Της δημοσιογράφου Μαργαρίτας Ικαρίου
Στην «κατάλληλη» χώρα, έχουν εδραιωθεί ως έθιμα οι συνήθειες της Καθαράς Δευτέρας: Οι «αετοί» είναι, ως επί το πλείστον, χάρτινοι. Το πέταγμά τους, κάνει διαρκείς «κωλοτούμπες». Οι απογειώσεις τους εμφανίζονται εξαιρετικά κοπιώδεις, ακόμη και αν έχουν «αέρα». Η «ουρά» τους είναι από ευτελή υλικά. Συχνά, τμήματα του σχισθέντος μνημονίου. Όποιος «αμολά καλούμπα», πάντα κρατά σφιχτά την άκρη της. Αν ο «αετός» κόψει το σπάγκο του, έχει ως κατάληξη τα ηλεκτροφόρα σύρματα… ή μια γρήγορη πτώση! Συνήθως δε, οι χαρτονένιοι «αετοί» μπλέκονται μεταξύ τους-τόσο που να μην ξεχωρίζει κανείς τα χρώματά τους, καθώς κλυδωνίζονται στον αέρα…
Στο τραπέζι του Έλληνος, οι «χαλβάδες» είναι πλέον τόσοι πολλοί… και σε διάφορες «γεύσεις». Τα «νερόβραστα φασόλια», δεν κρύβουν τους ήχους τους στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ. Οι «ταραμάδες» ζέχνουν από μακριά και σα «λαγάνες» έχουν γίνει τα ώτα των κυβερνώντων στις παρακλήσεις των επί χρόνια στερημένων, κρισεοδαρμένων μικρομεσαίων. Τα σκληρά οστρακοειδή έχουν κρύψει για τα καλά στο εσωτερικό τους ένα σωρό λεκτικά «μαργαριτάρια». Κι αν είναι «χαλασμένα», δηλητηριάζουν όλο τον δημοσιονομικό οργανισμό…
Πρώτη φορά, Καθαρά (για φέτος). Στα βρώμικα και στα λερά των στρατοπέδων εγκλεισμού της Ειδομένης-απεγνωσμένης. Εκεί που ένας χείμαρρος πνίγει τους απελπισμένους, μα χείμαρροι οργής δε στέκονται ικανοί να παρασύρουν τους εξευρωπαϊσμένους φράκτες. Όσοι δεν κείτονται στου Αιγαίου τα βάθη, όποιοι δε ξεβράστηκαν στις ακτές των νησιών μας, αυτοί που δεν έγιναν βορά των εκμεταλλευτών, κείνοι που δεν κυτιοποιήθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά, στοιβάζονται σε καμπ και μάιν κάμπφ… Προσμένοντας, τι;
Η «Καθαρά», μας τέλειωσε. Πλέον, τιμούμε ευρωπαϊστί, την αποφορά.
