Αρθρογραφία του Δημήτρη Σεβαστάκη στην Huffington Post
Το ΔΝΤ είναι χαλαρό ως προς το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και άκαμπτο ως προς τα δημοσιονομικά. Οι Ευρωπαίοι , αντίστροφα, είναι άκαμπτοι ως προς το χρέος, αλλά χαλαροί ως προς τα δημοσιονομικά. Η Ελληνική πλευρά θέλει και «κούρεμα» χρέους και δημοσιονομική χαλάρωση. Αντίθετα (και για την ώρα), στην πλευρά των δανειστών συνδυάζονται τα δύο κακά: ακαμψία και ως προς το «κούρεμα» και ως προς τα δημοσιονομικά. Σιδερένια αγκύλη.
Τι σχήμα παράγει η διαπραγματευτική πραγματικότητα, οι όροι των δανειστών, οι αντι-όροι των δανεισμένων; Τρίγωνο; Τετράγωνο; Ή το «ασυνάντητο» των γραμμών; Αυτό πάντως το πολιτικό και χρηματοδοτικό περιβάλλον συνιστά ούτως ή άλλως, μια μορφή Grexit.
Οι Έλληνες πολίτες έχουν πολυδιασπαστεί. Υπάρχουν οι εκτός συστήματος (οι πάμφτωχοι που ψάχνουν στα σκουπίδια, αυτοί που σιτίζονται απ’ τις φιλανθρωπικές οργανώσεις, αυτοί που δε μπορούν να πληρώσουν τίποτα εδώ και πολλά χρόνια κλπ). Γι’ αυτούς είναι ελάσσονος σημασίας ερωτήματα για Grexit. Υπάρχουν οι μικροαστοί που φοβούνται τα πάντα και κουτσοκαταφέρνουν μια μικρή ζωή. Παρακαλούν να υπογραφεί μια οποιαδήποτε συμφωνία αρκεί να μη θίγει τους ίδιους: Οι συνταξιούχοι να μη μειωθεί η σύνταξη, οι μέλλοντες συνταξιούχοι να μην κοπούν οι πρόωρες, οι μισθωτοί να μη μειωθούν οι μισθοί, οι μικροεπιχειρηματίες να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να μην απελευθερωθούν οι απολύσεις και να μην καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, οι μεγαλοεπιχειρηματίες το ανάποδο. Όλοι τους όμως, αποκλίνοντες και συγκρουόμενοι , πανικοβάλλονται στην ιδέα ενός Grexit. Ακόμα υπάρχουν αυτοί που έχουν πλουτίσει απ’ την κρίση, οι κάτοικοι του 2% του ελληνικού πληθυσμού , οι πελάτες των ελβετικών τραπεζών και οι κλειδούχοι των θυρίδων. Ένα Grexit θα τούς κάνει απείρως πλουσιότερους.
Σε πολλούς (όλο και περισσότερους) «φωλιάζει» ένα απίστευτο μίσος για τους άλλους. Συχνά η αγωνία για το δικό τους μικροσυμφέρον συνδυάζεται με την χαιρέκακη και εκδικητική επιθυμία για την καταστροφή του διπλανού.
Τι σχήμα παράγει η κοινωνική πραγματικότητα; Τρίγωνο ; Τετράγωνο; Η το ασυνάντητο των γραμμών; Το ασύμπτωτο των σχέσεων;
Αυτή η κοινωνική και οικονομική αρχιτεκτονική δεν οργανώνει καμιά ενότητα, λειτουργικότητα, δημοκρατία, θεσμούς, δίκαιο. Τα μεγάλα αιτήματα (μερικά απ τα οποία έγιναν και επιτεύξεις) του αστικού κράτους στην ώριμη δικαιοκεντρική εκδοχή του, «εξαερώνονται» κάτω απ΄ τη νέα συνθήκη. Η οποία διαβρώνεται διπλά : Απ’ τη μια απονομιμοποιούνται οι δομές και οι θεσμίσεις του κράτους και του διεθνούς υπερ-κράτους (ΕΕ, USA, G7, Αναδυόμενες κλπ) κι απ’ την άλλη αποδομούνται τα ηθικά συστήματα και οι αξιακές κωδικοποιήσεις τους. Στη χώρα χαλάει το κράτος και η ψυχή.
Η πολιτισμική διάσταση της έκπτωσης, της κρίσης και της πολιτικής της επιβεβαίωσης, συγκροτεί κάτι πέραν του Grexit ή της παραμονής. Φτιάχνει έναν υπέρτοπο ακατοίκητο, καυτά παγωμένο, που δεν διοργανώνει κανένα «μέσα» και κανένα «έξω». Ή μάλλον, κτίζει μια διαρκή και αιχμαλωτιστική απομάκρυνση…
[divider]
