Είμαι και εγω ένας «μαϊντανός»…
Μόλις και μετά βίας μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου στην ηλικιά των δεκατριών ετών. Αλλά θυμάμαι καλά τον δάσκαλό μου. Ένας νεαρός άνδρας, μάλλον γύρω στα τριάντα του. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιό μάθημα μας έκανε, αλλά μπορώ να θυμηθώ τι μας έλεγε: «Δεν μπορείτε να επαναπαύεστε εαν επιθυμείτε να ζείτε σε μια δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι ευθύνη. Και είναι ευθύνη των πολιτών. Εμείς έχουμε την ευθύνη να ενημερωνόμαστε και ο Τύπος έχει την ευθύνη να μας παρέχει ελεύθερη, πραγματική ενημέρωση». Τότε αυτό, μου είχε ακουστεί ως μελέτη που δεν τελειώνει με το σχολείο. «Το δικαίωμά μας να ανήκουμε σε συνδικάτα, επιτροπές, πολιτικά κόμματα κ.α.», έλεγε ο δάσκαλος, «δεν είναι μόνο δικαίωμά μας, αλλά και ευθύνη μας…Δικαιώματα ισούνται με ευθύνη».
Όμως, τι είναι αυτό που ξύπνησε τις μνήμες ενός δεκατριάχρονου;
Ήταν μια λέξη. Η λέξη «μαϊντανοί». Εκείνοι οι άνθρωποι που -όπως διαβάζουμε στην επιστολή του δημοκρατικά εκλεγμένου βουλευτή Σάμου, Ικαρίας και Φούρνων, κ. Χ. Στεφανάδη -«παρουσιάζονται αυτόκλητα και εκφέρουν γνώμη για θέματα για τα οποία δεν έχουν αντικειμενικά γνώση και άρα δεν θα έπρεπε να έχουν γνώμη». Είναι ένας ορισμός που πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω. Γιατί απλά δεν βγάζει νόημα σε σχέση με αυτό που έχει χαραχθεί τόσο βαθιά στην ψυχή αυτού του δεκατριάχρονου που κάποτε ήμουν εγώ. Πώς είναι δυνατόν ο πολίτης που αναλαμβάνει τις ευθύνες του, μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια και όρια, να αποκαλείται «μαϊντανός» που, ως τέτοιος, «δεν δικαιούται δια να ομιλεί»;
Αν «μαϊντανοί» είναι οι πολίτες που δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται όταν δεν τους παρέχονται ποιοτικές και δωρεάν υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας και παιδείας, με το ότι τα εργατικά τους δικαιώματα έχουν γίνει ανάμνηση, με το ότι μέρα με τη μέρα τούς αφαιρούνται τα ατομικά και κοινωνικά τους δικαιώματα, τότε ναι, είμαι και ‘γω μαϊντανός! Αν «μαϊντανοί» είναι εκείνοι που δυσανασχετούν όταν βλέπουν τους εκπροσώπους τους να ζουν σε άλλη πραγματικότητα από εκείνη που έχει επιβληθεί για τους πολλούς, και την ίδια ώρα οι πολλοί να αντιμετωπίζονται σαν να ήταν μια κακή παραίσθηση και πάντως ανάξιοι για να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους, τότε ναι, μετρήστε και μένα στους μαϊντανούς!
Η δημοκρατία, όπως μαρτυρά και η ίδια η λέξη, είναι από και για τον δήμο, δηλαδή τον λαό. Στην εκδοχή της που ζούμε τώρα, ο υπεύθυνος πολίτης, δεν είναι το ζητούμενο. Απεναντίας, ζητούμενο είναι ο απαθής πολίτης που, στην καλύτερη περίπτωση, υποκλίνεται με δουλοπρέπεια στους φέροντες την εξουσία. Έτσι, η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση «επαγγελματιών της εξουσίας», των «ειδικών» και «πεφωτισμένων», ενώ οι πολίτες, που δεν χρειάζεται να ασχολούνται παρά μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια, όταν βάζουν το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, πρέπει να είναι καταναλωτές των υπηρεσιών που παρέχουν οι «επαγγελματίες της εξουσίας» σε συνεργασία με τους «ειδικούς». Επομένως, κάθε διαμαρτυρία, παρέμβαση ή κινητοποίηση, λαμβάνεται από τους «επαγγελματίες της εξουσίας» σαν παραφωνία στ’ αυτιά τους και ενίοτε σαν απειλή. Αφήστε που οι «μαϊντανοί» είναι και κατώτερα όντα, καθώς είναι ανεύθυνα, ανίκανα να αντιληφθούν τα πραγματικά τους συμφέροντα και ενίοτε επικίνδυνα!
Πέρασαν χρόνια από τότε που ήμουν δεκατριών χρονών. Όμως ακόμα νιώθω την ευθύνη που μου εμφύσησε ο δάσκαλός μου. Και από αυτήν αντλώ τη σιγουριά με την οποία λέω ότι αυτοί που χρησιμοποιούν τέτοιους όρους, δεν ξέρουν τι θα πει δημοκρατία. Και είτε το ξέρουν είτε όχι, με το να μας βάζουν ταμπέλες, σκοπός τους είναι να θάψουν τη φωνή μας. Και είμαι σίγουρη, ότι αυτοί που μας βάζουν τις ταμπέλες, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους τότε που κι αυτοί ήταν δεκατριών χρονών.
Μετά τιμής,
η συνδημότης, συμπολίτης και συνάνθρωπος
Ε. Κουτσούτη
