Από το 1915 ξενιτεύτηκαν από την Κύμη ολόκληρες οικογένειες για να δουλέψουν στα λιγνιτωρυχεία της Ραφήνας. Εκεί οι Κουμιώτες, μαζί με Σερφιώτες συναδέλφους τους, έμειναν στην περιοχή που ονομάζεται «Διασταύρωση Ραφήνας». Πόθος τους ήταν να ξαναγυρίσουν στους τόπους τους. Ήρθαν τα δύσκολα χρόνια του μεσοπολέμου, της κατοχής και της μετεμφυλιακής περιόδου και για αρκετούς η επιστροφή ήταν πλέον αδύνατη.
Ο Δημήτρης Μακρής στην άκρη αριστερά
Εκεί στον τόπο που τους υποδέχτηκε και ρίζωσαν, γεννήθηκε και η ανάγκη για αθλητική διέξοδο. Δεμένη κοινότητα με συλλογική δράση, σωματεία, απεργίες, ανταρτομάνα περιοχή στην κατοχή, «αποτύπωσε» αυτούς τους ισχυρούς δεσμούς και στην εθελοντική εργασία για το κοινό καλό. Μέσα στα έργα που δημιούργησαν «από τα κάτω», ήταν και η διαμόρφωση ενός πρανούς σε γήπεδο για να στεγαστεί η ιδρυθείσα το 1957 Θύελλα Ραφήνας.
1956 αγιασμός στο γήπεδο
Εκεί στο γενέθλιο τόπο, στο πρώτο και ανενεργό σήμερα γήπεδο, που βρίσκονται και τα γραφεία της ομάδας, μας υποδέχτηκε ο Δημήτρης Μακρής που έχει υπηρετήσει τον τόπο του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισμό, στον Πολιτισμό, στο συγγραφικό ιστορικό και λαογραφικό έργο, αλλά και στον αθλητισμό. Στη Θύελλα υπήρξε παίκτης και αργότερα γυμναστής.
Σε κύκλο ο Δημήτρης Μακρής
-Ποια ήταν τα πρώτα βήματα της ομάδας;
– Ως ανεξάρτητο σωματείο, δεν είχε συμμετοχή σε κατηγορίες αλλά έπαιζε φιλικά παιχνίδια, είτε με άλλες ανεξάρτητες ομάδες, είτε με σωματεία που έπαιζαν σε επίσημες διοργανώσεις. Παίζαμε με ομάδες από την Αθήνα, τα Μεσόγεια, την Πελοπόννησο, το Λαύριο, τη Στερεά (Αλίαρτος, Λιβαδειά, Άμφισσα, κλπ), αλλά και από την Εύβοια όπου υπήρχαν ιδιαίτεροι δεσμοί αφού μεγάλο μέρος των λιγνιτωρύχων ήταν Κουμιώτες. Έρχονταν και έπαιζαν εδώ, αλλά πηγαίναμε και εμείς για αγώνες σε άλλα γήπεδα. Θυμάμαι που μαζεύαμε από ένα 20άρικο ο κάθε παίκτης για να πληρώσουμε το πούλμαν που θα έφερνε τους φιλοξενούμενους και μετά τον αγώνα τους πηγαίναμε και σε κάποιο ταβερνάκι για κανένα κρασί. Απλώναμε τα αθλητικά ρούχα σε ένα σχοινί που δέναμε στα πεύκα και αλλάζαμε εκεί για να μπούμε στο γήπεδο.
-Πόσος κόσμος παρακολουθούσε αυτές τις δραστηριότητες;
-Όλο το χωριό κοντά 300 άτομα, μερικές φορές και 500 και επειδή το γήπεδο ήταν δίπλα στη λεωφόρο Μαραθώνος σταματούσαν και αυτοκίνητα και στέκονταν και έβλεπαν οι οδηγοί τους. Το γήπεδο το είχαμε διαμορφώσει με προσωπική εργασία, ένα πρανές με κλίση ήταν και το φτιάξαμε με κασμάδες, μεταφορά χωμάτων και κατασκευή τοίχου αντιστήριξης. Πριν παίζαμε σε αλάνες, ενώ υπήρχε και ένα χωράφι με κλίση που είχaμε βάλει τέρματα.
