της Ελένης Κουτούφαρη – Σέττα *
Ήταν μια από εκείνες τις μέρες του χειμώνα τις μίζερες, που δεν φυσά να φύγει η μούχλα από τα κεραμίδια, δεν έχει Ήλιο να σε ζεστάνει καθώς κάτι ελεεινά γκρίζα σύννεφα τον έχουν αποκλεισμένο και έπρεπε οπωσδήποτε να πάω να κλειστώ στην μισοφωτισμένη και απρόσωπη αίθουσα του σχολείου.
Η μανά μου για μια ακόμα φόρα έκανε επιδρομή στην κρυψώνα μου και έσκισε τα σκίτσα που είχα φυλάξει και το είπε στο δάσκαλο κουνώντας απειλητικά το δάχτυλο μπροστά στη άγαρμπη μύτη του.
Μάνα Καλ.
– Ο δικός μου ο γιος θα γίνει η γιατρός η δικηγόρος γι αυτό τον στέλνω στο σχολειό και όχι για να μουντζουρώνει χαρτιά και να ζωγραφίζει.
– Ποτέ κανείς δεν έχει καταφέρει να ζήσει με ζωγραφιές αυτά είναι δουλείες για αριστοκράτες.
Δάσκαλος
– Κυρά μου τι να κάνω δεν είμαι ποια σε θέση να τον ελέγξω.
– Όλη μέρα κοιτά αποχαυνωμένος έξω από το παράθυρο και αναστενάζει.
– Ενώ το ευλογημένο το χεράκι του φτιάχνει απίθανα σκίτσα σε ότι βλέπει άλλα και ακαταλαβίστικα που όπως φαίνεται τα φαντάζεται.
Μάνα Καλ.
– Όχι κυρ δάσκαλε πρέπει να μάθει γράμματα δεν μπορεί κάποιος τρόπος θα υπάρχει θα μάθει έστω και με το ζόρι.
– δεν ξοδεύω την ζωή μου στα χωράφια και στη σκάφη, ούτε ο άντρας μου στα καμίνια που ψήνεται όλη μέρα για να φτιάξω έναν αποτυχημένο καλλιτέχνη τζίτζικα που θα τραγουδά από κλαρί σε κλαρί και θα πεθαίνει από την πείνα.
Δάσκαλος
– Έχεις δίκιο κυρία μου κι εγώ συμφωνώ τα καλλιτεχνικά είναι μάθημα για τα πλουσιόπαιδα δεν θα έπρεπε να τα διδάσκουμε στα σχολεία τα δικά μας. Τι να την κάνει την αισθητική παιδεία ο φτωχός? μήπως θα δει την πείνα του με ποιο όμορφα χρώματα η θα πληρώσει τα βερεσέδια με στίχους.
– άφησε τον σε μένα…
Κι έτσι με την ευχή της μάνας μου, τρώω το ξύλο της χρονιάς μου και μόνο κρυφά πια, μπορώ να σκιτσάρω η να γράψω κάτι άλλο έκτος από την αναθεματισμένη ορθογραφία που δεν θα τη μάθω ποτέ. Είναι ώρα που το έσκασα στο διάλλειμα από το σχολείο και έχω κρυφτεί στην μεγάλη σπηλιά πάνω από το σπιτι μου για να μη γίνω στόχος .
Ένα περίεργο πράγμα όλοι με ξέρουν και όλοι έχουν την ίδια γνώμη για μένα . το καημένο λένε δεν θα έχει καλή κατάληξη νεραϊδοπαρμένο είναι. Πιθανόν να ακούγονται και έξω από το κεφάλι μου οι μουσικές που με συντροφεύουν και ίσως πάνω από το σώμα μου ένα μικρό συννεφάκι κόμικς να λέει εδώ είμαι κοιτάξτε με δεν θα παραδοθώ ποτέ αν δεν βγάλω από μέσα μου όλα αυτά τα χρώματα τους στίχους και τους ήχους που με πνίγουν.
Έχω από πολύ μικρό που άκουσα την ιστορία του Άργους την ιδέα ότι στη σπηλιά που κρύβομαι και την κατοικεί ένας μυστήριος τύπος που όλοι φοβούνται έκτος από μένα που με φοβάται ο ιδιος, εχει κρύψει ο Απόλλωνας την λύρα του. Έψαξα κάποιες φορές αλλά δεν βρήκα τίποτα.
Σήμερα όμως ήρθα με σχέδιο αφού δεν το βρήκα τα θειο όργανο θα το φτιάξω. Μια χελώνα μεγαλούτσικη κυκλοφορεί στη περιοχή θα την πιάσω και θα την μετατρέψω σε λύρα. Έχω όμως ένα μικρό πρόβλημα η μάλλον μεγάλο δεν μπορώ να σκοτώσω την χελωνίτσα δεν μου πάει ρε παιδί μου έκτος που κάνει χχχχχχ με κοιτάζει μ’ εκείνα τα μάτια τα περίεργα και μου κόβει κάθε κακή διάθεση. Δεν έχει λύρα ούτε και σήμερα μόνο φωνές και τιμωρία.
.
Η Ελένη Κουτούφαρη – Σέττα γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Πολύκαρπος του δήμου Ραχών Ικαρίας. Με την τέχνη έχει ιδιαίτερη σχέση και ειδικά τη λαϊκή, είναι επιμελήτρια του μουσείου λαϊκής τέχνης και αγροτικής ζωής στην Αγία Άννα Ευβοίας αλλά και συνεργάτης του μικρού λαογραφικού μουσείου στην γενέτειρα της. Γράφει από νεαρή ηλικία κυρίως ποιήματα.
