Το παρακάτω κείμενο είναι άποψη κατοίκου Ικαρίας
Ως εδώ. Ό,τι ζήσαμε χθες το απόγευμα στον Εύδηλο δεν ήταν «παρεξήγηση». Ήταν το αποκορύφωμα μιας νοοτροπίας ασυδοσίας που χρόνια τώρα κατατρώει τον τόπο μας. Μια ομάδα «αλληλέγγυων ειρηνιστών» που αποκολλήθηκε μετά το τέλος της συγκέντρωσης για την Παλαιστίνη κυνήγησε συμπολίτη μας, Ικαριώτη,που νόμιζαν ότι τους επιτέθηκε προσπαθησαν να τον λιντσάρουν καταστρέφοντας μάλιστα και το όχημα του πετώντας το «ειρηνικά» μέσα στην θάλασσα,στο όνομα μιας ηθικής ανωτερότητας. Ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα;
Τυχαίνει να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που παραδέχονται ανοιχτά πως γράφουν συνθήματα και κολλάνε αυτοκόλλητα όπου θέλουν, όποτε θέλουν. Δεν ρωτούν κανέναν, δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Οι τοίχοι μας οι κολώνες τα κτήρια μας,γίνονται καμβάς για το σύνθημά τους, ενώ ο τόπος μας πληρώνει –με εικόνα και με χρήμα– το κόστος της «αποψάρας» τους. Γιατί; Επειδή «νιώθουν» ότι έχουν δίκιο. Λες και το συναίσθημα είναι άδεια παραβίασης νόμου.
Είναι οι ίδιοι που λυμαίνονται τα πανηγύρια μας. Που σέρνουν τη σκιά της έντασης πάνω από τις γιορτές μας, εκεί που χορεύουν γενιές μαζί, εκεί που η Ικαρία ανασαίνει. Όταν «τους χτυπήσει το καλό πράγμα στο κεφάλι», όπως καυχιούνται, οι φασαρίες ξεκινάνε. Ποιος πληρώνει τον λογαριασμό μετά; Οι διοργανωτές, οι εθελοντές, οι επαγγελματίες, οι οικογένειες που θέλουν να χαρούν χωρίς να φοβούνται ότι μια σπίθα θα γίνει φωτιά.
Είναι οι ίδιοι που έρχονται για τσάμπα διακοπές και κάνουν τον τόπο μας ξέφραγο αμπέλι. Καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, τρυπώνουν σε εγκαταλελειμμένες ιδιωτικές κατοικίες, μπαίνουν σε χωράφια, σε οικόπεδα. Λες και ό,τι είναι παρατημένο είναι αυτομάτως και δικό τους. Στις παραλίες στήνουν αντίσκηνα επειδή «μπορούν». Ποιος τους έδωσε αυτό το «μπορώ»; Σίγουρα όχι οι κάτοικοι που σέβονται τον τόπο, ούτε ο νόμος που υποτίθεται ότι ισχύει για όλους.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, φτιάχνουν πρόχειρες εστίες, γκαζάκια και κατασκευές που είναι εν δυνάμει εμπρηστικές βόμβες. Στις παραλίες,σε δασικές περιοχές , όπου ο αέρας δυναμώνει ξαφνικά, μια απροσεξία αρκεί για να γίνει το κακό. Αν προκληθεί φωτιά, θα τρέξουν να τη σβήσουν; Θα σταθούν δίπλα στους πυροσβέστες και στους εθελοντές; Ή θα εξαφανιστούν αφήνοντας πίσω τους στάχτες και δικαιολογίες; Η Ικαρία δεν είναι έδαφος για πειραματισμούς. Είναι το σπίτι μας.
Είναι οι ίδιοι που έχουν κολλήσει πάνω μας τη ρετσινιά του «χαλαρά». Μας συστήνουν στην υπόλοιπη Ελλάδα ως νησί «όπου όλα λούφα», όπου κανείς δεν ελέγχει και κανείς δεν ελέγχεται. Μας θέλουν νησί «αλλού για αλλού», ένα δήθεν ελεύθερο καταφύγιο, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει. Αυτή η στάμπα δεν είναι ανέξοδη. Χαράζει το πρόσωπο της Ικαρίας, διώχνει τον ποιοτικό επισκέπτη, χτυπά τον επαγγελματία, αποθαρρύνει την επένδυση.
