και άνοιξε το πιθάρι σου να πιούμε από το κρασί σου.
Το γλέντι δεν έγινε ποτέ. Τα μάτια όλων είχαν χαλαρώσει σε μια αιώρα που κρεμόταν από τα χείλη του. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό. Οι λιχουδιές διαδέχονταν η μια την άλλη. Ο κόκκινος δυνατός ζωμός των σταφυλιών του έρεε άφθονος. Πρέπει να ήπιαμε περισσότερα από 20 λίτρα κρασί εκείνο το βράδυ. «Πιείτε, πιείτε, κάθε χρόνο βγάζω γύρω στα 500 λίτρα. Δεν το πουλάω, το έχω για τους φίλους», έλεγε και ξεκινούσε τις ιστορίες. Από τα πανηγύρια, από τους φίλους του, από τα κορίτσια. Στα κατάστιχα του μυαλού του πρέπει να είναι γραμμένες δεκάδες χιλιάδες ιστορίες.
Κάποιες νότες ξέφυγαν στην κιθάρα του Αντρέα. Η δυνατή φωνή του γέμισε τα αδειανά ποτήρια πριν προλάβει να γίνει ένα ακόμα refill. Σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού ο οικοδεσπότης του σπιτιού παρατηρούσε με προσοχή τη μελωδία. Και έσφιγγε τα δάχτυλα στα χέρια του. Ο ήχος της επιθυμίας να πιάσει και εκείνος το βιολί ήταν εκκωφαντικός, ακόμη και αν δεν έκανε τον παραμικρό θόρυβο.
Μια μέρα μετά, πάνω που άρχισε να σουρουπώνει ήμασταν για δεύτερη φορά καλεσμένοι του. Αυτή τη φορά ήμασταν μόνο εγώ και ο Κωνσταντίνος. Είχε μόλις ξυπνήσει από τη μεσημεριανή του σιέστα και το πρόσωπό του ήταν ροδαλό. Πρώτα ρώτησε τι θα πιούμε. Μετά τι θα φάμε. Όσο οι καφέδες ψήνονταν, έπεσε στο τραπέζι ένα «Δεν μου άρεσε η κλεισούρα των ναυτικών. Ήθελα να είμαι ελεύθερος». Σαν το όνομά του.
Ο Λευτέρης Σκάντζακας θεωρείται σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα βιολιά της χώρας και σίγουρα το μεγαλύτερο της Ικαρίας. Πριν από περίπου δύο χρόνια, είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα που του στέρησε το δοξάρι του. Προσωρινά.
Ένα πεντάγραμμο με χώρες
Έχει ταξιδέψει σε 14 χώρες. «Έμενα έναν χρόνο, πέντε μήνες, τρεις. Το σπίτι μου είναι εδώ, αλλά ταξίδευα. Ήταν η δουλειά έτσι». Στην Αμερική πήγε για να παίξει σε ένα χορό και τελικά έμεινε εκεί τρεις μήνες. «Έπαιζα κάθε μέρα». Στη Νέα Υόρκη είχε και και Έλληνες και Αμερικανούς να τον χειροκροτούν. «Διασκέδαζαν πολύ».
Άραγε έπαιρνε καλά λεφτά σε αυτές τις περιοδείες; Γέλασε μόλις άκουσε την ερώτηση. «Να είναι καλά το Υπουργείο Πολιτισμού», είπε. «Εγώ έπαιρνα 3.000 ας πούμε και εκείνοι πλήρωναν για 18.000 το Υπουργείο». Παρόλα αυτά, με τα λεφτά δεν είχε ποτέ παράπονο. «Ακόμα και σήμερα καλά λεφτά έπαιρνα. Να καταλάβεις φυλάω τα τελευταία μου δολάρια. Τα έχω πατικωμένα στο πορτοφόλι», γελάει και μας ρίχνει μια πονηρή ματιά. Μετά, σβήνει προς τα κάτω: «Τώρα, τι κάνουμε;».
