Με αφορμή πρόσφατα δημοσιευμένο επετειακό για το Πολυτεχνείο άρθρο του Βουλευτή Σάμου κ. Δ. Σεβαστάκη.
Κων. Χ. Χαραλαμπίδης γράφει.
Όχι…
Δεν σκοπεύω να εμπλακώ σε ιδεολογικές και πολιτικές αναλύσεις. Άλλωστε τα πράγματα είναι πια τόσο εξόφθαλμα και οι σχετικές συζητήσεις εκτός λογικών ορίων.
Όχι…
Ούτε και για πόλεμο και ειρήνη σκοπεύω να μιλήσω. Τα πράγματα κι εδώ είναι ξεκάθαρα, βρωμάει παντού μπαρούτι, όλοι το μυρίζουμε, κανείς δεν μπορεί να πει «δεν ξέρω»… Άλλωστε πώς να μιλήσεις για ειρήνη και ανεξαρτησία με Έλληνα Βουλευτή που αισθάνεται αναγκασμένος να υπογράφει άρθρα του σε τοπικά ενημερωτικά μέσα και στα …αγγλικά;
Όχι…
Ούτε και θα μιλήσω για τη διαστρέβλωση του χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το ‘73. Βαρέθηκα πια. 45 χρόνια τώρα, το διαχρονικό «αφήγημα» κάθε κυβερνώντα ακροδεξιού, δεξιού, κεντρώου, αριστεροδεξιοκεντρώου και δε συμμαζεύεται που είναι πάντα το ίδιο:
«Μια χούφτα αφρόνων (ή ανίκανων ή ακροδεξιών ή φασιστών) αξιωματικών έβαλε την Ελλάδα σε γύψο εφτά χρόνια, βασάνισε, εξόρισε, φυλάκισε, αποδόμησε την κοινωνία… ώσπου εξεγέρθηκε η νεολαία στο Πολυτεχνείο και συνέβαλε στην πτώση της χούντας και στην αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και σήμερα καλούμαστε να υπερασπίσουμε αυτή την (αστική) δημοκρατία, προωθώντας την …κοινωνική συνοχή και την …ειρήνη».
Πώς ξαναγράφεται η Ιστορία…
Εγώ τι να πω; Άλλωστε με έχουν εκ προοιμίου κατατάξει στις «ακραίες φωνές που με ψεύδη και λαϊκισμούς απειλούν τη συνοχή και την ειρήνη των νησιών μας». Έτσι παρακολουθώ ενεός τους σύγχρονους ταγούς της πολιτικής μας ζωής, της μόρφωσης των παιδιών μας, να ξαναγράφουν χωρίς αιδώ την ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου:
– Σύμφωνα με αυτούς, το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» δεν περιέχει κανένα ταξικό περιεχόμενο. Αποτελεί δημοκρατική καταγγελία κατά της διαφθοράς, υπονοώντας το σκάνδαλο με τα κρέατα του χουντικού …Μπαλόπουλου (για όσους θυμούνται)!…
– Το άλλο πάλι «Λευτεριά, Δημοκρατία, Ανεξαρτησία» δεν είχε να κάνει με κάποια εθνική ανεξαρτησία, αλλά με το …διαζύγιο της Δέσποινας (για τους παλαιότερους)!…
– Οι εξεγερμένοι αντιχουντικοί αγωνιστές έτρεφαν γνήσια φιλοαμερικανικά και φιλονατοϊκά αισθήματα. Ο σταθμός τους είχε παραφράσει τη γνωστή ατάκα του Αρτέμη Μάτσα και συνεχώς μετέδιδε: «οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας… οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας… ΝΑΤΟ, ΣΙΑ, Συμμαχία…»
– Και το 1974, στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης, πάνω που τελείωνε η πάνδημη συγκέντρωση του αθηναϊκού λαού, κάποιοι πέταξαν την πληροφορία ότι στην Πλατεία Μαβίλη γίνεται λαϊκή αγορά με ρούχα και …χίπικα χαϊμαλιά κι αμέσως έτρεξαν όλοι προς τα εκεί… Έτσι επικράτησε και επαναλαμβάνεται 44 χρόνια τώρα η …Πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία!… Τι νομίζατε; Από αντιαμερικανισμό;…
Μια φωτογραφία μας φέρνει …χίλιες λέξεις!…
Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να τελειώνει εδώ, ή θα μπορούσε να μην έχει αρχίσει καθόλου… Κι όμως, υπάρχει εκείνη η«φωτογραφία-απάτη» που κοσμεί το επετειακό για το Πολυτεχνείο άρθρο του βουλευτή κύριου Σεβαστάκη, που αλλάζει τελείως τους όρους της συζήτησης. Γεννιούνται ανάμικτα συναισθήματα βλέποντάς την, ερωτήματα, προβληματισμοί.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία που προέρχεται από το άρθρο του κ. Σεβαστάκη και αναδημοσιεύεται δίπλα, είναι γνωστή εδώ και αρκετά χρόνια. Αν και κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν στην αρχική της μορφή προέρχεται από τις μέρες της εξέγερσης ή όχι, όλοι επιβεβαιώνουν ότι έχει «πειραχτεί» ηλεκτρονικά αρκετά χρόνια αργότερα. Η πρωτόγονη για την εποχή της «επέμβαση» είχε αποκλειστικό στόχο τη λογοκρισία των συνθημάτων που είχαν γραφεί αρχικά. Κάποιοι δεν ήθελαν απλά να φαίνονται συνθήματα, τίποτε άλλο…
Ο κύριος Σεβαστάκης πάντως είναι καθηγητής του Πολυτεχνείου και προφανώς έχει πρόσβαση στο αρχειακό υλικό του Ιδρύματος. Επίσης είναι μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και έχει πρόσβαση στο ψηφιοποιημένο αρχείο της Βουλής για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Τέλος, ως πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, είναι αυτονόητο ότι έχει αυξημένη ευθύνη να μιλά και να δρα με υπευθυνότητα μεγαλύτερη από όλους τους υπόλοιπους «ταγούς της Παιδείας και της Μόρφωσης» των Ελληνόπουλων.