Και όμως, σε όλα τα νησιά του Αιγαίου οι τοπικές κοινωνίες έμαθαν να αντιμετωπίζουν τέτοιες συμπεριφορές. Έβαλαν κανόνες, υπερασπίστηκαν τον δημόσιο χώρο, είπαν «δεν πάει άλλο». Γιατί εμείς να είμαστε η «μεγάλη εξαίρεση»; Γιατί εδώ να θεωρείται «μαγκιά» η παρανομία και «ελευθερία» η καταπάτηση; Η Ικαρία δεν γεννήθηκε για να είναι πίσω από την εποχή της. Θέλει να εξελιχθεί, να προοδεύσει, να στηρίξει τον νέο που παλεύει, τον επαγγελματία που επενδύει, την οικογένεια που προσπαθεί.
Αγκαλιάζουμε τον τουρισμό. Τον σεβαστικό, τον νόμιμο, τον ανοιχτό σε όλους ανεξαρτήτως έθνους, φυλής,θρησκείας η φύλου. Θέλουμε ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο, που τον προστατεύουν και τον τιμούν. Δεν θέλουμε «επισκέπτες» που απαιτούν χωρίς να υποχρεώνονται, που προκαλούν χωρίς να λογοδοτούν, που ζουν εις βάρος των άλλων και φεύγουν αφήνοντας πίσω μια κακή φήμη κι έναν μεγαλύτερο λογαριασμό για να πληρώσουμε εμείς.
Η ελευθερία δεν είναι ασυδοσία. Η φιλοξενία δεν είναι συγχωροχάρτι. Ο σεβασμός δεν είναι διαπραγματεύσιμος. Χθες στον Εύδηλο ακούστηκε καθαρά το καμπανάκι: αν δεν βάλουμε όρια, θα χάσουμε τον τόπο μας όπως τον ξέρουμε. Δεν ζητάμε τίποτα παράλογο. Ζητάμε το αυτονόητο: να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες για όλους, να προστατεύονται οι δημόσιοι χώροι, να τηρούνται οι νόμοι, να σταματήσει η κατάχρηση του «δήθεν δικαίου» ως πάσο για παραβατικότητα.
Δεν μπορούμε άλλο. Δεν θέλουμε άλλο. Η υπομονή της κοινωνίας δεν είναι ανεξάντλητη. Η Ικαρία είναι φιλόξενη, ναι. Αλλά δεν είναι έρμαιο. Είναι γενναιόδωρη, ναι. Αλλά δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Ήρθε η ώρα να το πούμε καθαρά και να το εννοήσουμε: ο τόπος μας ανήκει σε όσους τον σέβονται. Σε όσους ζουν και δημιουργούν με κανόνες. Σε εκείνους που καταλαβαίνουν ότι η κοινότητα είναι πάνω από την ατομική αυθαιρεσία.
Και πρακτικά; Θέλουμε καθαρές παραλίες χωρίς αυθαίρετες σκηνές, δημόσιους χώρους χωρίς αυτοκόλλητα και συνθήματα, πλατείες που ανήκουν σε όλους. Θέλουμε εκδηλώσεις που δεν εκβιάζονται από μειοψηφίες, νύχτες χωρίς φόβο για επεισόδια, μια καθημερινότητα όπου η κανονικότητα δεν είναι «συντηρητισμός» αλλά αυτονόητος σεβασμός. Αυτό δεν είναι «καταστολή». Είναι επιτέλους κανόνες, ίδιοι για όλους, χωρίς παραθυράκια, χωρίς εξαιρέσεις.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις αυταπάτες. Η Ικαρία έχει φωνή. Ας ακουστεί. «Δεν μπορούμε άλλο». Από σήμερα, μηδενική ανοχή στην ασυδοσία, πλήρης στήριξη στον νόμο.
Ηλίας Σταμούλος