Η ζωή του όλη, ένα «περιστεράκι»
«Τελευταία φορά; Έπαιξα σε έναν κακό γάμο. Η γυναίκα ήταν νέα και το παιδί της την άλλη μέρα από τον γάμο πέθανε από καρκίνο. Μετά από εκεί πήγα στην Ελβετία, γύρισα εδώ και σκοτώθηκα». Βαριανασαίνει. «Για να δούμε τι θα γίνει», μονολογεί.
«Δεν το αποφάσισα εγώ, η ψυχή μου το αποφάσισε», είπε και έκανε να χτυπήσει τα μέσα του, ήταν σαν να μαλώνει την ψυχή του. «Από μικρό παιδάκι. Ήμουν 12 χρονών θυμάμαι και βρέθηκα να παίζω σε ένα μαγαζί που το έλεγαν “Η Πίστα”. Μου άρεσε».
«Αυτό το κόλλησα όταν ήμουν εννιά χρονών». Δεν προλάβαμε να κάνουμε το αρμόζον επιφώνημα και εκείνος το πήρε στα χέρια σαν μωρό. «Είναι πολύ καλό βιολί αυτό, είναι του 1800. Ο γέρος που το είχε ήταν πολύ καλός άνθρωπος και το είχε φέρει από τη Γαλλία. Τότε για να πάρεις ένα καλό βιολί ήθελες ένα εκατομμύριο – πού να το βρω εγώ; Έτσι έπαιρνα το δικό του και έπαιζα μέχρι τα 14. Θυμάμαι το τύλιγα σε μια κουβέρτα και το έκρυβα στο φούρνο. Κάθε που λείπαν οι δικοί μου, το έπαιρνα». Τώρα το σφίξιμο στα δάχτυλα των χεριών έχει πάρει το ρυθμό των βημάτων όταν ο χορός αγγίζει την κορύφωση.
«Καμιά φορά λένε “παίζει βιολί, μιλάει αλλά πιάνει τις χοντρές νότες”. Οι λεπτές νότες είναι οι δύσκολες. Το περιστεράκι το έβαλα για να με λυπηθούν, να μη μου το πάρουν».
«Μετά από 45 χρόνια πήγα σε ένα σπίτι και ο κύρης του ξεκίνησε να μου λέει την ιστορία του βιολιού αυτού, δίχως να ξέρει ότι ήμουν εγώ που το είχα. Του έδωσα ένα άλλο βιολί και το πήρα πίσω. Ήταν συγχωριανός μου στο Φραντάτο εκείνος που το είχε». Μιλά σαν να το πήρε πίσω έπειτα από 45 λεπτά προδίδοντας με τον πιο γλυκό τρόπο την ιδιόμορφη σχέση τον Ικαριωτών με το χρόνο και συνεχίζει σαν να μην έγινε δα και κάτι φοβερό. «Και ποιος δεν έχει πάρει φωτογραφία αυτό το βιολί» λέει περήφανος και έπειτα σκοτεινιάζει. «Με αυτό ήταν και την τελευταία φορά που έπαιξα».
Το ατύχημα
«Όλη μου η ζωή είναι το βιολί. Έχω 3.000 φωτογραφίες, όλες με ένα βιολί στο χέρι».
Μέσα στη μέρα περνάει μια βόλτα τα βιολιά του. Τα αγγίζει, τα κουβεντιάζει αλλά δεν παίζει. «Μπορώ να παίξω αλλά θέλω να είμαι ο Λευτέρης που ήμουν όταν θα το κάνω. Δεν θέλω να πάρω το βιολί στα χέρια για να παίξω μια δοξαριά. Ούτε μια, ούτε δυο. Θέλει χρόνο το ξέρω. Και ο χρόνος καμιά φορά σε κουράζει. Θέλει υπομονή και δουλειά, να κάνεις ασκήσεις». Κάθε λίγο και λιγάκι ρίχνει σφιξιές στα χέρια του. Μια στο δεξί, μια στο αριστερό, μια και στα δυο μαζί. «Ξέρεις ένας άνθρωπος που αρρωστά, το παίρνει απόφαση. Ένας άνθρωπος που δεν έχει πάρει ούτε ασπιρίνη, δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό του». Ξεφύσηξε. «Πήγα να βάλω το άλογο μέσα στο στάβλο, είχα αλλού το νου μου», γελάει πονηρά και ταυτόχρονα όμορφα. «Πάτησα μία πετρούλα. Από τη μια είχα το άλογο από την άλλη την κοπριά, αν είχα πέσει στην κοπριά δεν θα είχα πάθει τίποτα. Έχω πέσει με τη μοτοσικλέτα γιατί με πήρε ο ύπνος στο τιμόνι. Έφυγα ανάμεσα σε δύο πεύκα, μου έριξαν ένα σκοινί 20 μέτρων για να πιαστώ και να με βγάλουν. Δεν έπαθα τίποτα, μόνο το τιμόνι στραπατσαρίστηκε».
