O Έλληνας σκηνοθέτης ήταν ο ομιλητής στην ετήσια διάλεξη που διοργανώνει η Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που είχαν την τιμή να μοιραστούν την δημιουργική τους διαδικασία με το κοινό και τα μέλη της Bafta, μετράμε δημιουργούς όπως ο Ντέιβιντ Λιντς, ο Ρόμπερτ Άλτμαν, ο Γούντι Άλεν, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, ή ο Πίτερ Γουίαρ, κάτι που κάνει σαφές το πόσο σημαντική είναι η πρόσκληση προς τον Γιώργο Λάνθιμο να παραδώσει την δική του διάλεξη στις 2 Φεβρουαρίου.
Μιλώντας στο κοινό, ο Λάνθιμος ξεκαθάρισε πως αυτό που ήθελε να κάνει με την ομιλία του ήταν όχι να προσπαθήσει να εξηγήσει την δουλεία του, μα να μοιραστεί κάποιες από τις επιρροές του που πιθανότατα να είναι «ξένες σε εσάς, ακριβώς λόγω της καταγωγής μου και των συγκεκριμένων συνθηκών της ζωής μου. Βασικά, θέλω να μοιραστώ μικρά πράγματα που έχουν μέσα στα χρόνια με έχουν καθορίσει. Αλλά φυσικά όπως και σε πολλές από τις ταινίες μου, δεν πρόκειται να εξάγω συμπεράσματα για λογαριασμό σας στο τέλος, θα πρέπει εσείς να αποφασίσετε τι σημαίνουν αυτά τα πράγματα όταν τα βάλετε στη σειρά».
Και κάπως έτσι στη συνέχεια μίλησε για το πως μεγάλωσε στην Αθήνα του ’80 ανάμεσα σε ντισκοτέκ και heavy metal fans, για το πως φιλμ σαν το «Back To The Future», το «Top Gun», το «Airplane», το «Dirty Dancing», το «Ghostbusters», μα κυρίως το «Enter the Dragon» και οι ταινίες του Μπρους Λι καθόρισαν την αισθητική του ως έφηβος, για το πως τα θερινά σινεμά του έμαθαν να παρατηρεί όχι μόνο τις ζωές στις οθόνες μα κι αυτές στους ακάλυπτους των γειτονικών πολυκατοικιών.
Κι ήταν στα θερινά σινεμά που ανακάλυψε σκηνοθέτες όπως ο Κασσαβέτης κι ο Μπρεσόν «δυο σκηνοθέτες η προσέγγιση των οποίων στο σινεμά μοιάζει τόσο αντιθετική ώστε είναι δύσκολο να πιστέψεις πως κάποιος μπορεί να τους αγαπά το ίδιο. Αλλά υποθέτω ότι μου αρέσουν τόσο γιατί με συγκινούν ισόποσα χρησιμοποιώντας εντελώς διαφορετικά μέσα για να αγγίξουν την ίδια ακριβώς ουσία».
Μίλησε ακόμη για το πως θέλοντας να σπουδάσει σινεμά στην δεκαετία του 90 στην Ελλάδα, έπρεπε να πείσει τους ανθρώπους ότι μπορεί να ζήσει από το επάγγελμα κι ο τρόπος του να το κάνει ήταν να δηλώσει ότι θέλει να σκηνοθετήσει διαφημιστικά. Και κάνοντας ακριβώς αυτό κατόρθωσε όχι μόνο να μάθει την τέχνη του σινεμά ή να χρηματοδοτήσει εν μέρει τις πρώτες ταινίες του, μα και να ορίσει την κινηματογραφική ματιά του καθώς τα διαφημιστικά «ενίσχυσαν την απώθηση μου απέναντι στις καλογυαλισμένες εικόνες κι έτσι όταν έκανα την πρώτη μου ταινία ήθελα να αποφύγω τους φωτισμούς, το μέικ απ, τα τέλεια κάδρα, την μουσική ως soundtrack και τις υπερβολικά μελοδραματικές ερμηνείες που συχνά αποκαλούνται ρεαλιστικές».
Αναφέρθηκε επίσης στην δουλειά του δίπλα σε Έλληνες χορογράφους όπως τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τις αναμνήσεις από τα πανηγύρια στο χωριό της γιαγιάς του στην Ικαρία στα οποία ως «παράξενος έφηβος από την Αθήνα» δοκίμαζε ανεπιτυχώς να χορέψει μαθαίνοντας τελικά όχι τα βήματα του Ικαριώτικου, μα τον μαγικό τρόπο που ο χορός και το σώμα όταν βγαίνει από τις συμβάσεις του μπορεί να αποκαλύψει πολλά πράγματα για την ανθρώπινη φύση.
Κι από τον Νίκο Παπατάκη μέχρι τον Ψαραντώνη και τον Ευθύμη Φιλίππου ο Λάνθιμος μοιράστηκε με το κοινό μερικές από τις αναφορές του και απάντησε στη συνέχεια στις ερωτήσεις της παραγωγού Τάνια Σεγκάτσιαν αλλά και του κοινού σε μια βραδιά της οποίας όλα όσα λέχθηκαν μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Αναδημοσίευση από : http://flix.gr
