32 λεπτά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη

Αν και γεννήθηκε Αθήνα, η καταγωγή της είναι απ’ την Ικαρία. Απ’ το νησί με τους μύθους των αγέραστων αθανάτων και των ξακουστών διονυσιακών πανηγυριών. Σύμφωνα με το τι θρυλείται, οι άνθρωποι που το κατοικούν «ξεχνούν να πεθάνουν», όπως έλεγε και το άρθρο των New York Times, που στη συνέχεια έγινε ρεπορτάζ σε CNN και BBC. Ουσιαστικά αυτό που παρουσιάστηκε είναι πως εκεί, στο νησί που υποδέχτηκε τον γιο του Δαίδαλου στην πτώση του, αφήνεις πίσω τις νευρώσεις της πόλης και ζεις μια πιο απλή, πιο ευτυχισμένη και εντέλει πιο ατέλειωτη ζωή. Της ζητώ να μου δώσει εικόνες της απ’ το νησί. Να μου διηγηθεί ιστορίες. Χρόνια πριν, έγκυος έξι μηνών, βρέθηκε σε ένα πανηγύρι και το ξημέρωμα τη βρήκε να χορεύει ταγκό με έναν παππού 93 χρονών! Λίγο πριν είχαν φέρει μπροστά της μια κατσίκα, την άρμεξαν και της έδωσαν να πιει το γάλα, για να κάνει καλό στο μωρό. «Πάντα έχω τρακ όταν τραγουδώ στην Ικαρία. Υπάρχει η συγκίνηση γιατί επιστρέφω στον τόπο μου…

Το καλοκαίρι έδωσα μια συναυλία, αλλά επειδή δεν μπόρεσα να πάω σε κανένα πανηγύρι φέτος, κάλεσα ένα βιολιστή και παίξαμε τον παραδοσιακό Ικαριώτικο. Χόρεψαν οι πάντες κι εγώ τραγούδησα τη “Συμπεθέρα”, έναν αργό Ικαριώτικο»! Ποιες άλλες συναυλίες απόλαυσε η ίδια; «Η συναυλία που έκανα στο Carnegie Hall στην Αμερική ως καλεσμένη. Ήταν κάτω ένα κοινό… πολύχρωμο. Ήταν μια συγκινητική παράσταση, γιατί ήμουν σε αυτόν τον τεράστιο χώρο όπου έπαιξαν θρυλικά ονόματα. Μια άλλη συναυλία που ξεχωρίζω είναι αυτή που έκανα φέτος στο Φεστιβάλ στο Νεστόριο, όπου το κυρίως κοινό είναι κατασκηνωτές μικρής ηλικίας. Όταν βλέπεις ένα τεράστιο κοινό να τραγουδάει με πάθος Ελύτη, για μένα η συγκίνηση είναι τεράστια».

Αλήθεια, ωραία μου κυρία, υπάρχουν τραγούδια που δεν περιμένατε να κάνουν επιτυχία κι αυτά έκαναν; Περιμένατε δηλαδή ότι το «Παράπονο», σε ποίηση Ελύτη, θα είχε την επιτυχία και τη διάρκεια που είχε; «Δεν το σκεφτόμουν… Για την ακρίβεια ποτέ δεν σκέφτομαι έτσι. Κι αν το σκεφτώ, δεν θα μείνω εκεί. Δεν κρύβω όμως ότι συγκινούμαι, γιατί βλέπω την πιτσιρικαρία να το λέει απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι που σχεδόν δεν κάνω εγώ». Και η δική της σχέση με την ποίηση; Γιατί, αν πρέπει να της πιστώσει κάτι κανείς, είναι που ξαναέβαλε στα χείλη των ανθρώπων λόγια ποιητών. «Διαβάζω πολύ ποίηση. Έτσι ξεκίνησα και την καριέρα μου. Πρωτοτραγούδησα  σε πρώτη εκτέλεση ένα κομμάτι του Γιώργου Ιωάννου και του Νίκου Μαμαγκάκη…

Ευλογήθηκα λοιπόν με αυτό. Αγαπώ πολύ την ποίηση και χαίρομαι όταν μπορεί να γίνει τραγούδι και να μπει στο στόμα όλων». Υπάρχουν, άραγε, τραγούδια σας που σας καθόρισαν με πιο προσωπικό τρόπο; «Το «Δεύτερη ζωή δεν έχει» είναι ένα τραγούδι που μου άλλαξε τη ζωή. Το «Θα σπάσω κούπες» είναι ένα τραγούδι που μου άλλαξε τη ζωή για άλλους λόγους. Το «Μένω εκτός» είναι ένα τέτοιο τραγούδι, το «Δεν μιλώ για νύχτα εγώ» επίσης. Το καθένα ξεχωριστά φωτίζει διαφορετικές γωνίες της ψυχής μου, θυμίζοντάς μου μια συγκεκριμένη περίοδο. Έτσι δεν πρέπει να κάνουν τα τραγούδια όμως;».