Έχουμε τις τελευταίες δεκαετίες, την δυστυχία θα έλεγα, όσοι βρισκόμαστε στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, από το βορειότερο ελληνικό νησί την Λέσβο, μέχρι το νοτιότερο το Καστελόριζο, να παρακολουθούμε καθημερινά το δράμα χιλιάδων δυστυχισμένων Ασιατών ή Αφρικανών, να προσπαθούν να περάσουν, από τον “εύκολο δρόμο” των νησιών μας, στην Ευρώπη, που φαντάζονται σαν τον παράδεισο της κολασμένης τους ζωής.
Όχι ότι αυτό δεν γίνεται, σπανιότερα γιατί είναι δυσκολότερο, στα νότια παράλια της Κρήτης, ή ακόμα πιο σπάνια στα νότια παράλια της Πελοποννήσου. Η περιοχή του Έβρου φυλάσσεται πιο συστηματικά και είναι αρκετά δύσκολη η διέλευση, χωρίς να αποκλείεται η προσπάθεια και από εκεί.
Βλέπουμε λοιπόν καθημερινά, χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους, στοιβαγμένους σαν σαρδέλες σε κάποιες βάρκες ή καΐκια, της κακιάς ώρας, αφού πληρώσουν υπέρογκα ποσά στους σύγχρονους μαφιόζους της γειτονικής χώρας, να προσπαθούν να γαντζωθούν σε οποιαδήποτε απόμερη και συνήθως βραχώδη παραλία, τους έχει μεταφέρει ο σύγχρονος δουλέμπορος. Αν εντοπισθούν από τα λιμενικά πλοία που κάνουν περιπολία, ο “μεταφορέας” τους ή τους πετάει στην θάλασσα αν το σκάφος είναι ταχύπλοο, για να προλάβει να επιστρέψει στα τουρκικά χωρικά ύδατα, ή βουλιάζει εσκεμμένα το σκάφος μαζί με τους επιβάτες του και προσπαθεί ο ίδιος ενσωματωμένος μέσα στους ναυαγούς να προσμετρηθεί σαν μετανάστης, για να γλυτώσει τα χειρότερα. Το αποτέλεσμα είναι ότι άνθρωποι που δεν έχουν δει ποτέ τους θάλασσα, βρίσκονται στα κύματα του Αιγαίου, να προσπαθούν να σωθούν, αλλά τις περισσότερες φορές αν ο καιρός είναι άσχημος, τα αποτελέσματα είναι πολύ άσχημα.
Να το δούμε όμως το πρόβλημα από την αρχή. Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, για να βρεθούν σε μια τουρκική ακτή, να προσπαθούν να περάσουν στην όποια απέναντι ακτή, με στόχο να εισέλθουν στην Ευρώπη, που στα μάτια τους, όπως τους την έχουν περιγράψει, είναι πραγματικός παράδεισος, συγκρινόμενος με την πραγματικότητα της χώρας προέλευσης τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία καταγραφής τους, είναι Αφγανοί, Ιρακινοί, Σύριοι, Αφρικανοί. Το γιατί φεύγουν από τις χώρες τους, είναι εύκολα κατανοητό. Το ποιός έφτιαξε αυτή την πραγματικότητα και γιατί, αν δεν το καταλαβαίνει ο κοινός ανθρώπινος νους, να πούμε πολύ απλά, ότι δυστυχώς σε όλες αυτές τις περιοχές που οι κάτοικοι του αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, το υπέδαφος τους είναι πλούσιο σε ορυκτό πλούτο, που δεν τον αφήνουν από το στόχο τους τα “σύγχρονα γεράκια της γης”. Για να τον αποκτήσουν λοιπόν, δημιουργούν εμφύλιους πολέμους, με διάφορες φυλές σε ορισμένα κράτη ή με θρησκευτική έξαρση ή εθνικιστικές και αποσχιστικές κινήσεις, σε άλλα κράτη. Ο στόχος διπλός, να πουλήσουν όπλα και να δημιουργήσουν κυβερνήσεις “σκιάχτρα” πρόθυμες να υποταγούν στην όποια επιθυμία έχουν οι ισχυροί προστάτες τους και βέβαια με συμφωνίες “αποικίας” να εκμεταλλευτούν τον πλούτο τους, για να μην υποστεί η δικιά τους βιομηχανία την οποιαδήποτε ζημιά, στο διεθνές χρηματιστήριο. Και εδώ βέβαια οι “ισχυροί της γης” θέλουν, ο καθένας για τον εαυτό του, να αυξήσουν την παγκόσμια σφαίρα επιρροής τους.
