ΓΙΑ ΤΗ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ
Είμαι καθηγήτρια σε Λύκειο 14 χρόνια. Δουλεύω με μαθητές της Γ΄ Λυκείου 14 χρόνια… Ζω την αγωνία τους κάθε χρόνο επί 14 χρόνια… Παιδιά αγχωμένα, μεγαλωμένα με την ιδέα των πανελλαδικών, τα περισσότερα από αυτά με πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας και κρισιμότητας των εξετάσεων για τη ζωή τους. Με τους προβληματισμούς τους για τις σχολές (σχολικός προσανατολισμός ανύπαρκτος), με την ανησυχία τους για την ύλη, με τις απογοητεύσεις της ηλικίας και της προσδοκίες για τη φοιτητική ζωή…
Όλα αυτά τα χρόνια – παρόλο που δουλεύαμε με πρόγραμμα, διά ζώσης, με παρεμβάσεις στο χώρο του σχολείου για τη διαχείριση του άγχους, με την απαραίτητη πενθήμερη – έχω συναντήσει μαθητές που στον αγώνα δρόμου για τις πανελλαδικές εξετάσεις κατέρρευσαν… Κλάματα, κρίσεις πανικού, προβλήματα στο στομάχι, αλωπεκίαση, προβλήματα με το έντερο… Κάποια από τα παιδιά αυτά έφτασαν στο νοσοκομείο και κάποια απέκτησαν θέματα υγείας για όλη τους τη ζωή… Αυτά συνέβαιναν μέχρι τώρα…
Δεν ξέρω αν κάποιος από τους ιθύνοντες του Υπουργείου έχει παιδί σε αυτή τη φάση. Θεωρώ όμως ότι δε μπορεί να αγνοούν τόσο πολύ το τι συμβαίνει με τους τελειόφοιτους και πόσο οριακή πάντα είναι η ψυχολογία τους. Και αν αγνοούν, δε θα έπρεπε να αγνοούν, αντίθετα οφείλουν να γνωρίζουν…
Αντίθετα, στην πιο δύσκολη σχολική χρονιά των τελευταίων τουλάχιστον 40 χρόνων, με τις οικογένειες διαλυμένες οικονομικά, με το άγχος του κορονοιού, με μηδενικές διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στους μαθητές το Υπουργείο Παιδείας επιμένει ότι όλα κυλούν κανονικά και ότι η τηλεκπαίδευση ήταν επιτυχής (μάλλον θα ήταν δικό μου πρόβλημα το ότι τα 2/3 των μαθητών παρακολουθούσαν από κινητό, ότι δεν είχαν πάντα, αλλά ούτε και παντού σήμα – μη ξεχνάμε ότι υπάρχει και η επαρχία- ότι πίσω από τις φωνές τους άκουγες μωρά να κλαίνε, μαμάδες να μιλάνε, ότι κάποια πήγαιναν σε άλλα σπίτια για να μπορέσουν να έχουν πρόσβαση, ότι, ότι, ότι…). Όλοι οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς τα γνωρίζουμε όλα αυτά πολύ καλά!
Σε αυτές λοιπόν τις «έκτακτες» συνθήκες, την εποχή της «ατομικής ευθύνης» το Υπουργείο έρχεται να νομοθετήσει θέλοντας, λέει: «… να λύσει προβλήματα δεκαετιών» και τελικά το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξήσει το άγχος των μαθητών, άγχος που ειδικά για τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου μπορεί να σταθεί ολέθριο για την υγεία και το μέλλον τους. Και αν κάποιοι δέχονται τα παιδιά μας να είναι ημιμαθή ή ίσως και αμόρφωτα (γιατί η τηλεκπαίδευση δεν είναι εκπαίδευση, είναι απλή επαφή), ας μη επιτρέψουμε τουλάχιστον να νοσήσουν σωματικά και ψυχικά έχοντας να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν εκτός από την τηλεκπαίδευση και αυτή την ανατροπή (στα μέσα της χρονιάς, με τις δεδομένες συνθήκες) που έρχεται με το νέο νομοσχέδιο. Ας επιδείξει λοιπόν το Υπουργείο ευαισθησία απέναντι στους μαθητές της Γ Λυκείου και – γιατί όχι- ας έχει τη γενναιότητα να αποφασίσει την επαναφοίτητη για τις υπόλοιπες τάξεις και των δύο βαθμίδων εκπαίδευσης.
Και επιτέλους… Αφού η Κυβέρνηση λειτουργεί καθ΄ υπόδειξη των ειδικών, ας συμβουλευτεί και τους ειδικούς σε παιδαγωγικά θέματα. Τους δασκάλους των παιδιών…
Καρούτσου Τίνα
Εκπαιδευτικός ΓΕΛ ΑΓΙΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ – ΙΚΑΡΙΑΣ
