1. Για το θέμα της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας
” Συνεχίζοντας στο σκεπτικό της κας Κυρίτση και μετά από αυτά που ακούστηκαν από τους κους Σπιλάνη και Α. Μπάλα θα ήθελα να προσθέσω τα εξής: Πρώτον είναι γνωστό ότι ακούστηκαν σκάνδαλα μεγάλα ή μικρά σε προηγούμενες πολιτιστικές πρωτεύουσες στην Ελλάδα με πιο τρανταχτή περίπτωση αυτή της Θεσσαλονίκης. Αυτό έγινε γιατί σε εκείνες τις εποχές με το κρατικό χρήμα να ρέει, υποβοηθούνταν μια άλλη άποψη για τον πολιτισμό που έλεγε ότι πολιτισμός ήταν οι παραστάσεις και οι συναυλίες με τα μεγάλα ονόματα με μετακλήσεις από το εξωτερικό, με έργα, ίσως βιτρίνας, αλλά και ίσως αναγκαία που έπρεπε όμως να κατασκευαστούν μέσα σε χρονική πίεση, ένα περιβάλλον όπου χωρούσαν ατζέντηδες και υπερτιμολογήσεις. Σήμερα είμαστε σε άλλη εποχή, όπου κανένας δήμος δεν έχει χρήματα και βέβαια δεν μπορεί να πει ότι δεν θα λειτουργήσει τα λίαν απαραίτητα και αναγκαία -γιατί με δυσκολία ανταποκρίνεται και σε αυτά- για να “προικίσει” την πολιτιστική πρωτεύουσα. Αναγκαστικά θα κινηθεί στην μεγάλη διάσταση του πολιτισμού, που είναι ότι μετασχηματίζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητα του, η ίδια του η ζωή και όχι το ιδιαίτερο, το δήθεν “υψηλό”. Εδώ έχουμε πολλά να δώσουμε γιατί έχουμε δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που απασχολούν τον οικουμενικό άνθρωπο. Είμαστε κοινωνίες συνόρων- ιδιαίτερα πιεσμένες αυτόν τον καιρό από αυτό το χαρακτηριστικό μας και δεν μπορεί θα βγεί- ήδη βγαίνει σε δημιουργία και είμαστε τόποι που ενώ υποφέρουμε από τον αποκλεισμό, αναζητούμε και αγωνιζόμαστε για επικοινωνία..
Ναι πολλά μπορεί να πει κανείς για τις ατέλειες, ενδεχομένως για τους κρυφούς ή φανερούς στόχους του θεσμού και να ασκήσει κριτική. Και μπορούμε να τη δούμε την κριτική αυτή στην εφαρμογή. Ωστόσο ένα είναι σίγουρο: πολιτιστική πρωτεύουσα θα είναι το 2021 μια πόλη της Ελλάδας, μιας χώρας που κάθε δήμος της υποφέρει από τα μνημόνια και πουθενά δεν περισσεύουν λεφτά. Αφού λοιπόν θα είναι στην Ελλάδα γιατί να μην είναι από ένα νησί μας, για να δείξουμε το βαθύτερο κοινωνικό μας εαυτό, χωρις παράτες, εκ των ενόντων με κεντρικό άξονα την λαική δημιουργία.”
ψηφίζοντας ΚΑΤΑ, τονίζω ότι ανεξαρτήτως τι ψηφίσαμε όλοι, προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του μέσα σε ένα ανισόρροπο μνημονακό καθεστώς, να βγάλουμε μια ομόφωνη καταγγελία προς το Υπουργείο Πολιτισμού για το πως μεταχειρίζεται το μοναδικό αυτόν θεσμό πολιτισμού του Βορ. Αιγαίου.
Δείχνει τα όρια του Καλλικράτη. Οι εντολές που είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει η περιφερειακή διοίκηση στην σύνταξή του και η έλλειψη ενός διεκδικητικού πλαισίου δείχνει πως η αυτοδιοίκηση έχει μετραπεί σε ετεροδιοίκηση.
Η περριφέρεια απλά καταγράφει την υπάρχουσα κατάσταση και δείχνει πως θα κινηθεί μέσα στα όρια των περιορισμένων αρμοδιοτήτων και πόρων του Καλλικράτη, της ένδοιας που έχουν καταδικάσει και την Ελληνική Πολιτεία, άρα και την αυτοδιοίκηση τα μνημόνια.
