Πλήθος κόσμου από όλη την Ικαρία συγκεντρώθηκε το απόγευμα της Τετάρτης στην πλατείαα του Καραβοσταμου, για να αποχαιρέτησει τον σύντροφό Γιώργο.
Σύντροφοι και συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι, συνάδελφοι του από την οικοδομή, χωριανοί, ικαρίωτες από κάθε γωνιά του νησιού πήραν μέρος στην πολιτική κηδεία.
Στην τελετή αρχικά πήρε το λόγο η συντρόφισσα και ανιψιά του Νίκη Πετράκη, μιλώντας και από την πλευρά της οικογένειας, για τον σύντροφό, τον συγκενή τον φίλο, τον σπάνιο άνθρωπο που αποχαιρετήσαμε.
Στην συνέχεια από την πλευρά της κομματικης Οργάνωσης Ικαρίας το λόγο πήρε ο σύντροφος Μιχάλης Μαυρογιώργης, ο οποίος στάθηκε στη συμμετοχή και τη στάση του Γιώργου στην οργάνωση και τους αγώνες, στην μεγάλη απώλεια που σηματοδοτεί η απουσία του, αλλά και στην μεγάλη παρακαταθήκη που μας αφηνει ο Γιώργος.
Η πολιτική κηδεία έκλεισε με τον επικήδειο αποχαιρετισμό που εκ μερους της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ εκφώνησε ο σύντροφος και ανιψιός του Βασίλης Πετρακης και ακολούθησε η ταφη στο νεκροταφέιο του χωριού.
Η πολιτική κηδεία του σύντροφου Γιώργου, ήταν σύντομη, σεμνή, ουσιαστική και γεμάτη συγκίνηση.
Ο Αποχαιρετισμός της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ στον σύντροφό Γιωργο Φουντούλη:
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ, η Κ.Ο Ικαρίας, όλα τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος του Γιώργου Φουντούλη αναμετριώμαστε σήμερα με μια μεγάλη απώλεια. Αποχαιρετάμε έναν πολύ σπάνιο σύντροφο, με τον οποίο περπατήσαμε στον ίδιο δρόμο 55 και πλέον χρόνια.
Έναν σύντροφο που πίσω από την μοναδική σεμνότητα και ευγένεια του, μπορούσε ο καθένας που τον γνώριζε καλύτερα να δει το βάθος της σκέψης, τη συγκρότηση, την πίστη στην υπόθεση του κινήματος και όλα εκείνα τα χαρίσματα που χαρακτηρίζουν έναν μαχητή της ζωής, έναν λαϊκό αγωνιστή.
Γιος του Νικόλα και της Αληθινής και μικρότερος αδερφός της Μοσχούλας, ο Γιώργος θα γεννηθεί μαζι με τη διδυμη αδερφη του Κατερίνα στο Καραβόασταμο στις 2 Μαρτίου του 1950.
Με τον πατέρα κατα κύριο λογο στα καρβουνα, η οικογένεια θα ζήσει τη μεταπολεμική φτώχεια του νησιού, ενώ τα παιδιά θα μεγαλώσουν στις σκληρές πολιτικά συνθηκές του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού. Ο Γιώργος, όπως και οι αδερφές του, θα αναλάβει πολύ νωρίς ευθύνες στο αγροτικό νοικοκυριό ενώ ήδη από τα 16 του (το 1966), έχει αφήσει το σχολείο και κάνει και μεροκάματα. Σε αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής του έχει προλάβει να αναμετρηθεί 2 φορές με τον θάνατο και κόντρα στις προγνώσεις να βγει νικητής.
Τα παιδια του Νικόλα και της Αληθινής, είχαν την τύχη να ακουνε απο μικρά τον πατέρα τους να τους διηγείται με μοναδικό τροπο ιστοριες για τον αγώνα αναμεσα στο δίκιο και το αδικο. Ιστορίες που ξεκινάγαν από το μέτωπο και τον αντιφασιστικό αγώνα του 40 και έφταναν μέχρι το κίνημα της Μέσης Ανατολής και τη ζωή στα σύρματα. Έτσι από πολύ μικρός ο Γιωργος θα μπολιαστεί με τις προοδευτικές και αριστερές ιδέες της οικογένειας, και θα διαμορφώσει ένα σύστημα αξιών και αρχών που θα χαρακτήριζουν μέχρι το τέλος τη σπάνια πάστα του.
Το χουντικό πραξικόπημα βρίσκει τον Γιώργο στην ηλικία των 17 χρονών, να συμμετέχει και να πρωτοστατεί σε συζητήσεις αλλά και στα πρώτα αντιστασιακά σκιρτήματα και αντιφασιστικές δράσεις στο νησι.
