Δύο εικοσιτετράωρα συμπληρώνονται από την στιγμή που το μαύρο κάλυψε την Κρατική Ραδιοτηλεόραση και ένας ολόκληρος λαός παρακολουθεί την έκπληξή του να γιγαντώνεται ώρα με την ώρα. Την ίδια στιγμή υπερασπιστές και ενάντιοι, οι κλασσικοί αντίδικοι σε κάθε υπόθεση, αναμετρώνται με τα επιχειρήματά τους για να πείσουν ο ένας τον άλλον γιατί έτσι κι όχι αλλιώς.
Γιατί όμως αυτή η απόφαση αποτέλεσε τόσο μεγάλο σοκ, τη στιγμή που συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στη χώρα αλλά και στη ζωή του καθενός; Υπάρχει κανείς που μπορεί να πει ότι δεν σκέφτηκε ή δεν είπε έστω μια φορά ότι η κρατική τηλεόραση έπαιξε σε πολλές περιπτώσεις το παπαγαλάκι της εκάστοτε κυβέρνησης ή αποτέλεσε χώρο κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας; Μάλλον όχι.. Όπως δεν υπάρχει σχεδόν κανείς που να μην είναι θετικός στο γεγονός ότι ήταν αναγκαίο να υπάρξουν πολλές και σημαντικές αλλαγές στον τρόπο διοίκησής της όπως αναγκαία ήταν και μια σοβαρή σημαντική περιστολή δαπανών. Από αυτό το σημείο μέχρι το μαύρισμα της οθόνης και το σιωπητήριο των ραδιοφώνων η απόσταση δεν είναι απλά μεγάλη, είναι τεράστια.
ΓΙΑΤΙ:
- Ποτέ διεθνώς, απ` όσο γνωρίζω καμία Κυβέρνηση, στα πλαίσια ενός υποτίθεται δημοκρατικού πολιτεύματος, δεν ανακοίνωσε με τόσο τελεσίδικο και κυνικό τρόπο την απόλυση 2.600 ανθρώπων.
- Ποτέ, ενώ το έκανε αυτό δεν δικαιολογούσε την απόφασή της αναφέροντας ότι με τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν θα γίνουν προσλήψεις σε άλλους τομείς, δηλαδή ουσιαστικά έβαζε την μία κοινωνική ομάδα να στραφεί εναντίον της άλλης κάνοντας χρήση των δραματικών συνθηκών που βιώνουν οι πολίτες.
- Η κάθοδος του σήματος και το μαύρο που κατέκλυσε τις οθόνες δεν ήταν μια απλή διακοπή του ρέοντος προγράμματος. Είχε την τελεσίδικη μορφή μιας πραξικοπηματικής ενέργειας και ως εκ τούτου αποτέλεσε την θρυαλλίδα για την πρόκληση μιας συσσωρευμένης αντίδρασης. Γιατί αυτό το μαύρο λειτούργησε με ένα τρόπο παράδοξα σημειολογικό στο μυαλό όλων μας. Ήταν ένα βίαιο, απότομο, απροκάλυπτο ξερίζωμα και σε αυτό κεφαλαιοποιήθηκαν (και ανακεφαλοποιήθηκαν για να χρησιμοποιήσουμε λέξεις του πολιτικού… συρμού) όλη η οργή, η αγανάκτηση και τα ερωτηματικά των πολιτών τα τελευταία χρόνια. Αυτό το μαύρο ήταν μια σαφής και ξεκάθαρη σύνοψη του τι συνέβη στη ζωή του καθενός και τι ακόμη χειρότερο μπορεί να συμβεί από δω και στο εξής: να διαγραφεί ότι υπήρξε, να θεωρηθεί προβληματικό και να ξεριζωθεί ως τέτοιο χωρίς καμία προσπάθεια εντοπισμού των θετικών στοιχείων. Τέτοιοι συμβολισμοί λειτούργησαν στο μυαλό και στις καρδιές πολλών και προκάλεσαν αυτό το τσουνάμι των αντιδράσεων.
