσίβια που φορούσαν έμοιαζαν σαν αστροναύτες. Το «Σάμαινα» συνέχισε το ταξίδι του για το Βαθύ της Σάμου όπου θα αποβίβαζε με ασφάλεια όλους τους επιβάτες. Κυβερνήτης του «Σάμαινα» ο πλοίαρχος Μαθιός Πνευματικάκης. Χρόνια πολλά στην διακυβέρνηση του πλοίου, το γνώριζε καλύτερα από όσο γνώριζε τα δωμάτια του σπιτιού του. Αυτό βέβαια δεν είναι τίποτα σπουδαίο ή παράξενο, αφού το σπίτι του, πολύ σπάνια το έβλεπε, ενώ στο πλοίο βρισκόταν μέρα και νύχτα 365 ημέρες το χρόνο. Όταν ο πλοίαρχος αγαπά την δουλειά του δημιουργείται μια παράξενη σχέση μεταξύ πλοιάρχου και πλοίου, που κανείς άλλος δεν μπορεί να την καταλάβει. Υπάρχει –ας πούμε – ένας κώδικας επικοινωνίας, άγνωστος σε όλους τους άλλους, αλλά πολύ γνωστός και μοναδικός στον πλοίαρχο και το πλοίο. Μιλούν μεταξύ τους, αφουγκράζονται, καταλαβαίνουν, κατανοούν. Ο πλοίαρχος δίνει εντολές, το πλοίο ανταποκρίνεται και απαντά με ιδιαίτερους θορύβους, τριξίματα, σκαμπανεβάσματα, κλίσεις δεξιά η αριστερά και ένα σωρό άλλα σημάδια που ο πλοίαρχος πρέπει να τα πιάσει, να τα νιώσει, να τα ερμηνεύσει και να πράξει ανάλογα. Έτσι και ο καπετάν Μαθιός είχε γίνει ένα με το πλοίο. Είχαν αγαπηθεί, είχαν ταυτιστεί, είχαν γίνει αναντικατάστατοι ο ένας για τον άλλο. Οι επιβάτες και οι κάτοικοι των νησιών που εξυπηρετούσε το πλοίο συχνά έλεγαν: «Θα πάω με το Καπετάν Μαθιό», «Ήλθε στην ώρα του ο καπετάν Μαθιός» ή «έφυγε ο καπετάν Μαθιός», εννοώντας φυσικά το πλοίο «Σάμαινα».

Εκτός όμως από το πλοίο, ο Καπετάν Μαθιός γνώριζε πολύ καλά και όλα τα λιμάνια του προορισμού του, και όχι μόνο. Εκατοντάδες προσεγγίσεις για να αποβιβάσει και να επιβιβάσει χιλιάδες επιβάτες, αυτοκίνητα και εμπορεύματα, με ασφάλεια, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Ξεχωριστή μανούβρα σε κάθε λιμάνι, διαφορετική κάθε φορά, ανάλογα από πού φυσάει ο άνεμος, πάντοτε με ασφάλεια, πρωτίστως για τους επιβάτες του, αλλά και για το πλοίο. Εκείνο που τον χαρακτηρίζει είναι η απόλυτη ψυχραιμία στα δύσκολα και το χαμογελαστό πρόσωπό του παντού και πάντοτε. Κάποια χειμωνιάτικη νύχτα κατευθυνόταν στον Εύδηλο Ικαρίας να αποβιβάσουν καμιά τριανταριά επιβάτες, έξη Ι.Χ. επιβατικά, και δύο φορτηγά. Ο βοριάς λυσσομανά. Ο ύπαρχος στη γέφυρα πολύ ανήσυχος με τον καιρό, σχεδόν σίγουρος ότι θα ματαιωθεί η προσέγγιση στον Εύδηλο και θα προχωρήσουν για Σάμο. Μπήκε ο καπετάν Μαθιός στη γέφυρα για να αποφασίσει και να διατάξει την ματαίωση της προσέγγισης. Ήταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει, αφού κανείς άλλος στο πλοίο δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα. «Ύπαρχε, πες στο λιμεναρχείο ότι λόγω των ισχυρών ανέμων και του υψηλού κυματισμού ματαιώνεται η προσέγγιση στον Εύδηλο και συνεχίζομε τον πλου για Σάμο», ήταν η εντολή του Καπετάν Μαθιού.

