Όταν η επιστήμη συναντά την λογοτεχνία και η «ποίηση» διασταυρώνεται με τα μονοπάτια της καθημερινότητάς μας… Τότε το χειρουργικό νυστέρι μπορεί και να μετατραπεί σε πένα λυτρωτική, τιθασεύοντας της ψυχής τις τρικυμίες μα και…του πνεύματος τις ανησυχίες…
Το « Μοναχικό δέντρο »θα μπορούσε να ήταν κι ένας άλλος τίτλος του βιβλίου που πρόσφατα, εκδόθηκε από την ΕΣΤΙΑ.
« Το δελφίνι και άλλα διηγήματα » του Ικάριου καταξιωμένου επιστήμονα – Γιατρού κ. Σταμάτη Βασίλαρου, έρχεται να προστεθεί στους πνευματικούς θησαυρούς της μικρής «μυθικής» Ικαριάς μας…
Το «Μοναχικό δέντρο» καθόλου τυχαία η πρόταση, είναι και ο ομώνυμος πίνακας που κοσμεί το εξώφυλλο, έργο του μεγάλου Γερμανού ζωγράφου, Χέρμαν Μπλάουτ, στη μνήμη του οποίου ο συγγραφέας αφιερώνει τούτο το έργο…
- Ποιος είπε λοιπόν πως δεν υπάρχει Ιδανική Πολιτεία; …
Μέγα Ψέμα!
Τι κι αν το νέο το ‘φεραν, οι ταλαίπωροι εκείνοι οδοιπόροι που όλη των τη ζωή πάλευαν μάταια να την συναντήσουν…
Τι κι αν πασχίζουν με όλα τα μέσα θεμιτά κι αθέμιτα να μας πείσουν πως άδικος θάναι ο κόπος…
Τι κι αν κι εσύ τώρα σκέπτεσαι πως έτσι θα βαδίζουμε συνεχώς και αενάως μέσα στην χαοτική τούτη Πολιτεία με νάυλον υλικά, πλαστικοποιημένη όλη μας τη ζωή, αναγράφοντας απαραίτητα μόνο την ημερομηνία λήξης…
Μέγα ψέμα! Το δελφίνι…περί του αντιθέτου, μας βεβαιώνει και είναι αυτό πιότερο που μας παρηγορεί…
Οι μυρωδιές από τα μπαχάρια των αγορών του Καϊρου, ανακατεμένες, με την αρμύρα του Ικάριου πελάγου, της ρήγανης και του πεύκου και με τον αέρα πρύμα, μας πηγαίνουν για τ’ αλλού… Μπράβο! λοιπόν σε τέτοιο καπετάνιο…
Οι παρουσίες της θείας Φώτως, του Αλέκου,της Ασημινιώς και της Φουρνιωτίνας Μάνας, του Θεσσαλονικιού ταξιτζή αλλά και του Ρόμπερτ (πόσο μου θυμίζει τον δικό μας Ζορμπά!!!), του Βαγγέλη…: ακούραστοι συνταξιδιώτες, μας συντροφεύουν ως το τελευταίο λιμάνι του ταξιδιού…
Και προς το τέλος του βιβλίου ακόμα μία έκπληξη…είναι εκεί ακριβώς όπου ο Ικάριος συγγραφέας αποκαλύπτει ( θελημένα ή αθέλητα) την βαθύτερη «Ομηρική» του φιλοσοφική διάθεση…όταν λέει «ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙΣ την αγάπη σου. Μπορεί να προκαλέσεις ζήλια ή φθόνο….» Στην ραψωδία ε΄: ο Ερμής φέρνει το μήνυμα των θεών στην Καλυψώ, για να αφήσει επιτέλους τον Οδυσσέα να συνεχίσει το ταξίδι του…εκείνη φανερά εκνευρισμένη:
<<Σκληροί που είστε εσείς οι θεοί…και ζηλόφθονοι, αφού ακόμα κι εμένα ζηλεύετε και θέλετε να μου πάρετε ό,τι αγαπώ…>>…να λοιπόν!!! που ακόμα κι οι θεοί ζηλεύουν…
Κλείνοντας το βιβλίο ένα γλυκό-πικρό χαμόγελο και μια σκέψη του Χρόνη Μίσιου ανεβαίνει αυθόρμητα, ποιός ξέρει από τι βάθη…
<< …Τώρα αφού διάβασα πολλά, έμαθα κι έζησα πολλά, κατάλαβα πόσο μοναχικός αλλά και μοναδικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη…>>
Χαρούλα Κοτσάνη
