Ο πολύς ο κόσμος τον έμαθε από τα τηλεοπτικά παράθυρα στη μεγάλη απεργία της Χαλυβουργίας το 2011 – 2012, αφού ήταν ο πρόεδρος των εργαζομένων. Εκτός από τις επιδόσεις του στο συνδικαλισμό, ο Γιώργος Σιφωνιός έχει να επιδείξει και μία ενδιαφέρουσα αθλητική διαδρομή, τόσο σαν ενεργός αθλητής στο ποδόσφαιρο και ακολούθως στην άρση βαρών, όσο και μετέπειτα στην οργάνωση εργοστασιακού πρωταθλήματος. Βρεθήκαμε μαζί του και συζητήσαμε για τους αγώνες μέσα κι’ έξω από τις γραμμές του γηπέδου. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που η ειδησεογραφία γι’ αυτό το λαοφιλές άθλημα, έχει αρνητικό πρόσημο, ενώ μέσα στους επόμενους μήνες η τελική φάση του Euro θα μεγαλώσει και τον όγκο της σχετικής ειδησεογραφίας. Ας ανακαλύψουμε λοιπόν και άλλες πτυχές.
-Πότε ασχοληθήκατε πρώτη φορά με τον αθλητισμό;
-Γεννήθηκα το 1958 και ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο στις αλάνες του Ασπρόπυργου και κάναμε την τότε ανεξάρτητη ομάδα “Αίας Ασπροπύργου” με την οποία παίζαμε με άλλες γειτονιές. Αργότερα η ομάδα μπήκε στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, σήμερα ανήκει στη δύναμη της ΕΠΣΔΑ. Παίζαμε στο γήπεδο που υπάρχει στην παραλία Ασπροπύργου, σε μία περιοχή που λόγω της βιομηχανικής ζώνης του Θριασίου πεδίου, είχε συγκεντρώσει πολλούς εσωτερικούς μετανάστες.
Εγώ ήμουν από φτωχή οικογένεια και μετά το δημοτικό άρχισα να δουλεύω σε μηχανουργείο και τα απογεύματα να σπoυδάζω στη σχολή του ΜΕΤΩΝΑ. Χρόνο για ποδόσφαιρο είχα μόνο τα Σαββατοκύριακα.
-Υπήρξε αθλητική εξέλιξη;
-Ήταν να πάω στον Πανασπροπυργιακό, αλλά λόγω της έντονης πολιτικής μου δράσης στην περιοχή δεν με ήθελαν οι διοικούντες και γενικά είχα τέτοιες πιέσεις στην περιοχή, με αποτέλεσμα οι γονείς μου να με στείλουν στην Κρήτη για δουλειά. Εκεί στο χωριό που έμενα στο Γεράνι φτιάξαμε ποδοσφαιρική ομάδα, αρχικά ανεξάρτητη, αλλά μπήκε σε κατηγορία στην οποία έπαιξα ποδόσφαιρο. Η ομάδα αργότερα συγχωνεύτηκε με τον Αστέρα Ρεθύμνου. Το Γεράνι επειδή ήταν τόπος καταγωγής της μητέρας του Βαρδινογιάννη, η οικογένεια είχε στηρίξει την ομάδα με παροχές όπως η αγορά των στολών, του ιματισμού.
με τη φανέλα των απεργών
-Ποια ήταν η συνέχεια;
-Έφυγα από την Κρήτη το 1979 και επέστρεψα στον Ασπρόπυργο, χωρίς όμως να μου δώσουν το δελτίο και εκεί παράτησα το ποδόσφαιρο και άρχισα την άρση βαρών στον Α.Σ. Ελευσίνας, όπου μάλιστα είχα και διακρίσεις, μένοντας ενεργός αθλητικά μέχρι το 1981.
Μπήκα το 1980 στην Ελληνική Χαλυβουργία όπου 10 μήνες μετά με απέλυσαν λόγω συνδικαλιστικής δράσης και με δικαστική προσφυγή, με δικηγόρο τον Λέοντα Αυδή (νομικός σύμβουλος τότε των χαλυβουργών) αξιοποιήσαμε το νόμο 1264 που είχε περάσει το 1981 το ΠΑΣΟΚ και το καλοκαίρι του 1982 επέστρεψα στη δουλειά. Να πούμε ότι μου είχαν προτείνει αρκετά λεφτά από την εταιρία για να μην γυρίσω πίσω.