-Από το επιβατικό «Σάμαινα» προς το λιμεναρχείου «Ευδήλου»: Με ακούτε παρακαλώ;

-Από λιμεναρχείο Εύδηλου προς επιβατικό «Σάμαινα»: Σας ακούμε. Προβείτε.

-Λιμεναρχείο Εύδηλου από Σάμαινα. Λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών ο πλοίαρχος αποφάσισε την ματαίωση της προσέγγισης στο λιμάνι σας και συνεχίζομε πλου για Σάμο.

-«Σάμαινα» από λιμεναρχείο Εύδηλου. Κατανοητό. Ήταν βέβαια αναμενόμενο με τέτοιο καιρό. Συνεπώς επιβάτες και αυτοκίνητα θα αποβιβαστούν κατά την επιστροφή σας αύριο το απόγευμα. Σωστό;

-Σωστό. Αύριο το απόγευμα στις 17:00 θα αποβιβαστούν επιβάτες και αυτοκίνητα με συνθήκες καλές όπως αναφέρουν τα δελτία καιρού. Περιμένουμε ύφεση φαινομένων.

-Λιμεναρχείο προς «Σάμαινα». Θα πρέπει να ειδοποιήσω το Κέντρο Υγείας, διότι σε κάποιο από τα φορτηγά σας υπάρχουν φάρμακα και άλλα νοσοκομειακά υλικά και τα περίμεναν απόψε πως και πως οι γιατροί. Αλλά τι να γίνει; Συμβαίνουν αυτά…

Μόλις άκουσε ο καπετάν Μαθιός ότι υπήρχαν στο πλοίο του φάρμακα, και μάλιστα απαραίτητα για τους νοσηλευόμενους ασθενείς, που τα περίμεναν οι γιατροί πώς και πώς να τα χορηγήσουν στους άρρωστους ανθρώπους, χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό διέταξε την αναστροφή του πλοίου και την προσέγγιση στον Εύδηλο.

-Ύπαρχε, πες στο λιμεναρχείο ότι άλλαξα γνώμη και θα επιχειρήσω την προσέγγιση για την αποβίβαση επιβατών και αυτοκινήτων.

-Μα κύριε πλοίαρχε… Με τέτοιο καιρό;

-Χωρίς μα και μου Ύπαρχε. Οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, περιμένουν τα φάρμακά τους κι εμείς πρέπει να τους τα παραδώσουμε. Αυτό είναι το καθήκον μας.

-Κύριε πλοίαρχε θα πάρετε τέτοιο ρίσκο;

-Κάνε αυτό που σου λέω Ύπαρχε. Σε ετοιμότητα οι μηχανές και το πλήρωμα. Ειδοποίησε τους επιβάτες να ετοιμαστούν για αποβίβαση.