Σταμάτησε τη ροή του λόγου του για το κρασί. Με μια φωνή που κατευθυνόταν στην κουζίνα «πρόσταζε» τη γυναίκα του να γεμίσει το μπουκάλι με το κρασί. Ήπιαμε. «Τρεις ώρες περίπου ήμουν κάτω και φώναζα. Ποιος να με ακούσει όμως; Με βάλανε μέσα στο νοσοκομειακό και πιάνει μια βροχή, χαμός κυρίου. Πάω στον Άγιο (σ.σ.: Άγιο Κήρυκο) και όλοι με κοιτούσαν και μου έλεγαν “δεν έχεις τίποτα”. Μου έλεγαν να με κρατήσουν εκεί. Έβλεπαν ότι γυάλιζε το μάτι μου και έλεγαν “δεν πεθαίνει αυτός”. Την άλλη μέρα έστειλε ο Καμμένος με το πολεμικό τον γιατρό, για να έρθουν να με πάρουν».
Ρε μινόρε: Ο Λευτέρης Σκάντζακας έχει παντρέψει τον Πάνο Καμμένο. «Ήξερα τη γυναίκα του», ήταν η πρώτη απάντηση που του βγήκε από το στόμα.
Ο «Ικαριώλικος»
«Έχω πάρει το βραβείο για τον ικαριώτικο, έχει βραβευτεί ο πρώτος χορός στα Βαλκάνια». Γελάνε και οι μαύρες και οι άσπρες τρίχες στο πιγούνι του. «Είχα πάει στη Θεσσαλονίκη που θα γινόταν ο διαγωνισμός. Ήταν εκεί Γάλλοι, Ιταλοί χαμός. Και εμείς βγήκαμε πρώτοι. Μέχρι τότε κανένας δεν ήξερε τον ικαριώτικο. Όταν σου λέω κανένας, κανένας».
Θυμάται τότε που ήταν στη Νέα Υόρκη σε ένα χορό Πανεπιστημίου και ξεκίνησε να παίζω τον ικαριώτικο. «Με πλησίασε ο διευθυντής και μου είπε “σας είπα να παίξετε τον ικαριώτικο”. Τον κοιτάω καλά καλά και του λέω “ποιον ικαριώτικο θέλετε, τον αμερικάνικο;”. “Όχι” μου λέει, “το ‘η αγάπη μου στην Ικαριά’ ”. Ο Πάριος είχε τότε πάει παντού και τα γνωρίζανε τα τραγούδια του, πού να ξέρουν τον ικαριώτικο. Και γυρνάω και του λέω “αυτός δεν είναι ικαριώτικος, είναι ικαριώλικος”. Έσφιξε πάλι τα δάχτυλα στα χέρια καθώς γελούσε.
Και ο ικαριώτικος του Σκάντζακα
«Με τον ικαριώτικο ξεκίνησα την καριέρα μου. Όσο εγωιστικά και αν ακουστεί, ικαριώτικο ίδιο με τον δικό μου δεν μπορείς να βρεις. Γιατί δεν έχω παίξει ποτέ τον ίδιο ικαριώτικο. Σε κάθε πανηγύρι είναι διαφορετικός. Στον ίδιο ρυθμό είναι αλλά έχει άλλες τσαχπινιές».
