7
Θα λέτε πόσο θα μιλήσω για να κάθομαι! Για να μην μου πάρει το χαρτάκι ο αέρας κάθομαι. Ευτυχώς δεν είμαι ιστοριοδίφης οπότε απαλλάσομαι (απ’ τα πολλά λόγια) και εγώ κι εσείς. Μου κάνει εντύπωση ο προηγούμενος ομιλητής που είναι ξένος και βγήκε και μίλησε. Κι έχω βρεί και άλλους ξένους εδώ! Είναι ένα μήνυμα του Ικαρία Τρόπος αν μπορούμε οι δικοί μας άνθρωποι να μην αποχωρούν! Αυτή τη στιγμή είμαστε ακριβώς οι μισοί! (ήταν ακόμα πρωΐ). Πέρσι που ο Ικαρία Τρόπος μίλησε γύρω στις 4 μ.μ. ήμασταν οι μισοί των μισών. Κι όταν μου είπαν κάτι ξαδέλφια: «Που να μιλήσεις τώρα που όλοι έφυγαν» τους λέω: «δεν πειράζει θα μιλήσω κι ας μείνει μόνο αυτός εδώ ο πλάτανος» και μου λένε: «Και τι θα του πεις του πλάτανου;». Λέω θα του πω: «Σε καμαρώνω πλάτανε που έχεις πλατιά τα φύλλα κι όταν σε βλέπω έτσι ορθό νοιώθω ανατριχίλα». Λοιπόν θα σας πω και εγώ δύο λογάκια, να μη μου τα πάρει ο αέρας μόνο!
Φίλες και φίλοι είμαστε πάλι και εμείς εδώ παρόντες ο Ικαρία Τρόπος όπως κάθε χρόνο! Εμείς που δεν θα θέλαμε να καταντήσει κάποτε η ιστορία των πολιτικών εξοριών (γενικά σε όλη την Ελλάδα) κλειστό μουσείο! Χρήσιμο ίσως στους μουσειοφύλακες μα όχι στη ζωντανή κοινωνία! Η ιστορία των εξοριών θα πρέπει να αντανακλά διαρκώς τα μηνύματά της μέσω των μηνυμάτων που διαρκώς οι καιροί εκπέμπουν. Οι καιροί τελευταία εκπέμπουν πολύ λαμογιά όπως έδειξαν οι φωτιές που αυτή τη φορά εκτός από δάση και ζώα εξόντωσαν κι έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό ανθρώπων! Ξέραμε από πολέμους σε επίπεδα πετρελαίων αλλά να που υπάρχουν και πόλεμοι σε επίπεδο λαμογιάς! Όπου το ίδιο και αυτοί, έχουν να κάνουν με το κέρδος από τη μια και με πολλά θύματα από την άλλη.
Η καμμένη από χέρι ζωή φωτίζει ακόμα πιο πολύ το μήνυμα των εξορίστων για κοινωνία άλλη. Όπου το κέρδος δεν θα μπορεί να παίζει στα ζάρια τη ζωή, είτε για δάση πρόκειται είτε για ζώα και ανθρώπους! Ο Ικαρία Τρόπος – κίνηση για κοινοκτημοσύνη – οραματίζεται και αγωνίζεται σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες υψηλού ατομισμού όπου η ιδιοκτησία θέλει δικά της και τα δάση και τη θάλασσα και τον αέρα που από κοινού αναπνέουμε! Και γιατί αύριο να μη ζητήσει και αυτόν εδώ τον χώρο!
Όπου όλοι μαζί θα πρέπει κατά το ΟΥΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΕΦΕΝΤΗ να τιμάμε τους αγωνιστές της δικαιοσύνης και της ελευθερίας! Ενάντια σε όλες τις μορφές εξορίας ανθρώπου από άνθρωπο! Πρέπει τουλάχιστον να μην κάψουμε με τα χέρια μας τα αυτονόητα κοινά όπως π.χ. να τιμάμε από κοινού εδώ τους εξορίστους. Θα πρέπει να ερχόμαστε εδώ για να μιλήσουμε αλλά και για να ακούσουμε! Είναι θλιβερό να αποχωρούν όπως στην Αθήνα οι ομιλητές αμέσως αφού μιλήσουν!
Συνήθειες πνεύματος αθηναϊκού σε μια Ικαρία που επί αιώνες επιβίωνε όχι χάριν επιφανών και ειδικολόγων αλλά χάριν κοινοκτημοσύνης! Όσο μπορούμε λοιπόν εφόσον δεν έχουμε πρόβλημα σοβαρό να μένουμε μέχρι τέλους . Ως είθισται εξάλλου και στα απλά μνημόσυνα πόσο μάλλον σε αυτό. Κανένα αστικό ρολό δεν μπορεί να μας διατάξει να αποχωρήσουμε όταν οι εξόριστοι όλο το 24ώρο έφτυναν αίμα για μια κοινωνία απαλλαγμένη φυσικά από το αστικό ρολόι. Ο πραγματικός χρόνος(που γεννά χρόνο αντί να σκοτώνει το χρόνο) είναι ο μόνος χρήσιμος για τις κοινωνίες χρόνος απέναντι στο χρόνο το μηχανικό. Θα θυμάστε ίσως ότι κάθε χρόνο ο Ικαρία Τρόπος παραμένει σε τούτο το μνημόσυνο μέχρι τέλους.
Μάλιστα πέρσι που δεν μίλησαν ειδικοί αλλά απλώς οι συμπατριώτες μας διαλέξαμε να μιλήσουμε τελευταίοι ακόμα και μετά το θεατρικό δρώμενο. Γιατί εμείς εδώ χρόνια τώρα ερχόμαστε πρώτα για να ακούσουμε! Πρώτα για να συνευρεθούμε! Και βγήκαμε ως τελευταίοι δρομείς πέρσι να μιλήσουμε γύρω στις 4 μ.μ. το απόγευμα όταν ο περισσότερος κόσμος είχε αποχωρήσει. Ακόμα και οι ομιλητές. Αθηναϊκό στυλ ε; Και όταν κάτι ξαδέλφια εδώ μου σύστησαν να μην βγω στο βήμα γιατί λέει ποιος θα με ακούσει τέτοια ώρα που οι πολλοί αποχώρησαν απάντησα και απαντώ πάλι ότι: Ακόμα και αν έφευγαν όλοι θα μίλαγα σε αυτόν εδώ τον πλάτανο! Και τι θα του έλεγα; Αυτό που σας είπα: «Σε χαιρετάω πλάτανε που έχεις πλατιά τα φύλλα και όταν σε βλέπω εδώ ορθό, νοιώθω ανατριχίλα»!
