Ντύθηκε στα λευκά η επικράτεια. Χιόνισε ως και στο κέντρο της Αθήνας. Σιάτιστα, Κομοτηνή, Φλώρινα και Γρεβενά, Δράμα και Νευροκόπι με ψύχος πολικό. Νησιά Βορειοανατολικού Αιγαίου σαν τα ανεμοδαρμένα ύψη. Χώρα υπό του μηδενός. Αισιοδοξία σε βαθεία κατάψυξη. Βιωσιμότητα σε χειμερία νάρκη. Πολιτικός πολιτισμός, το γέλιο ή μάλλον, το γελοίο της αρκούδας.
Άνοιξαν χώροι για τους άστεγους. Λίγη ζέστη ως αντίδοτο στην πάγια αναλγησία. Συσσίτιο σούπας για να χορτάσει ελαχίστως ο πεινασμένος για ζωή. Επιδόματα θέρμανσης για τους ξεπαγιασμένους Έλληνες που λαθρο-υλοτομούν προκειμένου να ζεστάνουν το κονάκι τους. Σύννεφο αιθαλομίχλης πάνω από τις ασύδοτα διευρυμένες μεγαλουπόλεις, των μεγάλων ονείρων και των μικρών ευκαιριών. Των κλειστών μαγαζιών και των ολάνοιχτων στομάτων. Των πολλών που δυστυχούν έναντι των ολίγων που βυσσοδομούν στο ημιθανές σώμα της οικονομίας…
Γεροντάκι αξύριστο και άπλυτο για μέρες. Με σαράντα τρία λερά κασκόλ τυλιγμένα στο λαιμό, τους γερμένους ώμους ως και κάτω στη μασχάλη. Με εφημερίδες κατάσαρκα και ένα χιλιοτρύπητο παλτό που μπάζει κρύο, χειρότερα κι από χαραμάδα ξύλινης πόρτας. Γάντια, από δυο ζευγάρια στα χέρια, με τα ρυπαρά ακροδάχτυλα να ξεπροβάλλουν από τα ξηλώματα, σα νυχοπόδαρα γερακιού. Στη πλάτη, σέρνει σα το σαλιγκάρι, όλη του την «περιουσία». Κάτι άθλιους σάκους με υλικά ετερόκλητα, πολύτιμα για την επιβίωσή του τις νύχτες στις πυλωτές και τα παγκάκια.
Κατατρεγμένος από ανθρώπους και σκύλους. Ξεφεύγει της προσοχής των ειδικών φρουρών και τρυπώνει στη πολύβουη καφετέρια των υπεραστικών ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης. Καρφίτσα δε ρίχνεις στην αίθουσα! Το κρύο έξω, είναι ανατριχιαστικό σκληρό. Η ζέστη μέσα, πληρώνεται ακριβά, παρά την υποτιθέμενη «διατίμηση» των ειδών. Δυο φοιτητριούλες σ’ ένα τραπέζι, τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο για τα Γιάννενα-άμεση-αναχώρηση. Από το πασίγνωστο τσουρέκι έχουν μείνει μόνο δυο μπουκιές και ψίχουλα. Ο γεροντάκος, τα εξαφανίζει ταχυδακτυλουργικά. Τόσο γρήγορα , όσο άλλοι σβήνουν από τη λίστα Λαγκάρντ τα ονόματα συγγενών τους… Τόσο επιτήδεια, όσο έσβησαν οι κρατούντες το χαμόγελο από τα πρόσωπα δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων. Και την αξιοπρέπεια από το λεξιλόγιο.
Όσο η επικαιρότητα περιορίζεται στην ληστοχώρα και την λιστοψώρα, όσο οι εκάστοτε αδέκαστοι εμφανίζονται ως δεκαροφονιάδες, όσο οι επιτηρητές μπαινοβγαίνουν στο βαυαρικό προτεκτοράτο που κάποτε ονομάζαμε «πατρίδα» κι ο πατέρας μου κι ο πατέρας σου κι ο πατέρας του, θα τρέφεται από τα αποφάγια της κάθε εξουσίας. Θα ψάχνει απάγκιο να κοιμηθεί τις νύχτες μέχρι να τον βρουν ξεπαγιασμένο το πρωί και να αποτελέσει έναν ακόμη αριθμό, προστιθέμενο στις ειδήσεις: «κι άλλος ένας άστεγος, ευρέθη νεκρός εξαιτίας του ψύχους…»
Παγώσαμε. Πάγωσαν όλα μέσα μας. Πάγωσε κάθε δραστηριότητα κι οι διδάκτορες της πολιτικοοικονομικής κρυογονικής επιδίδονται σε μεταχρονολογημένες υποσχετικές επεμβάσεις…
Πατρίδα μου, «ωχράν σε βλέπω και λευκήν, ως νεκρικήν σινδόνην…»
*Η Μαργαρίτα Ικαρίου είναι δημοσιογράφος.