«Εγώ τον ικαριώτικο τον βρήκα πολύ παλαβό», συνέχισε ο Λευτέρης κορδωμένος. «Οι μουσικοί παλιά δεν ήταν επαγγελματίες, έπαιζαν “νιαου-νιαου” με το δοξάρι. Ήταν ένας ρυθμός ο ικαριώτικος. Ο Τσεπέρκας τον έφτιαξε κάπως. Μετά ήρθα εγώ και πήρα τα κομμάτια όλων, έβαλα και δικά μου -όχι ξενόφερτα καβοντορίτικους μέσα και τέτοια- και έφτιαξα αυτόν που έφτιαξα». Ήπιε μια γουλιά κρασί. «Γιατί ήταν κουραστικό μωρέ “ντουγρού, ντουγρού” να τον ακούς όχι να τον χορεύεις».
Inside Hop: «Ο ικαριώτικος είναι ένας διονυσιακός χορός που ξεσηκώνει όλο τον κόσμο. Παλιά, όσο ήταν σκλαβωμένη στους Τούρκους η Ικαρία χορευόταν σταυρωτά, μετά απελευθερώθηκε και αφήσαμε τα χέρια».
Με ρώτησε από πού είμαι, είπα από τη Σύρο. Βολεύτηκε στην καρέκλα του: «Είχα πάει στη Σύρο και έπαιξα σε τρία μαγαζιά. Φώναζαν “θέλουμε ικαριώτικο” και εγώ απέφευγα να παίξω. Έλεγα κάτσε μόλις ήρθα ρε παιδί μου, να παίξω ικαριώτικο; Και έπαιξα δεκαπέντε φορές ικαριώτικο εκείνη την ημέρα, δεκαέξι».
Μια νύχτα στο πανηγύρι
«Έχω παίξει σε χιλιάδες πανηγύρια», θα πει με καμάρι. «Ο κόσμος δεν έχει αλλάξει. Ο ρυθμός του πανηγυριού έχει αλλάξει. Παλιά τα πανηγύρια είχαν 200-300 άτομα, τώρα έχουν 5.000 κόσμο». Σαν από αναλαμπή, στράφηκε απότομα προς το μέρος μου: «με έχεις δει να παίζω;» ρώτησε. «Η πιο πρόσφατη φορά ήταν στο Πλατάνι», του απάντησα. Σαν να ησύχασε, έπεσε πίσω προς την καρέκλα και κοίταξε κάπου ανάμεσα σε εμένα και τον Κωνσταντίνο, σαν να άνοιγε την πόρτα σε μια ανάμνηση.
«Το Πλατάνι πιο παλιά ήταν σε μια εκκλησούλα, σε ένα δρόμο στενό. Ήταν δική μου πρωτοβουλία να αλλάξει χώρο. Και είδες; Έπιασε. Τώρα, είναι ένα από τα καλύτερα πανηγύρια εδώ».
Οι μενεξέδες, τα ζουμπούλια, τα φλερτ
Αυτή η καρδούλα; Τον ρώτησα γρατζουνώντας ελαφρά το βιολί που δεν είχε αφήσει να φύγει από κοντά του. «Εγώ την έχω βάλει. Ήμουν ερωτευμένος τότε με ένα κορίτσι». Τα μάγουλά του έγιναν ροδαλά και όχι από το κρασί.
Είχε έρθει η ώρα να μιλήσουμε για τα περιβόητα φλερτ των πανηγυριών της Ικαρίας. «Φλερτ δεν είχα», είπε γελώντας πονηρά. «Ειχες» ακούστηκε μια φωνή από το χολ, εξίσου πονηρή. Ήταν ο Λευτεράκης ο εγγονός του, “μου το είχε πει η γιαγιά” συμπλήρωσε και εμείς γελάσαμε.
«Ο μουσικός ερωτεύεται πάντα. Σε κάθε πανηγύρι ερωτεύεσαι. Και άμα χορεύεις γιατί χορεύεις το τανγκό;». Το μυαλό και των τριών μας πήγε σίγουρα σε εκείνο το βαλς που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και ο Λευτέρης έχει χορέψει, αλλά όχι πολλά. Δεν ήθελε. Προτιμούσε να παίζει και να βλέπει τους άλλους να χορεύουν.