- Η εικόνα και μόνο των ΜΑΤ να εισβάλλουν σε εργασιακούς χώρους και να πετούν έξω εργαζόμενους ανθρώπους προκάλεσε ρίγη κατάπληξης και αποτροπιασμού. Αύριο τι; Το ίδιο θα συμβαίνει και στα νοσοκομείο με ηλικιωμένους άπορους γέρους, στα σχολεία με παιδιά, στα σπίτια με οικογένειες; Είπαμε: κανένας εργοδότης δεν μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι στον εργαζόμενό του ακόμη και στα πιο ακραία καθεστώτα και να τον στοχοποιεί ως ένοχο για τα δεινά ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης χώρας.
- Η ταχύτητα επέμβασης και υλοποίησης του σχεδίου από έναν κρατικό μηχανισμό που δεν έχει αντιδράσει με τέτοια αντανακλαστικά ούτε σε μεγάλες φυσικές καταστροφές, δημιούργησε φόβο για άλλα χειρότερα σενάρια καταστολής που μπορεί να προκύψουν ή να είναι έτοιμα εάν προκύψει μια κρίση; Οι παλιοί κάνουν λόγο για déjà vu, ενδεχομένως με μια υπερβολή. Όμως αν το σκεφτεί κανείς η διαφορά σε ό,τι αφορά στην μεθοδολογία είναι ότι εδώ οι «ερπύστριες» ήταν ψηφιακές.
Γι` αυτούς και πολλούς άλλους λόγους το θέμα της ΕΡΤ πυροδότησε όλη αυτή την αγανάκτηση και την αντίδραση. Δεν είναι, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, ότι η αλληλεγγύη προς αυτούς τους εργαζόμενους είναι μεγάλη ενώ προς άλλους που έχουν απολυθεί δεν υπήρξε καν. Η αλληλεγγύη, από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο τουλάχιστον, είναι δεδομένη απέναντι σε κάθε εργαζόμενο που μπαίνει στο μαύρο κουτί της ανεργίας.. «Εκεί που πέφτει η φωτιά, εκεί καίει» λέει η μάνα μου και εννοεί πως όσο και να συμπονείς έναν άνθρωπο για το δράμα του, στην πραγματικότητα δεν τον καταλαβαίνεις απόλυτα αν δεν περνάς κι εσύ τα ίδια. Αυτή τη στιγμή, όμως, με όσα ζει ο καθένας μας στην καθημερινότητά του, έχει να μετρήσει αρκετά δράματα και δεν υπάρχει κανείς που να μην νιώθει λύπη, οργή και αγανάκτηση όταν χιλιάδες οικογένειες ταλαιπωρούνται, απ ` όπου και να προέρχονται οι απολυμένοι.
Και εκτός από όλα αυτά για κάποιους από εμάς, τους περισσότερους, η ΕΡΤ είναι ένα εθνικό σύμβολο. Είναι ο χώρος και ο χρόνος στον οποίο μεγαλούργησαν οι συνθέτες μας, οι ποιητές μας, οι σκηνοθέτες, οι πεζογράφοι, οι εικαστικοί της νεότερη Ελλάδας. Είναι τα παιδικά μας χρόνια όταν υπήρχαν μόνο τα κρατικά κανάλια. Είναι τα εφηβικά μας χρόνια όταν αφήσαμε την κρατική τηλεόραση, την πρώτη αγάπη, για το ξεμυάλισμα της ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας, είναι η ωριμότητα, όταν επιστρέψαμε στην ποιότητά της και αρνηθήκαμε το ανόητο, ρηχό και επικίνδυνο ξεκατίνιασμα μιας κουλτούρας του τίποτε. Και στο τέλος – τέλος είναι το κανάλι των γερόντων κάποιων ακριτικών περιοχών που δεν θεωρήθηκαν ποτέ αρκετά σημαντικοί από τα ιδιωτικά κανάλια για να στήσουν κοντά τους έναν αναμεταδότη κι έμειναν με τα κρατικά ως μοναδική συντροφιά χειμώνα – καλοκαίρι. Και είπαμε, σε εποχές σαν τις σημερινές, σύμβολα, ακόμη και αυτά που έχουν αμφισβητηθεί πολύ και πολλές φορές, αποκτούν μια ξεχωριστή βαρύτητα και δεν μπορεί να αποκαθηλώνονται με μια απλή μαυρο-κοντυλιά….
Έλενα Χουσνή για την Ικαριακή Ραδιοφωνία 92.8fm – ikariaki.gr
Δείτε το ζωντανο πρόγραμμα της ΕΡΤ μέσα από την ιστοσελίδα μας πατώντας εδώ