Αυτή λοιπόν η νοοτροπία της δημιουργίας, του μεγάλου και ισχυρού κράτους, που διαθέτει μεγάλη πολιτική και οικονομική δύναμη , της υπερδύναμης ή του ιμπέριουμ που έλεγαν οι ρωμαίοι, εκ του οποίου βγήκε και η ορολογία ιμπεριαλισμός, επανέρχεται σήμερα, με την πιο αποκρουστική μορφή της. Χώρες με αυτή την νοοτροπία, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι τους δεν δίνουν καμία σημασία σ’ αυτή την μεγάλη “ανθρώπινη γενοκτονία” των λαών που οι χώρες τους εμπλέκονται σ’ αυτούς τους πολέμους.
Και ερχόμαστε εδώ να δούμε την φάση και την αντίφαση της Ευρώπης, στα κράτη μέλη της στον νότο (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα), μέσα από την περίφημη συνθήκη Frontex, να δημιουργήσουν στις χώρες υποδοχής δυνάμεις και …”χώρους υποδοχής” των μεταναστών, με στόχο να τους επαναπατρίσουν στις χώρες καταγωγής τους και να ανακοπεί το κύμα αυτό που στόχο έχει την κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά, εδώ τα γεγονότα; Οι πολυεθνικές Ευρωπαϊκές δυνάμεις, σύμφωνα με τη συνθήκη Frontex, θα έπρεπε να ήταν αρκετές σ’ αυτό το χάος των θαλασσίων συνόρων μας, για να προστατεύσουν τον ανατολικότερο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την είσοδο αυτών των δυστυχισμένων, κάτι που δεν έχει γίνει, απλά το Λιμενικό Σώμα με τις όποιες δυνάμεις του εποπτεύει τον χώρο, αλλά ουσιαστικά περισυλλέγει από τη θάλασσα, αυτούς τους ναυαγούς, ζωντανούς ή νεκρούς. Η Τουρκία παρ’ όλο που στα πλαίσια της προσπάθειας της να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υπογράψει συμφωνίες, μια από τις οποίες είναι ο έλεγχος των δυτικών συνόρων της για την αποτροπή αυτού του κύματος των μεταναστών, να εισέλθει στην Ευρώπη. Το κάνει; Το αντίθετο θα λέγαμε το ενισχύει σιωπηλά, με την στάση της. Στην περίπτωση που ο μετανάστης αυτός μπει στην Ελλάδα, του δίνεται βίζα να περάσει σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα; Όχι βέβαια. Το να επιστρέψουν στις χώρες τους, οι περισσότεροι το αποφεύγουν και με ακραίες καταστάσεις (αυτοκτονίες), άρα προσπαθούν και δραπετεύουν από τους “χώρους υποδοχής” και ζουν παράνομα, χωρίς ταυτότητα μέσα στην Ελληνική επικράτεια, προσπαθώντας να βρουν δουλειά, χωρίς χαρτιά, με “μαύρα” αδήλωτα εργατικά χέρια, πρόθυμα να ικανοποιήσουν κάθε ντόπιο εργοδότη, που κάνει την δουλειά του, μ’ αυτούς τους δυστυχισμένους, σχεδόν τζάμπα. Οι υπόλοιποι που δεν έχουν δουλειά (την όποια δουλειά), πώς ζούνε σ’ αυτή την χώρα που παγιδευτήκαν, γιατί ούτε στην Ευρώπη που είχαν στόχο, μπορούν να πάνε αλλά ούτε και στην πατρίδα τους θέλουν να γυρίσουν. Σίγουρα βρίσκουν τρόπους ανορθόδοξους για να επιβιώσουν και βέβαια με τη σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση που περνά η Ελλάδα, στοχοποιούνται από ακραίες εθνικιστικές ομάδες, που πάντα σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, βρίσκουν ευνοϊκό κλίμα να γιγαντωθούν, εκμεταλλευόμενες την όποια αγανάκτηση των Ελλήνων συμπολιτών μας.