«Μπορεί να πάμε σε ένα πανηγύρι και να είναι ο Κώστας, εσύ και ένας άλλος άνθρωπος που με εμπνέει, φιλικά, και τριγύρω κόσμος πολύς. Ε εγώ με εσάς τους τρεις θα κρατιόμουν». Μετά έκλεισε με την αντι-παολο-κοελική ατάκα του εκατομμυρίου και εμείς φάγαμε από ένα πιτάκι με σπανάκι: «Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι. Είναι κάποιοι που σου εκπέμπουν κάτι και μπορεί από 58 να σε κάνουν να μοιάζεις με 18».
«Ακούει την αγάπη»
«Έχω πολλούς που με αγαπάνε και πολλούς ζουλώχτες. Εχθρούς από ζήλια δηλαδή. Είναι η ερωτική ζήλια που είναι καλή και είναι και αυτή που σε κάνει να φθονείς τον άλλο γι αυτό που κάνει».
«Έχω στα βίντεο κοπέλες που με αγκαλιάζουν, με φιλάνε. Ήταν μια φορά μια κοπέλα μικρή, πιο μικρή από εσένα, που μέθυσε. Δεν το έκανε η κοπέλα από κακό, το έκανε από φιλία και ήρθε και με αγκάλιασε και εγώ συνέχισα να παίζω. Και πήγαν και μας τράβηξαν βίντεο. Αν ανοίξεις το ίντερνετ θα δεις πολλά».
«Άμα αρρώστησα έρχονται εδώ και με βρίσκουν, μου στέλνουν μηνύματα, ευχές. Η αγάπη είναι μεγάλο πράγμα».
«Ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει τη ζωή του να γνωρίζει ανθρώπους. Ο έρωτας της μιας και των δυο βραδιών δεν είναι τίποτα. Για να μείνεις με έναν άνθρωπο είναι δύσκολο. Εδώ ένα φίλο βλέπεις μια φορά την εβδομάδα και βαριέσαι. Εγώ αν δεν παντρευόμουν 17 χρονών δεν θα παντρευόμουν ποτέ. Έχω 17 χρόνια διαφορά από τον πρώτο μου γιο».
Έκανε επτά παιδιά όμως. «Ε, δεν είχαμε τηλεόραση τότε», ήταν η απάντησή του σε αυτήν την παρατήρηση.
Η δουλειά τη νύχτα
«Με ρώτησε μια φορά ένας “τι κάνεις ρε παιδί μου και αντέχεις στη νύχτα;”. Του απάντησα ότι καπνίζω ένα ειδικό τσιγάρο αναισθησίας. Δεν θυμόταν από το ποτό πού ήταν το μπουζούκι του. Καλά παιδιά, αλλά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ».
«Η νύχτα είναι δύσκολη δουλειά. Πρέπει να μιλάς, να γνωρίζεσαι. Εγώ κάνω φίλους με το τίποτα. Έλληνες, ξένους, Γερμανούς, Άγγλους».
Ο Λευτέρης
«Ήμουν σκληρός άνθρωπος, μη με βλέπεις τώρα έτσι, δεν ήμουν βουτυράς. Έπαιζα στο Καρκινάγρι όλη νύχτα, οδηγούσα και το μεσημέρι πήγαινα να παίξω στον Άγιο Παντελεήμονα. Ερχόμουν εδώ έκανα ένα μπάνιο και έφευγα. Καθόλου ύπνος. Έπαιζα από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το άλλο πρωί. Κάποιες φορές, όταν δεν άντεχα να οδηγήσω έμπαινα μέσα στην εκκλησία και κοιμόμουνα».
«Έκανα έντονη ζωή. Μου άρεσε. Μην ακούς που λένε για αρρώστιες. Μαλακίες. Θα αρρωστήσεις άμα κάθεσαι μέσα. Όλα αυτά τώρα που κάθομαι μέσα μού έρχονται στο μυαλό, οι αναμνήσεις οι καλές και οι κακές».