1957 – Εορτή Αγίας Βαρβάρας προστάτιδας των λιγνιτωρύχων. Το λάβαρο της Θύελλας μαζί με το λάβαρο του σωματείου των λιγνιτωρύχων.
–Ποια είναι τα χρώματα της ομάδας;
-Ξεκίνησε με ερυθρόλευκα όπως ο Ολυμπιακός, αλλά στην πορεία έγιναν πράσινο-άσπρο, βλέπετε οι διαμάχες και οι προτιμήσεις εκφράζονται και στο τοπικό επίπεδο.
-Είπατε ότι το σωματείο ήταν ανεπίσημο μέχρι και τη μεταπολίτευση, συνεπώς επί δικτατορίας δεν δέχτηκε πίεση για συγχώνευση ή άλλου τύπου παρέμβαση;
εμβληματική μορφή στην ιστορία της
ομάδας ο Δημήτρης Παπαδόπουλος
-Αντιθέτως δέχτηκε πιέσεις, ειδικά λόγω της καταγραφής της κοινότητας των λιγνιτωρύχων σαν δραστήρια συνδικαλιστικά και με παραδόσεις στο χώρο της αριστεράς και της αντίστασης επί κατοχής, αλλά και στην προδικτατορική περίοδο. Καθαίρεσαν τα μέλη του ΔΣ που δεν τους ήταν αρεστά και έβαλαν δικούς τους. Και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης υπήρξαν ζητήματα. Προσέφερα αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες μου ως γυμναστής και κάποιοι κίνησαν θέμα να με διώξουν γιατί ήμουν κομμουνιστής. Στη θέση μου πήραν άλλο, αλλά όχι αφιλοκερδώς, αφού ήταν αμειβόμενος.
-Σήμερα που βρίσκεται η ομάδα;
-Παίζει στη Γ’ Εθνική, έχει στην ιστορία της δύο κατακτήσεις κυπέλλων της ΕΠΣΑΝΑ και συμμετοχή ως φιναλίστ στον τελικό του κυπέλλου ερασιτεχνών, αγωνίζεται σε άλλα γήπεδα λόγω έργων στο γήπεδο της Ραφήνας, ενώ στην περιοχή «Βουρβάς», κοντά στα σύνορα Ραφήνας – Αρτέμιδας, κατασκευάζεται το νέο δημοτικό στάδιο της Ραφήνας. Υπάρχουν ανεπτυγμένα τμήματα υποδομής, πρέπει να γυμνάζονται στο σύλλογο σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες περίπου 300 άτομα. Η ομάδα έβγαλε μεγάλους παίκτες όπως ο Νίκος Πανταζής που πήγε στον Πανιώνιο, ο Νίκος Σκούφος που πήγε στην Προοδευτική, από την ομάδα αυτή ήρθε και έπαιξε σε μας ο Νίκος Μητόσης. Στην περιοχή έμενε για 6-7 χρόνια αλλά τότε ήταν μικρός και δεν είχε παίξει στη Θύελλα ο Νίκος Σαργκάνης.
Συνέντευξη: Nάσος Μπράτσος
Χρήσιμες συνδέσεις:
Η ιστορία των εργατικών αγώνων στη Ραφήνα – Συνέντευξη με τον Δημήτρη Μακρή
To ert.gr στο «γερμανικό οχυρό» της Ραφήνας
Αγώνας για ανάδειξη των τμημάτων της παλαιάς Λ. Μαραθώνος (φωτορεπορτάζ)
Δένδρο 700 ετών στη Ραφήνα – Χαρακτηρισμένο ως μνημείο από το ΥΠ.ΠΟ
Το ert.gr παρουσιάζει το Ελληνικό Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού
«Υποχθόνιοι Θησαυροί» στην Καμάριζα
Αναδημοσίευση από : https://www.ert.gr