Η κατάσταση αυτή δυστυχώς κάθε μέρα επιδεινώνεται. Πρόσφατα η ειδησεογραφία έλεγε ότι πέρασαν τα σύνορα της Τουρκίας τις τελευταίες μέρες 800.000 περίπου Σύριοι πρόσφυγες. Αυτοί που θα πάνε; Θα μείνουν στην Τουρκία; Όχι βέβαια, θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να φύγουν όσο πιο μακριά μπορέσουν. Και η κατάσταση θα επαναλαμβάνεται φέρνοντας την χώρα μας στην ακόμα πιο δύσκολη θέση να …”αποθηκεύει ” ουσιαστικά ανθρώπινες ψυχές, γιατί οι ισχυροί της Ευρώπης, δεν τους θέλουν ούτε κατά διάνοια στα εδάφη τους.
Θα μου πείτε δεν υπάρχει λύση; Και βέβαια υπάρχει, αλλά μπορεί να γίνει; Γιατί για να γίνει θέλει σωστά μυαλά και γενναίες αποφάσεις. Υπάρχουν διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, που κατάντησαν μαριονέτες στα χέρια των ισχυρών της γης. “Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι” λέει ο λαός μας κι εδώ έχει απόλυτη εφαρμογή. Αν θέλουμε να σταματήσει αυτή παγκόσμια ανθρώπινη γενοκτονία, θα πρέπει να βρεθεί λύση, πάντα υπό την αιγίδα ενός ισχυρού ΟΗΕ, να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι οι ισχυροί αυτού του πλανήτη, μαζί με τις αντιμαχόμενες παρατάξεις, εθνότητες ή θρησκευτικές ομάδες, σε κάθε χώρα και να δώσουν λύση στα προβλήματα τους. Τότε θα καταλαγιάσει ο φανατισμός, το μίσος, η αλληλοεξόντωση πληθυσμών και θα βρεθεί τρόπος να ανοικοδομηθούν κατεστραμμένες χώρες, να συμφιλιωθούν πληθυσμοί, να υπάρξει ανάπτυξη και ομόνοια. Και βέβαια τότε θα σταματήσει να υπάρχει κόσμος που θα θέλει να φύγει από τις χώρες του, αν μπορεί να ζήσει ασφαλώς, με την θρησκευτική ή εθνική ιδιαιτερότητα του, να έχει εργασία, να έχει την ποιότητα ζωής που επιθυμεί, να εκμεταλλεύεται ο ίδιος τον πλούτο της χώρας του, με μια κουβέντα να αποφασίζει ο ίδιος για τις τύχες του.
Θα μου πείτε ότι είμαι …αιθεροβάμων. Η απάντηση μου είναι ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι ένα …”κοινωνικό ηφαίστειο που βράζει”. Αν εκραγεί λοιπόν, η λάβα του σίγουρα θα φτάσει και στην αυλή των ισχυρών και θα τους κάψει. ‘Ήδη τα πρώτα δείγματα αυτής της πιθανολογούμενης έκρηξης, τα έχουν αισθανθεί πολύ κοντά τους. Τι είναι λοιπόν πιο σοφό, να αφήσεις να εκραγεί ένα “κοινωνικό ηφαίστειο”, που δεν συμμαζεύεται εύκολα ή να το προλάβεις, δίνοντας λύσεις, με βασικό εγγυητή αυτές τις υπερδυνάμεις της γης.
Αλλά είπαμε θέλει σοφά μυαλά, σωστές κινήσεις και γενναίες αποφάσεις. Διαφορετικά το πρόβλημα των …”αναγκαστικών μεταναστών” θα μεγαλώνει, λύση δεν θα βρίσκεται και χώρες όπως η Ελλάδα, θα αντιμετωπίζουν αυτές, περισσότερο από άλλες, ένα επιπλέον δισεπίλυτο κοινωνικό πρόβλημα.
Σωτήρης Πολίτης για την Ικαριακή Ραδιοφωνία 92,8fm
