Ικαρία
Πέτρα ριγμένη μεσοπέλαγα κοιμάσαι,
αερικά ,γοργόνες και ξωμάχοι,
σκαρίζουν απ' ακρογιαλιά σε ράχη
κι εσύ τον φθόνο μοναχά φοβάσαι.
Το κύμα αιώνες τώρα σε ραντίζει ,
με αγιασμό γεμάτο άσπρο αλάτι,
σου γύρισε ο πολιτισμός την πλάτη ,
μα η φύση σου συνέχεια λουλουδίζει.
Ο ήλιος σε χρυσώνει σαν χαράζει,
γλυκό φιλί σου αφήνει όταν γέρνει ,
η νύχτα μύρα ολόγλυκα σου φέρνει
και το ρασκό στην Εριφή αναχαράζει.
Ήχος βιολιού στον άνεμο καβάλα ,
στις ρεματιές σου ροβολά όλη την μέρα,
είσαι του ονείρου τ’ άπιαστου μητέρα
και της αγάπης η καλλίτερη δασκάλα.
Λίγο κρασί, λίγο προσφάι και μι' αγκάλη,
ειν΄ ότι αξίζει στον αγώνα ετούτο,
δεν παίζει το βιολί χωρίς λαούτο
και η ζωή μας δυστυχώς δεν ειν’ μεγάλη.
Τα μάτια μου άνοιξα σε μια γωνιά σου,
με πήρε η ζωή μακριά στα ξένα,
όλο αναπολώ τα περασμένα
και ελπίζω νόστο στ’ άγια χώματα σου.
Της Ελένης Σέττα
