μα δεν κοιμάμαι, ξαγρυπνώ για τούτο αναστενάζω…
ο Ποιητής, μας έχει προειδοποιήσει:
Όπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη! (οδ.Ελύτης)
Και να που μας βρήκε το κακό αδερφοί!…
Δεν θα ακουστούν κάλαντα με παιδικές φωνούλες στις γειτονιές του κόσμου, μήτε και Άη- Βασίληδες θα μας φανερωθούν… είναι χρεία να συνηθίσουμε τις αλλόκοτες μυρουδιές απ΄ τα ανοιχτά παράθυρα ξεχνώντας τις παλιές μας συνήθειες! «Μεγάλο πράμα η υπομονή… Άχ! Μας την έπεμψε ο Θεός, κλεί θησαυρούς κι εκείνη.»…
Και να τον πάλι ο μπαρμπα – Γιαννιός του Παπαδιαμάντη, αργά βαδίζοντας διαβαίνει το σοκάκι! Τυλιγμένος στην βαριά πατατούκα του, μόνος κι έρημος, τρεκλίζοντας απ΄ τα χρόνια ή από το γλυκό κρασάκι που συνηθίζει ή από έναν ανείπωτο έρωτα για μια πολυλογού… Πλανεμένος – «ζητιάνος» περιδιαβαίνει τα δρομάκι σιγοτραγουδώντας:
« Γειτόνισσα, γειτόνισσα, πολυλογού και ψεύτρα, δεν είπες μια φορά κι εσύ, Γιαννιό μου έλα μέσα».
Τι κι αν σε λίγο ξημερώνουν Χριστούγεννα… τι κι αν η αγάπη παίρνει πρωτεύουσα θέση στις ευχές και στα τραπέζια με το τσούγκρισμα των ποτηριών μας… οι καρδιές των ανθρώπων δεν θα πάψουν ποτέ μα ποτέ να αναζητούν την απλότητα, την αφτιασίδωτη αγάπη, την πραγματική ζεστασιά, … μας το θυμίζει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο αγαπημένος μου μπάρμπα – Γιαννιός δια χειρός και καρδιάς ενός και μοναδικού Παπαδιαμάντη… με το σιγανό τραγουδάκι ενός γέροντα πια, που όλη του την ζωή κρατά τον καημό του:
«Σοκάκι μου μακρύ – στενό, με την κατεβασιά σου, κάμε κι εμένα γείτονα με τη γειτόνισσά σου».
<< Και καθώς προχωρούσε μέσα στο χιόνι, παραπατώντας, για μια στιγμή εκλονίσθει, πιάσθηκε από έναν ρόπτρον μια εξώθυρας, κι εκείνο ήχησε δυνατά … «ποιος είναι»; >> Κανείς δεν αποκρίθηκε, η φασαρία της γιορτής δεν άφηνε κανένα περιθώριο επανεξέτασης!
«Γειτόνισσα, γειτόνισσα, Πολυλογού και ψεύτρα»! Τίποτα δεν άκουσες, τίποτα δεν κατάλαβες, τίποτα… τίποτα δε είδες, δεν γνώρισες, δεν αναγνώρισες…
<< Κι εκείνος εξεπιάσθει από την λαβή εκείνης της εξώπορτας, ταλαντεύθηκε ολίγον, εσαρρίσθει, έκλινε κι έπεσε επάνω στο κατάλευκο χιόνι, ως το πρωί είχε όλος καλυφθεί, άσπρισεν όλος, έτσι ολόλευκος παρουσιάσθει ενώπιον του Κριτού…>>
____________________________________________________________________
ο μπάρμπα – Γιαννιός, όπου δεν πρόφτασε να ζήσει ξυπνητός το όνειρό του!
Ίσως και να έγιναν όλα ετούτα τοιουτοτρόπως! Κι εμείς που νομίζαμε πως θα είμαστε πάντοτε μέσα στη σάλα της γιορτής! κι ούτε ως υποψία δεν πέρασε ποτέ από την σκέψη μας ότι μπορεί και να βρεθούμε κάποτε έξω απ’ αυτήν και μάλιστα μες σε χιονιά!
ω! πόσο πολύ εξαπατηθήκαμε…
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
