Του Νάσου Μπράτσου
Αφορμή για να γραφτεί το συγκεκριμένο άρθρο, ήταν ο τρόπος που κινήθηκαν (ή και δεν κινήθηκαν, ανάλογα με την οπτική του καθενός) τα συνδικάτα για το γιορτασμό της φετεινής Πρωτομαγιάς. Για να το εξηγήσω, πρέπει να πω ότι με αρκετά χρόνια στην πλάτη στο εργατικό ρεπορτάζ, πάντα έβλεπα ότι αρκετό καιρό πριν ξεκινούσαν οι σχετικές προετοιμασίες. Καλέσματα για συσκέψεις από εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες, αποφάσεις για εκδηλώσεις τις προηγούμενες ημέρες πριν την 1η Μάη, που λειτουργούσαν συνδυαστικά και υποστηρικτικά, θεματικές με ενδιαφέρον ιστορικό, πολιτιστικό, ενημέρωσης για εργασιακά θέματα, κλπ
Ακόμα και τα υλικά (αφίσες, ανακοινώσεις, κλπ) κυκλοφορούσαν μέρες πριν για να γίνουν οι σχετικές παρεμβάσεις στους χώρους δουλειάς, για να ανέβει η «συνδικαλιστική πυκνότητα» – δηλαδή η συσπείρωση εργαζομένων στα συνδικάτα, που λένε και στη γλώσσα τους οι συνδικαλιστές.
Σιγά – σιγά, οι δράσεις αυτές υποκαταστάθηκαν με ηλεκτρονικές «παρεμβάσεις», mail αντί για περιοδείες, δελτία Τύπου αντί για συγκεντρώσεις και ομιλίες στους τόπους δουλειάς.
Αυτή τη χρονιά η διαδικασία αυτή (η εξωστρεφείς όχι ο «συνδικαλισμός» του facebook) ήταν κατά πολύ περιορισμένη, με ελάχιστες προετοιμαστικές συσκέψεις, ακόμα πιο λίγες «προεόρτιες» εκδηλώσεις και με υλικά που κυκλοφόρησαν στο παρά πέντε και διακινήθηκαν ελάχιστα. Τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα που κατέγραψα.
Εκτιμώ ότι παραμένουν οι βασικοί λόγοι για να έχει η μέρα την αξία της.
Πρώτον για ιστορικούς λόγους και για ανάδειξη του βασικού της διαχρονικού μηνύματος, της συσπείρωσης των εργαζομένων και της θέλησής τους να αγωνίζονται συλλογικά για το καλύτερο.
Δεύτερον, διότι αν και πρόσφατα έγιναν εκλογές, πολύ απέχει η ακολουθούμενη πολιτική της νέας κυβέρνησης, από τις προεκλογικές της διακηρύξεις και τις αντίστοιχες προσδοκίες των εργαζομένων. Ιδιαίτερα όταν σε βάρος της χώρας μας ασκούνται πιέσεις από τη συντηρητική πλευρά και συγκεκριμένα από Ε.Ε. – ΔΝΤ και τους πολιτικούς τους φίλους, τότε το «αντίβαρο» πρέπει να ενισχυθεί.
Τρίτον γιατί αυτοί που δεν κατέβηκαν στις εκλογές (οι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα) δεν δεσμεύονται από προεκλογικές υποσχέσεις και συνεχίζουν τα ίδια και χειρότερα, εκμεταλλευόμενοι την κακή οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι.
Χωρίς να υποτιμάμε τις δράσεις αρκετών συνδικάτων (ειδικά πρωτοβάθμιων) που και φέτος προσπάθησαν και έδωσαν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, το αναγκαίο ταξικό περιεχόμενο στην 1η Μάη, νομίζω ότι ο γιορτασμός κυριαρχήθηκε από δύο στοιχεία.
Αρχικά από το μούδιασμα και την αμηχανία συμπεριφορά των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που άλλες ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για μη προχώρημα όσων βασικών είχε υποσχεθεί προεκλογικά, σύμφωνα πάντα με τις δικές τους εκτιμήσεις, άλλες δίνουν περιθώρια χάριτος και άλλες ακόμα συσκέπτονται.
Ακολούθως από την κακή οργανωτική και πολιτική κατάσταση των συνδικαλιστικών δυνάμεων που ήταν φίλα προσκείμενες στις μνημονιακές κυβερνήσεις, που τουλάχιστον αυτή την περίοδο εμφανίζουν τάσεις αποσυσπείρωσης και πολιτικού προσανατολισμού σε μια πρωτόγνωρη γι αυτές πολιτική περίοδο, μη έχοντας πατήματα μέσα στο στενό πυρήνα της κυβέρνησης, που σε άλλες εποχές τα αξιοποιούσαν για τους δικούς τους, συντεχνιακούς κατά κανόνα, λόγους.