Την ώρα που το πλοίο πέρασε ξυστά από τον κόκκινο φάρο του λιμενοβραχίονα, όλο το πλήρωμα με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε τις μανούβρες για την πρυμνοδέτηση. Εν τω μεταξύ οι Ικαριώτες ακούγοντας τα σφυρίγματα του πλοίου, άδειασαν τα καφενεία και τα καπηλειά του λιμανιού και έτρεξαν στην προβλήτα να δουν με τα μάτια τους τις μανούβρες του καπετάν Μαθιού. Οι περισσότεροι, παλιοί ναυτικοί που τα ρούχα τους έσταζαν ακόμα αλμυρό νερό, απορούσαν πώς πήρε την απόφαση ο καπετάνιος να μπει μέσα στο λιμάνι με τέτοιο παλιόκαιρο. Άλλοι έλεγαν ότι το πλοίο θα πέσει πάνω στα βράχια, άλλοι ότι δεν θα μπορέσει να δέσει και θα κάνει στροφή για να φύγει χωρίς να αποβιβάσει επιβάτες και αυτοκίνητα. Οι Ικαριώτες ξέρουν από καράβια, αφού κάθε μέρα μπαινοβγαίνουν στα λιμάνια τους τόσα ποστάλια. Βλέπουν τους χειρισμούς των πλοιάρχων, τους κρίνουν, τους συγκρίνουν, χρονομετρούν, τόση ώρα έκανε ο ένας για να δέσει, τόσα λεπτά ο άλλος, ποιος καπετάνιος ρισκάρισε και ποιος όχι, και το κουβεντολόι δίνει και παίρνει. Με κομμένη την ανάσα βλέπουν το «Σάμαινα» να περνάει ξυστά στα βράχια με μεγαλύτερη ταχύτητα από την συνηθισμένη, να κάνει μια απίστευτη στροφή προς τα αριστερά και να πλησιάζει με την πρύμνη του στην προβλήτα αποβίβασης. Ο καπετάνιος μας στην Γέφυρα με μεγάλη ψυχραιμία και νηφαλιότητα να δίνει τις σωστές εντολές στον ναύτη-τιμονιέρη και στον ανθυποπλοίαρχο που χειρίζεται τα χειριστήρια των μηχανών. Μόλις η πρύμνη πλησίασε στα τρία μέτρα από την προβλήτα, ο καταπέλτης μαϊναρίστηκε κάτω και ακούμπησε μαλακά τα νύχια του στο τσιμέντο. Οι επιβάτες καλά προετοιμασμένοι από το πλήρωμα, ταχύτατα αποβιβάστηκαν και έτρεξαν στο πρόχειρο υπόστεγο να προφυλαχτούν από τα κύματα που καβαλούσαν το προστατευτικό στηθαίο. Ακολούθησαν τα Ι.Χ. επιβατικά και εν συνεχεία τα δύο φορτηγά που το ένα εξ αυτών κουβαλούσε τα φάρμακα που με τόση αγωνία περίμεναν οι ασθενείς του μικρού νοσοκομείου του νησιού.

Η όλη επιχείρηση της αποβίβασης δεν κράτησε ούτε πέντε λεπτά. Μόλις βγήκε το τελευταίο φορτηγό και πριν ακόμη σηκωθεί ο καταπέλτης, το πλοίο φουλάρισε τις μηχανές, πέρασε και πάλι ξυστά από τα βράχια κι ανοίχτηκε στην ανοιχτή θάλασσα με κατεύθυνση το Βαθύ της Σάμου που θεωρείται ασφαλές λιμάνι. Αυτός ήταν ο καπετάν Μαθιός Πνευματικάκης. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν γεννημένος για αυτή ακριβώς την δουλειά. Σωστή πορτολάνα το μυαλό του. Οι γνώσεις του με λεπτομέρειες για κάθε πόρτο, για κάθε προβλήτα και μόλο, πως και πότε θα μπορούσε να προσεγγίσει με ασφάλεια. Πάντα ψύχραιμος και χαμογελαστός ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές για να εμψυχώνει το πλήρωμά του. Ποτέ όμως κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι του επιφυλάσσει η μοίρα του. Έτσι και ο καπετάνιος μας, λίγο πριν το τέλος της καριέρας του και την συνταξιοδότησή του, δοκίμασε το ισχυρότερο ΣΟΚ της ζωής του. Κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ και συγκεκριμένα στις 4 Νοεμβρίου 1996, απέπλευσε από το Βαθύ Σάμου για το συνηθισμένο καθημερινό δρομολόγιο: Βαθύ-Καρλόβασι-Άγιος Κήρυκος-Πειραιάς. Ο καιρός καλός, χωρίς ανέμους και κυματισμό, αλλά ο ουρανός συννεφιασμένος και σκοτεινός. Μια πραγματικά ήσυχη και σκοτεινή νύχτα. Μόλις απομακρύνθηκε το πλοίο από την προβλήτα, αύξησαν σταδιακά τις στροφές των μηχανών, και το πλοίο έπιασε γρήγορα την υπηρεσιακή του ταχύτητα των 14,5 κόμβων. Συνήθως ο καπετάν Μαθιός, αμέσως μετά τον απόπλου από το Βαθύ, άφηνε την διακυβέρνηση του πλοίου στο ύπαρχο, και αποσυρόταν για δύο ώρες στη καμπίνα του να ξεκουραστεί ή να κάνει καμιά δουλειά γραφείου. Αυτή τη φορά όμως, ίσως από διαίσθηση, ίσως η θεία πρόνοια και η χάρη του Αγίου Νικολάου, τον έκανε να αλλάξει την συνήθειά του και να μείνει στην γέφυρα μέχρι να φθάσει το πλοίο στο Καρλόβασι μετά από δύο ώρες περίπου.