–Ποιος ήταν ο ρόλος του αθλητισμού εκείνη την περίοδο;
-Συζητήσαμε στην αχτίδα εργοστασίων την πρόταση να φτιάξουμε ποδοσφαιρικές ομάδες εργοστασίων και να φτιάξουμε πρωτάθλημα εργαζομένων. Το προτείναμε στα σωματεία και το δέχτηκαν. Το πρώτο εργασιακό πρωτάθλημα έγινε επί προεδρίας Χρήστου Σπυρόπουλου στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας.
Έπαιζαν ομάδες από τα ναυπηγεία, τα δύο εργοστάσια χαλυβουργίας στην περιοχή, τα τσιμέντα, τα διυλιστήρια, από χρωματουργίες, κλπ.
-Που παίζατε;
-Παίζαμε στα γήπεδα Ελευσίνας και Ασπροπύργου, ενώ διαμορφώσαμε και άτυπα γήπεδα που στη συνέχεια έγιναν κανονικά γήπεδα ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων, όπως το σημερινό γήπεδο στα νεόκτιστα Ασπροπύργου, το “Γ. Ρουμελιώτης” στην Ελευσίνα και άλλα. Οι διοικήσεις των εταιριών μας έκαναν κάποιες σχετικές διευκολύνσεις, κυρίως με την αγορά του ιματισμού, ενώ έπαιζαν και παίκτες με παρουσία σε κανονικές ομάδες, όπως ο τερματοφύλακας της Προοδευτικής Γιάννης Αντωνίου, ο Σωτήρης Λεμονής με θητεία σε πολλά ερασιτεχνικά σωματεία και άλλοι.
-Δηλαδή το εργοστασιακό πρωτάθλημα βοήθησε στο να φτιαχτούν γήπεδα;
-Ναι και πρέπει να πούμε ότι έρχονταν και θεατές στο εργοστασιακό πρωτάθλημα, όχι μόνο από το φιλικό και συναδελφικό περιβάλλον, αλλά και από την πόλη, διότι τότε ο κόσμος ήταν ενεργός στα διοικητικά των ερασιτεχνικών σωματείων και στήριζε κάθε σχετική προσπάθεια.
γήπεδο Νεοκτίστων Ασπροπύργου. Φωτο: N. Mπράτσος
το γήπεδο «Γ. Ρουμελιώτης» στην Ελευσίνα. Φωτο: Ν. Μπράτσος
Αργότερα τα παιδιά όσων ανήκαμε στη συγκεκριμένη φουρνιά μπήκαν σε ακαδημίες κανονικών σωματείων, με το εργασιακό πρωτάθλημα να έχει ατονίσει.
κοινή φωτογράφιση της ομάδας των απεργών με την ομάδα Hasta La Victoria Siempre
-Μιλήστε μας για τη μεγάλη απεργία στη Χαλυβουργία και τον ποδοσφαιρικό αγώνα που έγινε.
-Στη μεγάλη απεργία της Χαλυβουργίας στο γήπεδο της παραλίας Ασπροπύργου ήρθε να παίξει η ομάδα Hasta La Victoria Siempre εναντίον ομάδας των απεργών (έπαιξα και εγώ για δέκα λεπτά) σε έναν αγώνα στήριξης της απεργίας στις 14 Δεκεμβρίου 2011. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο και ήρθαν παλαίμαχοι όπως ο Ρότσα, ο Πουρσανίδης, ο Κωφίδης, ο συγχωρεμένος ο Λουκανίδης, κλπ
Επίσης ο ηθοποιός Τάκης Βαμβακίδης παρουσίασε ένα δρώμενο και έγινε και συναυλία με το Βασίλη Λέκκα. Μας είχαν στείλει ψήφισμα οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού, οι “πάνθηρες” του Πανιωνίου μας έδιναν εισιτήρια για τους αγώνες της ομάδας τους και έβαζαν και το πανό μας στο γήπεδο, οι “πειρατές του ονείρου” της ΑΕΚ, μας ενίσχυσαν σε μία εποχή που η ομάδα τους έκανε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, λέγοντας ότι καλύτερα είναι να τα δώσουμε στους απεργούς παρά στα λαμόγια. Προσκλήσεις για παρακολούθηση αγώνων μας είχε δώσει και ο Απόλλων Σμύρνης, γενικά είχαμε στήριξη από πολλά σωματεία.
Y.Γ. ευχαριστούμε το Νίκο Μάλλιαρη για τη διάθεση φωτογραφιών από το αρχείο του
Συνέντευξη: Nάσος Μπράτσος
Αναδημοσίευση από : https://www.ert.gr