Γιατί λοιπόν δεν προτίμησε μια αξιόπιστη φωτογραφία για να τιμήσει τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου; Και δεν ζητά κανείς να έβαζε αυτές με τα αντιαμερικανικά, αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα που προκαλούν αλλεργία στον ίδιο και στους νέους αγγλόφωνους «φίλους» του. Στα διπλανά κολωνάκια της πύλης του Πολυτεχνείου υπήρχαν πιο «soft δημοκρατικά» συνθήματα όπως «κάτω η Χούντα», «κρεμάλα στο φασισμό», «Ταυλάνδη» κλπ. που ταίριαζαν άλλωστε και στο ιδεολογικό προφίλ του άρθρου του. Γιατί προτίμησε μια φωτογραφία πειραγμένη, ξεδοντιασμένη, λογοκριμένη, στρεβλωτική του αγώνα του Πολυτεχνείου;
Όχι!… Δεν ήταν επιπόλαιη κίνηση, δεν ήταν λάθος κίνηση… Ήταν συνειδητή επιλογή!… Έπρεπε να περάσει στο λαό το νησιών μας, ψηφοφόρους του και μη, ένα σημαντικό επιτακτικό μήνυμα. Το μήνυμα των εμπνευστών της λογοκριμένης φωτογραφίας:
«Ξεχάστε την ιστορία σας!… Ξεχάστε τα ψέματα και τις αλήθειες!… Πάρτε τη μπατανόβουρτσα και τον ασβέστη και διαγράψτε από τα κολωνάκια της πύλης των πολυτεχνείων σας την ιστορική μνήμη σας!…
Στη σημερινή πραγματικότητα υπάρχει μόνο το «ευρωπαϊκό μας σπίτι» και τα αμερικανικά οικονομικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά συμφέροντα. Χρέος μας είναι να ταυτίσουμε την πορεία και την ύπαρξή μας με τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντά τους, ακόμα και στην περίπτωση που ο εναγκαλισμός μας μαζί τους δείχνει θανάσιμος.
Κάθε παρεκκλίνουσα σκέψη από τα παραπάνω, είτε αφορά στο παρελθόν, είτε στο μέλλον, πρέπει να θεωρείται «ακραία», «λαϊκίζουσα» και «έξω από κάθε λογική» που «απειλεί την κοινωνική συνοχή και την ειρήνη» και κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε …(άκουσον! άκουσον!) «κατάλυση κάθε έννοιας δικαίου!…»
Και για να αποτραπεί αυτός ο «κίνδυνος» κάποιοι “ρεαλιστές” συμπατριώτες μας αναλαμβάνουν ως είθισται, αυτόκλητοι τοποτηρητές των συμφερόντων αυτών. Τους «διεθνείς θεσμούς» και τους «πρέσβεις» τους αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν ενεργοί «ευρώφιλοι» και «αμερικανόφιλοι» οι οποίοι σπεύδουν με κάθε ευκαιρία να υπογράφουν σε γλώσσα αρεστή, άρθρα εξ ίσου αρεστά…
Τι να πει κανείς;
Κατά καιρούς, η τσίπα λιγοστεύει και το θράσος περισσεύει…
Κι όμως…
Το λαϊκό ταξικό κίνημα βρίσκεται έναν αιώνα εδώ και δεν έκανε πίσω σε πολύ πιο δύσκολες στιγμές… Τώρα θα κάνει;…
Να τη χαίρεστε την «κοινωνική συνοχή» σας… Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι στις πλάτες τους…
Να τη χαίρεστε και την «ειρήνη» σας… βαμμένη στο αίμα των παιδιών μας είναι, όπως και των παιδιών των Σύρων, των Σέρβων, των Παλαιστίνιων…
Μια και μόνη απάντηση, στο πνεύμα της κληρονομιάς του Πολυτεχνείου:
ΟΥΤΕ ΧΩΜΑ ΟΥΤΕ ΝΕΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ…
