Περιμένοντας μέρες που 'ναι την Ανάσταση του Ιησού … αλλά και τη δικιά μας εδώ στην Ελλάδα κι αλλού, σας στέλνω ένα τραγουδάκι που το λέει τώρα στη δεύτερη νιότη του ένας καλός άνθρωπος, ο Γιάννης Μούγιαννης από το Μαυράτο της Νικαριας. Είναι μία από τις απαντήσεις στο ερώτημα γιατί οι κάτοικοι του ξέχωρου νησιού ζουν … όσο ζουν πάνω από τα εκατό τέλος πάντων Το διέσωσε η φίλη μας SOUZANA PETROVA ένας άνθρωπος με ευαισθησία και μεγάλη καρδιά.
Αντώνης Κακαράς
ΤΟ ΛΕΜΟΝΑΚΙ
Στο Μαυράτο το χωριό
ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγαν Λεμονάκι,
ήτανε και γειτονάκι όμορφο και τσαχπινάκι.
Είχε όμορφα ματάκια κόκκινα γλυκά χειλάκια,
είχε και σγουρά μαλάκια που τα κάνει πλεξιδάκια.
Κάθε μέρα το πρωί
περπατούσαμε μαζί στο δρομάκι στο χωριό,
της βαστούσα το χεράκι και μου άρεσε πολύ.
Επηγαίναμε αντάμα, στου Μαυράτου το σχολιό.
Κι αποφάσισα μια μέρα να της πω το «σ’ αγαπώ
κι όταν μεγαλώσω θέλω να σε παντρευτώ!»
Και μου σφίγγει το χεράκι και μου δίνει ένα φιλάκι!!
Ώ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, τι ‘ναι αυτό κόντεψα να τρελαθώ,
την αρπάζω αγκαλιά τη γεμίζω στα φιλιά.
Και περνούσανε οι μήνες
και περνούσανε οι χρόνοι κι η αγάπη μεγαλώνει.
Φτάσαμε στα δεκαεφτά, κι έρωτας γίνηκε πια
Ποφασίσαμε τα διό μας ‘γώ να πάω Αμερική,
χρόνια τέσσερα να κάτσω τα χαρτιά μου για να φτιάσω,
να ‘ρθω να την παντρευτώ.
Κράτησα υπόσχεσή μου, κι ήρθα και περίμενέ με.
Φτάνοντας στα εικοσιδιό
παντρευτήκαμε εδώ στου Μαυράτου το σχολιό!
Κάναμε και δυο παιδιά,
πάντοτε αγαπημένοι φτάσαμε στα γερατειά
κι ήμασταν ευτυχισμένοι!!
Το τραγουδάει χρόνια τώρα ο Γιάννης Μούγιαννης στο Μαυράτο το χωριό της Νικαριάς (εκατόν τριών χρόνων ο άνθρωπος ο καλός).
