της Χαρούλας Κ. Κοτσάνη
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε.
… Τα σκληρά χρόνια σκληραίνουν τους ανθρώπους, τα άσχημα τους ασχημίζουν και τούτο είναι το χειρότερο… Το βάρος της ιστορίας ακόμα πιο συχνά συνθλίβει τους ανθρώπους και τούτο είναι ο μόνιμος κίνδυνος… Έτυχε και σε μας να ζήσουμε σε αλλόκοτες ταραγμένες ημέρες, σε μια εποχή έντονης αμφισβήτησης και παθιασμένης αναζήτησης, σε μια εποχή που κάτι θυμίζει από παρελθόν αλλά και που δεν είναι το παρελθόν, φέρνει όμως μια δύσοσμη ανάμνηση από τα παλιά αλλά και που διαφέρει τόσο από αυτά!… εδώ έρχονται στο νου τα λόγια της δικής μας ΕΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ όταν σημείωνε στον αποχαιρετισμό του αιώνας της: « Τον νέο αιώνα δεν θα τον γνωρίσω, δεν θα έχω καμιά πρόσβαση, το μόνο που μπορώ να πω γι΄ αυτόν είναι πως τα προμηνύματά του είναι από τα πιο δυσοίωνα στην ιστορία του πλανήτη, καθώς σηκώνουν το βαρύ φορτίο των αμαρτιών που κληρονόμησε από τον γεννήτορά του»
Με το ένα πόδι λοιπόν στο χθες και με το άλλο στο αύριο… άντε να ισορροπήσεις!… Να κρατηθούμε ορθοί! Χωρίς παραπατήματα και χωρίς παραιτήσεις! Θα το κάνουμε; Ετούτο δεν θέλει λόγια, χρειάζεται απόδειξη με πράξη και έργο/ χειροπιαστό, συγκεκριμένο και μετρήσιμο. Η αυριανή Κυριακή είναι εμπρός μας και η επιλογή είναι ολότελα δική μας: υπεύθυνη, προσωπική μα προπάντων καθαρή, για όσους βέβαια έμαθαν να σκέφτονται και να μελετούν, να αναρωτιόνται και να αγαπούν, να τιμούν τον διάλογο και να χαίρονται την διαλεκτική, να αγωνίζονται και να μην το βάζουν κάτω, για όλους εκείνους που στέκονται ακόμα αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπο… Σε τέτοιες στιγμές όπου ο θυμός φουντώνει και η οργή απειλεί την ψυχραιμία και προκαλεί την λογική, Εμείς αποφασίζουμε όχι αν θα μας δίνουν χρήματα τα ΑΤΜ (απαραίτητο κι αυτό), μήτε αν θα είμαστε Ευρώπη (το αυτονόητο δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση) αλλά για το αν θα μπορούμε να είμαστε ένα μικρό ακόμα έθνος όχι στην άκρη των συνόρων μα στο πιο κρίσιμο διπλο-στράτι του κόσμου μας, για το αν θα μπορούμε να έχουμε ακόμα την ελπίδα (όχι την ψευδαίσθηση) να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας εδώ σε τούτο τον τόπο, για το αν θα μπορούμε εκεί στο βήμα της Πνύκας (αντίκρυ από την Ακρόπολη των Αθηνών, γενέτειρα της Δημοκρατίας) να αναπτύσσουμε ελεύθερα χωρίς φόβο τις σκέψεις μας με επιχειρήματα, αναλαμβάνοντας κάθε φορά και την ευθύνη που μας αναλογεί…
Οποία απογοήτευση! Ακόμα μια φορά (δεν δα και η πρώτη) όπου ένα ιστορικό κομμουνιστικό κόμμα εν πλήρη, ως φαίνεται, συγχύσει βάλθηκε να ακυρώσει μία Τιτάνια προσπάθεια – τι κρίμα! – Δεν απέχει όμως από την εκλογική ετούτη διαδικασία, γιατί η λέξη «αποχή» σηκώνει ίσως όλο το βάρος μιας ιστορικής αμαρτίας… μα το πιο α-νόητο ντρέπεται, φοβάται ή απλά κοροϊδεύει να πει την λέξη «άκυρον;». Έχουν άραγε καταλάβει οι «πάλαι ποτέ Σταλινικοί φωστήρες» τι ακριβώς ζητούν από τους ψηφοφόρους των; (αλήθεια αυτή την φορά θα τους μετρήσουν;) -τι κρίμα!- Ένα είναι σίγουρο, οι μελλοντικοί τους ηγέτες θα απαντήσουν στην κρίση της ιστορίας με το γνωστό: «έγιναν λάθη…» τόσο απλά… Όσο για τους τιμητές του ΝΑΙ… ας σκεφτούν μόνο με νηφαλιότητα προς τα πού κατευθύνεται ετούτη η επιλογή και τι συνέπειες θα φέρει στα κείμενα που οσονούπω θα συνταχθούν αλλά προπάντων από ποιους θα υπογραφούν…
Η Κυριακή είναι δική μας… για τη Δευτέρα όρκο δεν παίρνω… από εμάς εξαρτάται όλο ετούτο τα εγχείρημα θα το τολμήσουμε;… θα δείξει…
Υ.Γ./ άκου, άκου το λόγο του ποιητή, τροποποιημένον για χάρη της γενιάς μας:
Εμείς φύγαμε. Εσείς να δούμε τώρα.