Ενώ στα κρίσιμα σημεία διατυπώνεται η ανάγκη ” ΠΡΟΣΤΑΣΊΑΣ, των παραδοσιακών οικισμών, αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών που αναδεικνύουν την αιγιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική,
“ΟΤΙ θα πρέπει να γίνει καταγραφή και να προωθηθούν καθεστώτα προστασίας για συγκεκριμένα κτήρια και για τον περιβάλλοντα χώρο τους, “
ΟΤΙ Η προστασία του τοπίου και του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος της αγροτικής υπαίθρου ΚΑΙ ΟΤΙ “οι εξωτερικές πιέσεις (πχ. από οικονομικές δραστηριότητες, από μεγάλες τουριστικές και βιομηχανικές μονάδες) μπορεί γρήγορα να οδηγήσουν στην αισθητική υποβάθμιση του τοπίου.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ Δεν υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί και διαδικασίες σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο θεσμοθετημένοι να προβούν σε εμπεριστατωμένες μελέτες για το σχεδιασμό και τη χωροθέτηση μεγάλων έργων ΑΠΕ, προκειμένου να εκτιμηθούν επαρκώς οι επιπτώσεις τους τόσο στο φυσικό περιβάλλον των νησιών, αλλά και στην οικονομική τους δραστηριότητα. Περίπλοκο θεσμικό πλαίσιο στα θέματα χωροταξίας και περιβάλλοντος με συχνές επικαλύψεις
ΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ? Αν θέλουμε να έρθουμε σε ρήξη με την μιζέρια, θα έπρεπε να λέμε ότι διεκδικούμε πρόσληψη μόνιμου ειδικού προσωπικού, αλλιώς το μνημονιακό, αποικιοκρατούμενο κράτος θα έχει την ευθύνη της καταστροφής, καθώς και ότι διεκδικούμε θεσμικό πλαίσιο που θα βασίζεται στις παρατηρήσεις και το δημοκρατικό σχεδιασμό από τα κάτω και όχι αποτέλεσμα της δράσης των λόμπι των ισχυρών.
ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΟΦΩΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΜΑΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΦΕΤΟΣ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ. ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝΩ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΠΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ “Ο μέσος κάτοικος της Περιφέρειας σήμερα είναι εκτεθειμένος σε ένα πολύ μεγάλο εύρος νοσολογικού φορτίου στο νερό, στον αέρα, στην τροφή και σε άλλα προϊόντα που καταναλώνει. Αυτή η πολλαπλή επιβάρυνση στη δημόσια υγεία, αναδεικνύει την ανάγκη αποφυγής των αποσπασματικών μέτρων και παρεμβάσεων, αλλά της ανάπτυξης επιστημονικά τεκμηριωμένων προσεγγίσεων και πολύπλευρων συνεργασιών κοινωνικής εταιρικότητας, για την προώθηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου δράσης για την προστασία της υγείας, σε συνεργασία με συναρμόδιους, δημόσιους και κοινωνικούς φορείς. Η επικάλυψη και τα κενά αρμοδιοτήτων μπορεί να επιτευχθεί μόνο με επιστημονική τεκμηρίωση, επιτελικό σχεδιασμό με δημοκρατικό προγραμματισμό και πολύπλευρη κοινωνική διαβούλευση και συνεργασία. Σήμερα, είναι ιδιαίτερα εμφανής, η ελλιπής ανάπτυξη συνεργασιών εντός της Περιφέρειας, η απουσία ενιαίας στρατηγικής και ενός συνεκτικού σχεδίου δράσης των υπηρεσιών.”
Ζητείται λοιπόν από την περιφέρεια να κάνει επιχειρησιακό σχεδιασμό σε έναν χώρο που έχει πολύ μικρές αρμοδιότητες, ένας χώρος που εδώ όλοι μας έχουμε διαπιστώσει την τραγική του κατάλληξη με τους θανάτους π.χ.από την έλειψη αγροτικών γιατρών στα χωριά και ασθενοφόρων. ο τρεγάλφος λοιπόν του επιχειρησιακού προγραμματισμού συνεχίζεται. Και εμεις υποστηρίζουμε την διαβούλευση και την συνεργασία αρκεί αυτή κάπου να μπορεί να βασιστεί. βλέπετε εδώ κάτι να μπορεί να βασιστεί κάπου;Στην κοινωνική μέριμνα και τον πολιτισμό αθλητισμό μπορεί να φαίνονται τα πράγματα καλύτερα, παρά την ένδοια πόρων κι εδώ, λόγω της δραστηριότητας πολλών εθελοντικών φορέων, όμως χερειάζεται μεγαλύτερη παρέμβαση συντονισμού. πρέπει να ζητηθούν παρεμβάσεις σε νομοθετικό επίπεδο, όπως για τα κέντρα πρόληψης και το βοήθεια στο σπίτι, πρέπει να υπάρξει ένας πολύ καλά οργανωμένος συντονισμός της πρωτοβάθμιας κοινωνικής φροντίδας που θα μπορούσε να τον κάνει η περιφέρεια, αν είχε την στελέχωση και τις αρμοδιότητες.. Ο επιχειρησιακός προγραμματισμός και σε αυτό το σημείο είναι μερικός, θα ήταν πλήρης αν συμπεριλαμβάναμε δυνατότητες που δεν υπάρχουν σήμερα, αλλά θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε μαζί με τον λαό σθεναρά από την κεντρική πολιτεία. ΔΕΝ ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΔΙΚΗΣΗ…
