"Μια από αυτές τις καλοκαιρινές μέρες σκεφτήκαμε με έναν φίλο και γείτονα να ανηφορίσουμε προς το βουνό να απολαύσουμε τη θέα και την ησυχία, όλο το Πέραμα στο πιάτο. Γιατί όχι; Τα μισοβυθισμένα καράβια, οι πολυώροφες πολυκατοικίες που ξεφύτρωσαν ξαφνικά σαν τα μανιτάρια, η σκουριά, τα πολύχρωμα κοντέινερ, ακόμα και οι γερανοί από την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη σε αυτό το ηλιοβασίλεμα, έχουν και αυτά την γοητεία τους. Τι ήταν ο Ξέρξης, κανένας τυχαίος που πήγε και θρονιάστηκε εκεί για να παρακολουθεί τη ναυμαχία;
Για να φτάσουμε ως εκεί έπρεπε να περάσουμε μέσα από την περιοχή Ικαριώτικα, χτισμένα πάνω σε μια απότομη ανηφοριά, με μικρά, φτωχά σπίτια, το ένα δίπλα στ‘ άλλο, τα περισσότερα με αυλές, μακριά από κάθε έννοια πολεοδομικού σχεδιασμού (εδώ μάλλον η οικοδομική και η ρυμοτομική γραμμή θα ακούγονται σαν Κινέζικα), σαν σε χωριό της δεκαετίας του ’60. Και παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο στυλ συγκίνησε αρκετούς, όπως τον ζωγράφο Α. Φασιανό που επισκεπτόταν την περιοχή για να εμπνευστεί από την λαϊκότητα της γειτονιάς, τα άναρχα και αυθόρμητα χτισίματα των σπιτιών και τους περίεργους σχηματισμούς από τους αυτοσχέδιους τσιμεντένιους μαντρότοιχους.
Επίσης στα τέλη τις δεκαετίας του ’80, στη γειτονία αυτή λένε οτι έρχονται ο Αντώνης Τρίτσης με την Μελίνα Μερκούρη και συζητούν για να κηρυχθούν κάποια σπίτια διατηρητέα.
Κάπου εδώ θυμήθηκα και την ιστορία του παππού μου, και πολλών άλλων Ικαριωτών: Ναυτικοί την περίοδο του ’50-’60, φεύγουν από την Ικαρία και εγκαθίστανται στο Πέραμα σε μικρά σπίτια, ακόμα και σε παράγκες, κοντά στη δουλειά τους, τα καράβια, το λιμάνι που ήταν η ζωή τους. Μετά από διαφωνίες με κάποιους Μανιάτες που και αυτοί διεκδικούσαν οικόπεδα, πολλοί από τους Ικαριώτες του Περάματος φτάνουν στη σημερινή περιοχή Ικαριώτικα, γεγονός που της απέδωσε και το όνομα αυτό.
Και έτσι η μικρή κοινωνία της Ικαρίας συνεχίστηκε και εδώ στο Πέραμα. Όλοι μαζί με τα πανηγύρια τους και τις γιορτές τους, αλλά και τη θάλασσα να τους ενώνει ακόμα περισσότερο. Μπορεί όταν αφήνω το σπίτι μου στην Ικαρία και παίρνω το πλοίο από τον Εύδηλο να νιώθω ένα βάρος μέσα μου, όμως όταν φτάσω στο δεύτερο χωριό μου, νιώθω και πάλι οικεία… : )"