«Τα χέρια αυτά δεν έχουν πάθει κάτι. Απλώς έχει τραυματιστεί το νεύρο και παλεύει να πάρει την εντολή από αλλού. Δεν κουνούσα τίποτα. Μου είπαν σε ένα χρόνο θα συνέλθω και εγώ στους τρεις μήνες σηκώθηκα. Ήταν δύσκολο το τραύμα.
Έπινα, τρώω γλυκά, τρελαίνομαι και ζάχαρο τίποτα, προστάτης τίποτα και πήγα και σκοτώθηκα».
Ο Σκάντζακας
«Το Σκάτζακας είναι μια ιστορία καλή. Της μητέρας μου το σόι είναι πολύ μεγάλο. Είχε δέκα αδέρφια θείους που παντρεύτηκαν. Για να μπορούν λοιπόν να τους βρίσκουν ποιος είναι ποιος, τους έβγαλαν ψευδώνυμα. Ο παππούς ο δικός μου ήταν γερός, άμα σε έπιανε σε σκάντζαρε και τον φώναζαν Σκάντζακα. Έτσι μου ‘μεινε και μένα το όνομα. Πούλη δεν έχει άλλον στην Ικαρία γιατί ο μπαμπάς μου δεν ήταν από εδώ».
Το βιολί του
«Έχω δέκα βιολιά. Μου αρέσουν τα παλιά γιατί έχουν κάποια ιστορία». Ζήτησε από τον Κωνσταντίνο να του φέρει άλλο ένα βιολί από την βιβλιοθήκη. «Αυτό βρέθηκε στα χέρια μου από έναν Αμερικάνο. Το είχαν σε ένα μουσείο εκεί και μου το έφερε εμένα εδώ. Το πλήρωσα ακριβά».
«Για να πάρεις ένα καλό βιολί θες 300.000 ευρώ. Ένα δοξάρι καλό έχει 100.000 δολάρια».
«Είναι άλλη η αξία του παλιού βιολιού». Πιάνει στα χέρια του το νεόφερτο στην παρέα βιολί. «Αυτό όταν το πήρα ήταν σκαμμένο μέχρι πάνω. Ήταν κλασικός εκείνος που το έπαιζε. Είναι πολύ ευαίσθητο ξέρεις».
Το σπίτι του είναι γεμάτο όργανα. Ούτια, λαούτα, βιολιά. Το προηγούμενο βράδυ, στο γλέντι ο γιος του είχε φέρει ένα όργανο φτιαγμένο από τον Χριστόδουλο. Τον Ξηρό.
Μια ιστορία για τον Χριστόδουλο Ξηρό
«Για τον Χριστόδουλο δεν το πίστευα. Εγώ τον ήξερα οργανοποιό. Εμένα μου είχε τεράστια αδυναμία. Είχε κάμει μια λύρα του Θεοδωράκη δώρο, τέτοιος άνθρωπος ήτανε. Ξαφνικά ακούω έτσι και έτσι. Και λέω κοίτα να δεις θα πάμε μέσα όλοι. Ο Χριστόδουλος για να σηκωθεί από τη θέση του ήθελε μισή ώρα. Ήταν very-very Ικαριώτης. Γι αυτό και δεν το πίστευα πώς αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο ενεργός. Με είχε πάρει τηλέφωνο όταν βγήκε να συναντηθούμε. Δεν προλάβαμε, τον πιάσανε. Είχε κάνει το μαλλί ξανθό. Μουσικός με τέτοια ψυχή και να βαράει ψυχές ανθρώπων. Δεν ξέρω πώς έμπλεξε. Η ζωή είναι ωραία. Μα να κλειστείς τώρα φυλακή».
Και μια για τους Ξηρούς: «Είναι 12 αδέρφια. Κάποιος είχε πει στην αδελφή του την Κλειώ, σε ένα πανηγύρι στην Ακαμάτρα, “φύγε από κοντά μου γιατί θα εκραγείς” και εκείνη βούτηξε το μπουκάλι και του το έφερε στο κεφάλι. Πάρ’ τον τα ζουμιά κάτω».