Το 1968 θα μετοικήσει και θα εγακατσταθει στην Αθήνα. Τον πρώτο καιρό θα μείνει σε συγγενικά σπίτια και μετά στο ενοίκιο μαζί με την αδερφή του Κατερίνα. Θα δουλέψει αρχικά ως υδραυλικός καιπολύ σύντομα θα ξεκινήσει μεροκάματα στην οικοδομή που θα γίνει και το κύριο επάγγελμα του. Θα παρουσιαστεί φαντάρος το 1971 και θα απολυθεί το 1973. Θα επιστρέψει στην Αθήνα και θα συνεχίσει να εργάζεται ως οικοδόμος ενώ κατά διαστήματα θα ακολουθεί τον πατέρα του στα καρβουνα.
Ηδη από το 1969 ο Γιώργος θα συνδεθεί με τις παράνομες οργανώσεις της ΟΜΛΕ, αντιλαμβνόμενος σωτά το περιεχόμενο των κοσμογονίκων ανατροπών και του ιστορικού πισωγυρίσματος του 1956, και της διαπάλης που έχει ξεσπάσει στο κομμουνιστικό κίνημα λόγω αυτών. Θα παλέψει όλη του τη ζωή με σταθερό τρόπο, για την υπεράσπιση της πραγματικής αριστεράς και την ανασυγκροτησητου Κομμουνιστικού Κινήματος μέσα από τις τάξεις του μαρξιστικού λενινιστικου ρεύματος και του Μ-Λ ΚΚΕ από την ίδρυση του μέχρι σήμερα.
Στη διάρκεια της δικτατορίας -και παρά τους κινδύνους- δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να αναλάβει κάθε καθήκον που του ανέθετε η ατιδικτατορικη δραση που ανέπτυσσαν οι οργανώσεις της ΟΜΛΕ, ενώ θα πάρει ενεργά μέρος στα γεγονότα του τριήμερου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων που ξεσπούν στην Αθήνα, ενώ μέσα από την τότε ΠΕΣΠ, θα πάρει μέρος στην πάλη και τους αγώνες του συνδικαλιστικού κίνηματος των οικοδόμων.
Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια συγκατοικεί με τον Κώστα και την Κατερίνα, μοιράζεται κοινούς αγώνες και αγωνίες και αναπτύσσει μια πλούσια οργανωμένη δράση και ζωή. Ο χαρακτήρας του, η καθαρότητα, η σεμνή και στιβαρή παρουσία του στις συζητησεις και τους αγώνες, έχουν κερδίσει όσουςείχαν την τύχη να βρεθούν στις ίδιες οργανώσεις με τον Γιώργο και όσοι τον γνώρισαν μνημονεύουν αυτά τα χαρίσματα του ακόμη και σήμερα. Κι ας έχουν περάσει 4 δεκαετίες από τότε που έφυγε από την Αθήνα.
Η αγάπη του για το χωριό και τον τόπο θα τον οδηγήσει να πάρει το δρόμο της επιστροφής στην Ικαρία το 1982. Θα επιστρέψει στο πατρικό του και θα αγοράσει ξυλεία για να ξεκινήσει δικές του δουλειές. Ταυτόχρονα δουλεύει το λιοτριβι μαζί με τον πατέρα του.
Το 1983 παντρεύεται τη σύντροφό της ζωής του Δέσποινα. Κόντρα στις προκαταληψεις και τις πιέσεις της εποχής, ο Γιώργος και η Δέσποινα πραγματοποιούν τον πρώτο πολιτικό γάμο του χωριού, αποκτούν τρεις γιους και φτιάχνουν ένα από τα πιο όμορφα, ζεστά και φιλόξενα σπίτια. Η αυλή τους ήταν και είναι πάντα ανοιχτή με ένα μπρίκι καφέ έτοιμο για όλους τους συγχωριανούς και τους περαστικους.
Όλα αυτά τα χρόνια από το 1982 ως μέλος της Κομματικής Οργάνωσης Ικαρίας και μέχρι η κατάσταση της υγείας του να θέσει αξεπέραστα εμπόδια παίρνει μέρος σε όλες τις συζητήσεις, τις εκδηλώσεις και τις δράσεις της και δίνει το παρόν σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της περιόδου. Ακόμη όμως και όταν βρέθηκε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, με την επικοινωνία να γίνεται δύσκολη, η σκέψη του μπορούσε και τότε να σηκωθεί πάνω από τον εαυτό του, να ενδιαφερθεί και να συζητήσει για την πολιτική κατάσταση και με ιδιαίτερη αγωνία να ρωτήσει για τις διεθνείς εξέλιξης, την Μέση Ανατολή και κυρίως την υπόθεση του αγώνα του αδούλωτου παλαιστινιακού λαού.
