|
Πλεούμενα άταφα τα λείψανα των ικετών του κόσμου Κορμιά δαρμένα από τους καιρούς και τους ανθρώπους Που πλανητεύουν άστοργα για τις πιο άγριες θάλασσες. Εκεί τύμβος το πέλαγος, σήμα τ’ ανέμου η βουή, Υγρό το σάβανο, το νεκροκρέβατο πάνω στο κύμα καντήλι τ’ ουρανού το θάμπος, η αρμύρα θείο λιβάνι.. Κοντάρια κι ασπίδες ο ήλιος, τ’ αστέρια και το φεγγάρι. Κι ως ροδαμίζουν από τις ξύπνιες μνήμες οι σαρκοφάγοι Παίζουν φωτιές απήδηχτες με αφρογέννητες νύμφες Κι οι αστραπές ένας χορός σπαθιά με τους ορίζοντες. Οι τολμηροί της Γης, οι θηρευτές και οι κυνηγημένοι Κι όπως βαραίνει ο ουρανός και αγριεύει η μπόρα τα καλαμίδια τους ορθά λες και υψώνουν λάβαρα, μες στ’ άδεια στήθια τους σφυρίζει άταχτα ο άνεμος Σα να φουσκώνει τα πανιά για μακρινό ταξίδι Και στα κρανία τους όλο πυξίδες και ιππόκαμποι.. Φιγούρες τραγικές π’ άγρια τις στοιχειώνει ο θάνατος Λόγια αμίλητα που τα φτερώνει ο καημός κι η ελπίδα Στα χείλη, στα δάχτυλα και στο μαντήλι της Λευκοθέας Μια υμνωδία ανίκητη σαν τα λουλούδια της Ερήμου Για όσους χάθηκαν κακότυχοι κι αδιάβαστοι στα πέλαγα Λάμνοντας για αλίμενες στεριές, σε πόλεμο και Ειρήνη. Μανώλης Νικ. Κάρλας Σάμος 13 Δεκέμβρη 2024
|
81