Η ιστορία με το στρινγκ
«Έχω πάει σε ένα πανηγύρι στα Τραπάλου. Τότε δεν υπήρχε δρόμος, μόνο η θάλασσα. Και πήγαινες με τα άλογα. Με κάλεσαν λοιπόν πρώτη φορά. Το απέφευγα να σου πω μέχρι τότε, δεν ήθελα. Είχε ήλιο θυμάμαι και δεν είχαμε πού να πάμε να παίξουμε. Το σπίτι λοιπόν που θα παίζαμε στο πανηγύρι πήγε και πήρε ένα καραβόπανο, έβαλε τσιμεντόλιθους και το στερέωσαν σε δυο ξύλα. Ξεκινήσαμε λοιπόν το γλέντι και άρχισαν να μεθάνε. Δεν είχε ρεύμα, είχαμε μόνο μια ηλεκτρική μηχανή. Έρχεται λοιπόν ένας και μου λέει να παίξω τη “Βράκα”. Τη “Βράκα”, τη “Βράκα”, τη “Βράκα” – με είχε ζαλίσει. Εγώ δεν παίρνω παραγγελιές και κάποια στιγμή μετά τις τόσες φορές τον κορόιδεψα και του πα “θα σου παίξω το ‘στρινγκ’ “. Έρχεται λοιπόν ένας κοντός που είναι θηρίο και κρατούσε το κοντάρι και μας λέει γιατί τα πειράζεις τα παιδιά και τραβάει το ξύλο και φεύγουν οι τσιμεντόλιθοι και πέφτει το καραβόπανο από πάνω μας. Εγώ πρόλαβα και πετάχτηκα έξω, ο Γιάννης ο -συγχωρεμένος πια- ο φίλος μου που παίζαμε μαζί έμεινε μέσα και προσπαθούσε να βγει. Πώς δεν σκοτωθήκαμε! “Δεν ξαναπάω στους αγροίκους”, του είπα».
Οι μαθητές και τα ταλέντα
Έχει πολλούς μαθητές στη Μεσαριά. «Έκανα παλιά μαθήματα τώρα δεν μπορώ. Να μάθει λίγο το παιδάκι και μετά να πάει στο Ωδείο στην Αθήνα να συνεχίσει».
«Είναι δύσκολο να βρεις να πεις αυτός είναι ταλέντο. Άμα πας έναν άνθρωπο οπουδήποτε να μάθει μουσική και τούβλο να είναι, μια Ρε μαντζόρε θα τη μάθει. Αλλά η προοπτική της ψυχής σου είναι άλλο πράγμα. Η μουσική πρέπει να βγαίνει από ‘δω». Πιάνει την καρδιά του σφιχτά και το περιστεράκι από το βιολί ακριβώς στην ίδια νοητή ευθεία μοιάζει να κουνάει τα φτερά του.
«Με έπαιρναν τηλέφωνο να δω τη μούρη μου στην τηλεόραση. Δεν χρειάζεται. Εμένα μου αρέσει να είμαι διάσημος με τους ανθρώπους. Δεν είμαι τίποτα και αν ήμουνα κάτι, πάλι θα ήμουν πιο ταπεινός. Έχω γνωρίσει αξιόλογους μουσικούς που έρχονται σπίτι μου και είναι απλοί. Τον εγωισμό πρέπει να τον έχεις πάντοτε. Είναι δύσκολες δουλειές».
ΥΓ1: Οι στίχοι που ξεκίνησαν το κείμενο είναι από την «Αμπελοκουτσούρα» και αναφέρονται στον Λευτέρη Σκάντζακα.
ΥΓ2: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο γλέντι από αυτό που οι άνθρωποι σου ανοίγουν το σπίτι σαν την καρδιά τους και σε αφήνουν να τους γνωρίσεις.
ΥΓ3: Λευτέρη, ευχαριστούμε.
Αναδημοσίευση από : https://www.vice.com
