Ο καιρός περνάει, τα τηλεοπτικά παράθυρα αλλάζουν θέματα, οι διασημότητες κρίνονται σε άλλα επίπεδα, εξάλλου κάποιοι προτιμούν να το ξεχάσουμε…
Στις 18 Φεβρουαρίου 2004, διοργανωμένο από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το νοσοκομείο, έγινε στην Ικαρία μνημόσυνο. Ηταν μια υπόσχεση που είχε δοθεί από πέρυσι, μια επιθυμία και των συγγενών των θυμάτων, να ξανασυναντηθούμε στο νησί και να θυμηθούμε πάλι όλοι μαζί: οι φυσικοί συγγενείς και οι άλλοι…
Στο προαύλιο του νοσοκομείου έγινε αποκάλυψη αναμνηστικής στήλης, από τον πατέρα του χαμένου Παλαιστίνιου γιατρού Μακέντ Σαφάντι, ο οποίος ήρθε από τη Συρία ειδικά για την περίσταση (πέρυσι ο γιος του τάφηκε σε παλαιστινιακό καταυλισμό της Συρίας, με τιμές πολεμιστή…). Στον τόπο του δυστυχήματος, στην τοποθεσία Φάρος, λουλούδια και στεφάνια ρίχτηκαν στη θάλασσα.
Η παρουσία όλων όσοι συμμετείχαν στις εκδηλώσεις, είχε ένα πρωτοφανές «μέτρο». Από τους συγγενείς, από τους φορείς του νησιού, από τους ανθρώπους του νοσοκομείου, τηρήθηκε μια αξιοθαύμαστη «λιτότητα» που δεν έκρυβε όμως καθόλου τη συγκίνηση που περίσσευε σε όλους… Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω πόσο συγκινητική ήταν από μόνη της αυτή η ατμόσφαιρα, δικαιώνοντας έτσι μοναδικά τους ανθρώπους που τιμούσε, εις πείσμα της αμετροέπειας και της απρέπειας των καιρών…
Τέσσερις ξεχωριστοί άνθρωποι, τελώντας ένα ξεχωριστό έργο, έχασαν άδικα τη ζωή τους, σε έναν κόσμο με ελικόπτερα που πέφτουν στη σειρά και κανείς δεν συγκινείται, σ' έναν κόσμο που η αγοραία δημοσιογραφία των ΜΜΕ διαστρέβλωσε και «πούλησε» τα γεγονότα έτσι όπως τη βόλευε, σ' έναν κόσμο που αντί για τους πραγματικά υπεύθυνους, κατηγορήθηκαν το πλήρωμα, οι γιατροί του ΕΚΑΒ, οι γιατροί των νησιών… Κανείς δεν είχε χρόνο να ακούσει, κανείς δεν σκέφτηκε έστω και μετά να κάνει μια έρευνα, να δώσει την ευκαιρία να ακουστούν κάποια πράγματα· φαίνεται ο τομέας υγεία «πουλάει» είδηση μόνον όταν αυτή γαργαλάει. (Παρεμπιπτόντως: το πρώτο πόρισμα της έρευνας για τα αίτια του δυστυχήματος υποδεικνύει τεχνική βλάβη. Ποιος το έμαθε στην Ελλάδα των ντιμπέιτς, του superidol και του «έχω αγώνα αύριο»;).
Τι να πρωτοπούμε; Για την υγεία στα «άγονα» νησιά; Για το ΕΚΑΒ; Για την αγορά των ελικοπτέρων; Για την ενημέρωση; Για τσαπατσουλιά, αδιαφορία, σκοπιμότητες; Για το ποιος νοιάζεται;
Δεν μιλήσαμε γι' αυτά στο μνημόσυνο! Η συγκίνηση που περίσσεψε σε όλους μας αφορούσε το φόρο τιμής στους ανθρώπους:
Τους ανθρώπους που δεν είπαν «ας το κάνει κάποιος!», αλλά είπαν «αφού πρέπει να γίνει θα το κάνω εγώ!».
Ανθρώπους σε ρόλους ουσιαστικά εθελοντικούς, χωρίς αμοιβές, χωρίς λούστρο, ίσα ίσα ρόλους στενάχωρους, επικίνδυνους, θανατηφόρους… Με βασικό εσωτερικό κίνητρο αυτό της προσφοράς στον «άλλον»!
Ευτυχώς φαίνεται αυτή η ξεχωριστή φυλή των εκλεκτών υπάρχει ακόμη, δυστυχώς όμως αυτή είναι που «καίγεται» ευκολότερα και φτωχαίνει σε μέλη…
Δεν είναι βέβαια μόνον η Ικαρία αλλά μπορώντας να μιλάω ως «αυτόπτης» γι' αυτήν, είναι ένας τόπος πολύπαθος από την εγκατάλειψη, με προβλήματα που το «κέντρο» ούτε να φανταστεί μπορεί ούτε να καταλάβει! Ξέρουν πολύ καλά οι κάτοικοι του νησιού, μέσα από το βάθος της Ιστορίας τους, να τιμούν τέτοιους ανθρώπους, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά τη δύναμή τους να βοηθούν τέτοιους τόπους να υπερβαίνουν τις δυσκολίες, με μόνο όπλο την προσφορά!
Η κεντρική εξουσία έχει τους ρυθμούς της, τις προτεραιότητές της, τις δεσμεύσεις της! Ακόμη κι αν όλα είναι ξεκάθαρα, ακόμη και αν υπάρχει καλή πρόθεση, αργεί να γιατρέψει τις πληγές. Τα μέσα ενημέρωσης έχουν κι αυτά το τιμολόγιό τους, τα μεγέθη τους, τους κανόνες τους. Ο χρόνος από μόνος του κάνει κι αυτός τη δουλειά του: ξεχνάμε, η ζωή συνεχίζεται (αρκεί να μην κακοπέσουμε σε διακομιδή από την άγονη γραμμή…).
Η Ικαρία δεν ξέχασε και ευγνωμονεί: ο κυβερνήτης Φωτιάδης Ευστράτιος, ο συγκυβερνήτης Λέντης Ηλίας, ο γιατρός Σαφάντι Μακέντ και ο νοσηλευτής Κουρουλής Ιωάννης θα μετριούνται στους χαμένους φίλους της. Θα ελπίζει πάντα να μπορεί να στηρίζεται στους ζωντανούς…
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΝΤΗ Παιδίατρος του νοσοκομείου Ικαρίας