Ο Γιώργος γεννημένος σε τόπο φτιαγμένο απο πέτρα και ανήφορο, είχε την θέληση και την δύναμη των ορεινών. Αυτών των ανθρώπων που πρέπει πρώτα να σμιλέψουν τη γη για να την πατήσουν. Και με αυτή την αστείρευτη δύναμη και υπομονή μπορούσε να μερέψει τις απότομες πλαγιές του Φουντουλάτου, να φτιάξει στα γκρέμια μονοπάτια και πεζούλες, για να μπορέσει να φυτέψει τα δέντρα και τους κήπους του. Δεμένος πάντα με τον τόπο που έμαθε να πλάθει με τα χέρια του, είχε αγωνία, ειδικά τον καιρό της πολυήμερης νοσηλείας του να ρωτήσει και να επιστρέψει να δει τις καλλιέργειες του.
Με ένα βλέμμα καθαρό, καθρέφτη της ψυχής και της σκέψης του, με τις αναγκαίες πάντα λέξεις και το μοναδικά ευστοχο χιούμορ του, αντιμετώπιζε κάθε ζήτημα, πρόβλημα και δυσκολία στη ζωή. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, με λόγο πάντα λακωνικό και ταυτόχρονα βαθύ και ουσιαστικό θα τοποθετούνταν σε κάθε θέμα στις συζητήσεις στην οργάνωση και σε κάθε άλλη συλογικότητα που θα βρεθεί.
Και πάντα με το ξεχωριστό χαμόγελο και την γλύκα. Με αυτά υποδέχονταν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Χαμόγελο και γλυκά που την ώρα της γιορτής μπορούσαν να πλημμυρισουν τον χώρο και να γεμίσουν χαρα τους γύρω του.
Ο Γιώργος υπήρξε μια ήρεμη δύναμη, που με λογο μετρημένο, μακριά από υπερβολές, στιγμιαίους ενθουσιασμους και απογοητεύσεις θα δημιουργήσει και θα περπατήσει τη ζωή αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα.
Και αν οι χαρακτήρες των ανθρώπων δοκιμάζονται και μετρώνται στις κρίσεις, τότε ο τρόπος που στάθηκε ο Γιώργος απέναντι στην τελευταία και μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής έδειξε για μια ακόμη φορά το τεράστιο μπόι του. Και σε αυτή τη δύσκολη και πολύμηνη κρίσιμη αναμέτρηση ο Γιωργος θα σταθεί όπως ακριβώς ξόδεψε όλη του τη ζωή. Βάζοντας το “εμείς” πάνω από το “εγώ”. Και θα μας μάθει πως είναι αυτή ακριβώς η αγάπη των ανθρώπων που βάζουν πάνω από όλα το “εμείς”.
Με γιγαντιαία θέληση και δύναμη, κόντρα σε κάθε πρόγνωση θα παλέψει και ταυτόχρονα θα κάνει τα πάντα για να προστατέψει τους δικούς του ανθρώπους από κάθε αγωνία, σκέψη και φόβο, που μπορεί να τον βασάνιζε. Θα σφίξει τα δόντια και θα προσπαθήσει να πνίξει ακόμα και τον πόνο για να μην στεναχωρέσει κανέναν, θα απαντήσει στωικά και ευγενικά στους ανθρώπους του νοσοκομείου και ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες θα είναι έτοιμος να απαντήσει ότι είναι “καλά” σε οποιον τον ρωτα.
Και αυτήν ακριβώς την αγάπη, με το περιεχόμενο που την ήθελε, την πήρε απλόχερα από την γυναίκα και τους γιους του, από τις αδερφές του και όλους τους δικούς του που βρέθηκαν σταθερά δίπλα του όλες αυτές τις δύσκολες ώρες.
Έτσι ο Γιώργος ήθελε την ζωή του, έτσι την πέρασε και την κέρδισε μέχρι τέλους.
Βάζοντας πάντα μπροστα το “εμείς”.
Ήρεμα και σεμνά αφήνει έτσι μια μεγάλη παρακαταθηκη, μια ανεξίτηλη σφραγίδα σε όλους μας, στην οικογένεια, στο κόμμα, στο χωριό του, σε κάθε άνθρωπο που περπατήσε πλάι του.
Είμαστε βέβαιοι ότι ο Γιώργος έκανε και με το παραπάνω ότι περνούσε από το χέρι του για να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος. Για να πολεμηθεί το άδικο και η βαρβαρότητα αυτού του συστήματος, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.
Εμείς απο την μεριά μας, αποχαιρετώντας τον σύντροφό μας, εμπνεόμαστε από τη στάση ζωής του, κρατάμε την σημαντική παρακαταθήκη που μας αφηνει, με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε τους δρόμους που περπατήσαμε μαζί με τον Γιώργο για να ξημερώσει αυτός ο πιο δίκαιος κόσμος, ο κόσμος της ειρήνης, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού.
Στη γυναίκα του Δέσποινα, στους γιους του Νικόλα, Άγγελο και Σταμάτη, στις αδερφές του Μοσχούλα και Κατερίνα, σε όλους τους συγγενείς, τους συντρόφους, τους φίλους και τους χωριανούς του, η Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή της συλλυπητήρια.
Καλό ταξίδι σύντροφε.
