“Με το παρόν κείμενο θα ήθελα να σχολιάσω όσα συνέβησαν το Σάββατο 19/02/22 στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ Καρλοβασου, στον αγώνα βόλεϋ νεανίδων, μεταξύ των ομάδων Αναγέννησης Σάμου και ΠΑΣ Ικαρου Ικαρίας.
Για τον αγώνα αυτόν, η ομάδα της Ικαρίας ταξίδεψε από Άγιο προς Ευδηλο , από κει με το βραδυνο πλοίο της γραμμής για Βαθύ και τέλος την άλλη μέρα με πούλμαν για το Καρλόβασι.
Μαζί και η κόρη μου που συμμετέχει φέτος, κι ευτυχώς για κείνη στον συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν στον πάγκο.
Παρολ’ αυτά, ξεκίνησε με μεγάλη χαρά κι ανυπομονησία απ’ την Ικαρία, γιατί για μας η συμμετοχή στα ομαδικά αθλήματα σημαίνει πολλά παραπάνω απ’οσα η ενασχόληση με τον αθλητισμό γενικά, και τα οφέλη του.
Σημαίνει ότι οι αθλητριες/αθλητές, ειδικά στις νεαρές αυτές ηλικίες, θα γνωρίσουν κόσμο, θα μάθουν τι εστί πειθαρχία, συνεργασία κι ευγενής άμιλλα, τι είναι το fair play, θα δουν άλλα μέρη και θα κάνουν νέες γνωριμίες που κάποιες ίσως εξελιχθούν σε φιλίες για μια ζωή. Αυτό μάθαμε τα χρόνια που και τα μεγαλύτερα παιδιά μας ταξίδευαν ή υποδεχονταν στην Ικαρία ομάδες από αλλά νησιά για να παίξουν. Αυτό είναι άλλωστε ένας αγώνας βόλεϊ ή μπάσκετ, τουλάχιστον στα τοπικά μας πρωταθληματα και ειδικά στις μικρές ηλικιακά κατηγορίες παιχνίδι.
Δυστυχώς για τα παιδιά που συμμετέχουν όμως, δεν το αντιλαμβάνονται όλοι με αυτόν τον τρόπο.
Έτσι, ενώ τα παιδιά μας ήταν φιλοξενούμενα, η εξέδρα στον συγκεκριμένο αγώνα ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Ενήλικες που υποστήριξαν την ομάδα της Αναγέννησης γιουχαροντας, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποσυντονισουν τα ήδη κουρασμένα από το ταξίδι παιδιά και φωνάζοντας ακόμη και προσβλητικά επίθετα σχεδόν σε όλη την διάρκεια του αγωνα. Στα εφηβακια των 14, 15 και 16 χρόνων. Και χωρίς καμμία αντίδραση, από τους διαιτητές, τους έφορους, τους προπονητές έστω της ομάδας που υποστήριζαν. Θλιβερό.
Θέλω λοιπόν να πω στον κόσμο του αθλητισμού στην Σάμο, και όλο τον νομό μας:
Τα κορίτσια του Ικάρου μπορεί να σοκαρίστηκαν, να έκλαψαν, να ένοιωσαν προσβεβλημενα και ανεπιθύμητα στο γήπεδο, η συμπεριφορά των γονιών ; αυτών όμως ήταν ένα μάθημα. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ευγενικοί, φιλόξενοι, ανοιχτόμυαλοι. Στις εξέδρες δεν είναι όλοι φίλαθλοι, και δεν πάνε όλοι να καμαρωσουν τα νιάτα που αθλουνται. Πρέπει όπως φαίνεται, πηγαίνοντας να παίξουν, να ειναι προετοιμασμενα και ψυχολογικά, ώστε να αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Οι αθλήτριες όμως της Αναγέννησης, αλλά και κάθε ομάδας, των οποίων οι συγγενείς, φίλοι κλπ, με την ανοχή των παραγόντων φέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο στα γήπεδα – στις μικρές ειδικά κατηγορίες, το ξανατονιζω – τι μάθημα παιρνουν;
Τι συμπεριφορά θα έχουν αργότερα ως ενήλικες φίλαθλοι ή αθλητές, εφοροι, διαιτητές κλπ;
Προσωπικά ως γονιός ντρέπομαι για λογαριασμό των συγκεκριμένων “φιλαθλων'”και περιμένω απ’ όλους όσους έχουν οποιαδήποτε σχέση με τον αθλητισμό, να παίρνουν θέση και να καταδικάζουν άμεσα οποιαδήποτε προσβλητική, απαξιωτική συμπεριφορά μέσα στα γήπεδα.
Τα τοπικά μας πρωταθλήματα άλλον σκοπό πρέπει να υπηρετούν, όχι την εκτόνωση του οποιου προβληματικου απωθημένου των ενηλίκων πάνω στα παιδιά.
Με εκτίμηση,
Δέσποινα Γλαρου”