Ενώ το «Σάμαινα» διέσχιζε με όλη του την ταχύτητα το πυκνό σκοτάδι και τα ήσυχα νερά της σκοτεινής θάλασσας, η πυραυλάκατος «ΚΩΣΤΑΚΟΣ» του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού συμμετείχε σε άσκηση του πολεμικού μας στόλου που ήταν σε εξέλιξη στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή. Κάποια κακιά στιγμή η πυραυλάκατος με σβησμένα όλα γενικώς τα φώτα και ενδεχομένως σε λειτουργία το σύστημα μη εντοπίσεώς της από τα Radar άλλων πλοίων, βρέθηκε στην πορεία του «Σάμαινα», που ανυποψίαστο για το πολεμικό που βρισκόταν ακίνητο ακριβώς μπροστά του, συνέχιζε την πορεία και την ταχύτητά του. Και τα δύο Radar που ήταν σε λειτουργία δεν έδειξαν τον παραμικρό στόχο, αλλά ούτε και οι άνδρες της βάρδιας, ο Ύπαρχος, ο τιμονιέρης και ο ναύτης οπτήρας είδαν κάτι, έστω ένα σημάδι ή κάποιο μικρό φως για να εντοπίσουν τον κίνδυνο. Αλλά και ο ίδιος ο καπετάν Μαθιός που βρισκόταν στη γέφυρα με τα μάτια του κολλημένα στο αριστερό φινιστρίνι και ερευνούσε το πυκνό σκοτάδι πιο πολύ από συνήθεια, ευσυνειδησία και επαγγελματικό καθήκον, δεν έβλεπε τίποτα που να τον ανησυχεί. Εκατοντάδες φορές είχε περάσει από το ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, με την ίδια ταχύτητα και την ίδια πορεία. Ποτέ δεν είχε συμβεί το παραμικρό. Ξαφνικά, πρώτος ο πλοίαρχος διέκρινε τον σκοτεινό όγκο της ακίνητης πυραυλακάτου σε απόσταση λιγότερο από πενήντα μέτρα από το κοράκι της πλώρης του, όταν πια είχε ήδη μπει στον σκοτεινό τομέα του επιβατικού. «Όλο αριστερά το τιμόνι!» φώναξε στον τιμονιέρη και με ένα πήδημα βρέθηκε στο πηδάλιο για να μην καθυστερήσει ούτε δευτερόλεπτο η εκτέλεση της εντολής του. Απαιτούνται μερικά δευτερόλεπτα για να υπακούσει το σκάφος στην εντολή του πηδαλίου και να αρχίσει να στρίβει. Μόλις το πλοίο άρχισε να στρίβει αριστερά και είχε εκτελέσει τόξο περίπου δέκα μοιρών, η πλώρη του επιβατικού κτύπησε με σφοδρότητα το πολεμικό στην αριστερή πλευρά της πρύμνης του. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που η πίσω μεριά της πυραυλακάτου διαλύθηκε, η θάλασσα μπήκε ορμητικά μέσα στα διαμερίσματα, και το σκάφος άρχισε να βουλιάζει. Οι άνδρες του πληρώματος πήδησαν στα σκοτεινά νερά της θάλασσας, για να μην τους παρασύρει το σκάφος στο βυθό. Ο καπετάν Μαθιός στην γέφυρα του «Σάμαινα» αντιλήφτηκε αμέσως το μέγεθος της καταστροφής. Ούτε μια στιγμή δεν αμφιταλαντεύτηκε, ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν έχασε την ψυχραιμία του. Πάτησε αμέσως το κουμπί του γενικού συναγερμού, διέταξε καθαίρεση σωσιβίων λέμβων για την περισυλλογή των ναυαγών, με μαεστρία και περίσσια ναυτική τέχνη έκανε ό,τι ήταν σωστό για να παραμείνει το σκάφος του όσο πιο κοντά μπορούσε στους ναυαγούς, που κολυμπούσαν στα κατασκότεινα παγωμένα νερά. Σε ελάχιστο χρόνο οι διαταγές του εκτελέστηκαν από το έμπειρο και καλά εκπαιδευμένο πλήρωμά του, οι ναυαγοί περισυλλέχθηκαν και ανέβηκαν στο επιβατικό. Συγκεντρώθηκαν στο σαλόνι, τους εδόθησαν ρούχα και κουβέρτες για να συνέλθουν από το σοκ που υπέστησαν. Όταν καταμετρήθηκαν, με λύπη διαπιστώθηκε ότι απουσίαζαν τέσσερα άτομα από το πλήρωμα του πολεμικού… Συνεχίστηκαν οι έρευνες με ό,τι μέσα υπήρχαν, αλλά και από άλλα παραπλέοντα πλοία που κατέφθασαν στην περιοχή, μήπως εντοπισθούν ζωντανοί η νεκροί να επιπλέουν, αλλά δεν εντοπίσθηκαν. Πιθανότατα τραυματίσθηκαν βαρύτατα η θανάσιμα κατά την σύγκρουση, δεν μπόρεσαν να πηδήσουν στη θάλασσα και βούλιαξαν στο βυθό μέσα στο άτυχο σκαρί του πολεμικού. Όταν σταμάτησαν πια οι έρευνες και οι απώλεια των τεσσάρων παλικαριών ήταν πια βεβαία, δάκρυα πλημύρισαν τα μάτια του καπετάν Μαθιού.

