Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή που δέχτηκα να γράψω αυτό το (εδώ πέφτουν πολλά μπιπ) άρθρο για την Ικαρία. Όχι, μην παρεξηγηθώ… Λατρεύω την Ικαρία. Και φέτος ονειρεύομαι να ξεκλέψω λίγες μέρες για να βρεθώ εκεί. Όμως είναι Δευτέρα 7 Ιουλίου, 9.30 το πρωί, οι διακοπές αργούν πολύ, το deadline μου για το άρθρο ήταν χθες (δεν είναι πολύ περίεργο που σχεδόν πάντα είναι ή πολύ νωρίς ή πολύ αργά) κι εγώ ΝυΣΤΑΖΩ τόσο… Άσε που κάποια πράγματα είναι καλύτερα να τα ζεις πάρα να τα διηγείσαι. Για παράδειγμα, έχεις κάνει άπειρα ταξίδια με καράβια κι όμως δεν θα ξεχάσεις ποτέ εκείνο που μέσα στη νύχτα ξύπνησες, ενώ φορούσες ωτοασπίδες, από το θόρυβο ανθρώπων που έβγαζαν τα άντερά τους κι ό,τι άλλο είχαν, εξαιτίας των αέρηδων και των μποφόρ… Αδρεναλίνη στο φουλ, μηνύματα αγάπης και μετάνοιας αξημέρωτα γιατί νόμιζες ότι μάλλον είχε έρθει η ώρα σου, και, ναι, φίλε μου, αυτό το ταξίδι που σ’ έκανε άντρα είχε προορισμό την Ικαρία…
Ό,τι κι αν σου έχουν πει για τους ρυθμούς του νησιού, αν δεν έχεις πάει αθώo τσιτωμένο control freak, αν δεν έχει σπάσει το νευρικό σου σύστημα τις πρώτες μέρες, όπως της υποφαινόμενης, μέχρι να καταλάβεις, φίλε μου, ότι σ’ ΑΥΤΟ το νησί δεν έχεις τον έλεγχο και τα φράγκα σου δεν μετράνε, δεν μπορείς να νιώσεις τίποτα…
Αν την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη και τη μετα-μεθεπόμενη δεν έχεις ψάξει σαν πρεζάκι τα δρομολόγια των πλοίων για Ικαρία παρόλο που εκεί στο πιο γλυκό μαγαζάκι του κόσμου παίζει να πιεις και ένα κατάπλασμα που ήταν ο freddo cappuccino που παρήγγειλες, ε… δεν μπορείς να καταλάβεις. Αν δεν έχεις κάνει τα καλύτερα, τα πιο νηφάλια και τα πιο καθαρά ξενύχτια στη ζωή σου παρόλα τα λίτρα αλκοόλ που κατανάλωσες στο μαγαζί του Μάκη ή του Νικήτα στις Ράχες, ε… τι να σου λέω τώρα.
Αν δεν έχεις αναμετρηθεί με τα κύματα εκεί στον Αρμενιστή και δεν έχεις χάσει και 2-3 μπάνια μέσα στον Αύγουστο γιατί και χθες… πνίγηκε ένας, δεν μπορείς να καταλάβεις. Αν δεν έχεις ποδοπατηθεί στα πανηγύρια προσπαθώντας να χορέψεις τον Ικαριώτικο (που, όχι, δεν είναι και τόσο εύκολος), αν δεν έχεις κεραστεί και δεν έχεις κεράσει, φιλήσει και αγκαλιάσει αγνώστους, τίποτα δεν μπορείς να καταλάβεις. Και μπορεί και να ξεγελαστείς ότι η Ικαρία είναι σαν όλα τα νησιά. Δεν είναι όμως… Κι όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις ότι αυτή η θάλασσα, αυτή η στεριά, αυτοί οι άνθρωποι δεν χαρίζονται στον τσαμουκοτουρίστα που ήρθε ν’ αλωνίσει, τόσο καλύτερα θα περάσεις.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι θα πάθεις ένα σοκ γιατί οι Ικαριώτες δεν σε κοιτούν σαν την κότα με τα χρυσά αυγά κι εσύ έχεις συνηθίσει στις διακοπές σου να τα σκας και να σε κοροϊδεύουν κι έχεις συνηθίσει να σου φέρονται βασιλικά κι εσύ σε 5 μέρες να βγάζεις όλα τα απωθημένα σου και τα κόμπλεξ από την καταπίεση και την κακοπέραση μιας ολόκληρης χρονιάς. Όμως, πίστεψέ με, 5 μερούλες στην Ικαρία και θα ξαναπιστέψεις στην απλή όμορφη ζωή, στο χαμόγελο και, ωχ, πάλι δεν πέτυχε το αφρόγαλο, ε και; Πάμε να κάνουμε μια βουτιά και να πιούμε μια μπίρα. Αυτή είναι η Ικαρία. Και ή θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις.
Ελπίζω να είσαι απ’ τους πρώτους. Γιατί τότε είσαι φίλος.
*Η Μ.Κ. είναι ηθοποιός.