Τα πράγματα ακολούθησαν τον δρόμο τους. Η δικαιοσύνη είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μετά από επίπονες και χρονοβόρες ανακρίσεις και εκθέσεις ειδικών εμπειρογνωμόνων, ο καπετάνιος μας αθωώθηκε πανηγυρικά από κάθε κατηγορία. Βέβαια πρέπει να πούμε ότι από την πρώτη στιγμή ένοιωθε αθώος απέναντι στην συνείδησή του, διότι έπραξε το καθήκον του εις το ακέραιο, με περίσσια ναυτική τέχνη και επαγγελματισμό. Στο δικαστήριο απεδείχθη ότι κατά την ώρα της σύγκρουσης ο πλοίαρχος ήταν στη γέφυρα, ενώ μπορούσε να ήταν στο γραφείο του η στο δωμάτιό του να αναπαύεται. Αλλά και το ότι αυτός πρώτος αντελήφθη, έστω και την τελευταία στιγμή την πυραυλάκατο και, άμεσα έστριψε το πηδάλιο «όλο αριστερά» με αποτέλεσμα το «Σάμαινα» να κτυπήσει το πολεμικό στην πίσω μεριά και όχι στην μέση ακριβώς, οπότε θα το έκοβε στα δύο, με πολύ πιο τραγικές συνέπειες για όλο το πλήρωμα της πυραυλακάτου.

Τώρα ο καπετάν Μαθιός απολαμβάνει την σύνταξή του στο σπίτι του, στον Κερατόκαμπο Βιάννου, και καθημερινά, άλλοτε αφουγκράζεται τους βρυχηθμούς των κυμάτων, άλλοτε τους χρωματισμούς της γαληνεμένης θάλασσας του νότιου Κρητικού πελάγους. Και όταν καμιά φορά διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα κατάρτι ταξιδιάρικο, η καρδιά του κτυπά πιο δυνατά, πιο γρήγορα, και τα χείλη του σιγοψιθυρίζουν την ευχή το ταξίδι να είναι καλό στο άγνωστο πλεούμενο…

Ο Μιχάλης Καρπαθάκης, είναι Τέως Πλοίαρχος Ε.Ν.

* Αυτή η καταπληκτική -πέρα ως πέρα-αληθινή ιστορία που με εξαιρετικό τρόπο κατέγραψε ο αγαπητός μας φίλος Καπετάν Μιχάλης Καρπαθάκης, είναι μέρος του υπό έκδοση νέου του βιβλίου που θα έχει τον τίτλο: «Θαλασσόλυκοι του Αιγαίου». Ο καπετάν Μιχάλης Καρπαθάκης, τον οποίο δημόσια ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη του, είναι γνωστός από τα ναυτικά του διηγήματα που δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες στην Ηχώ της Βιάννου και συμπεριλαμβάνονται στα βιβλία του «Ιστορίες της Αλμύρας» και «Δόκιμος Καταστρώματος».

*Οι φωτογραφίες του Καπετάν Μαθιού Πνευματικάκη, είναι από το περιοδικό “Εφοπλιστής” και προέρχονται από το αρχείο του κ. Γιάννη Ελ. Πνευματικάκη