Ανέστης Ντόκας
Η μεγαλύτερη πυρκαγιά στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας που έχει κοστίσει μέχρι στιγμής τη ζωή σε 86 συνανθρώπους μας, έρχεται να προστεθεί σε παλαιότερες πολύνεκρες τραγωδίες όπως ήταν το ναυάγιο του <Σαμίνα> που εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Πειραιάς-Πάρος-Νάξος-Ικαρία-Σάμος-Πάτμος με τελικό προορισμό τους Λειψούς.
Το δρομολόγιο που εκτελέστηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2000 είχε ως κατάληξη τη μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στην Ελλάδα με 81 νεκρούς. Στα τέλη Αυγούστου του 2007 συνολικά 77 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους από τις πρωτοφανείς δασικές πυρκαγιές που κατέκαψαν χιλιάδες στρέμματα στους νομούς Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Αχαΐας, Λακωνίας, Αργολίδος, Κορινθίας, Αττικής, Ευβοίας, Φθιώτιδος και κυρίως το νομού Ηλείας, ο οποίος δέχθηκε το πιο εκτεταμένο και φονικό πλήγμα.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 και ενώ οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν 14.57 μετά το μεσημέρι ολόκληρη η Αθήνα σείστηκε συθέμελα στον ισχυρότερο και πιο φονικό σεισμό των τελευταίων δεκαετιών. Ένας υπόκωφος θόρυβος ήταν το έναυσμα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κόπηκε το ρεύμα και τα κτίρια άρχισαν να καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Ο σεισμός της Πάρνηθας είχε ένταση 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και άφησε πίσω του 143 νεκρούς, 700 τραυματίες και 40.000 άστεγες οικογένειες.
Οι παραπάνω τραγωδίες είχαν και έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Τα πολιτικά πρόσωπα που είχαν τις ευθύνες να ελέγξουν είτε το <αξιόπλοο> του <Σαμίνα> είτε να διασώσουν τους ανθρώπους από τις φονικές πυρκαγιές είτε να αξιολογήσουν τη στατικότητα κτιρίων όπως ήταν το κτίριο της <Φαράν> στη Νέα Φιλαδέλφεια προφανώς και δεν είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους.
Η αίσθηση της ατιμωρησίας σ αυτή τη χώρα έχει διαποτίσει όλο το κρατικό μηχανισμό από την κορφή ως τη βάση. <Έχεις στην Ελλάδα γνωριμίες και χρήμα για να λαδώσεις και να κάνεις τη δουλειά σου τότε είσαι κορυφαίος>. Αυτό λένε στα καφενεία της χώρας και όλοι οι συμπολίτες μας στις κατ ιδίαν συναντήσεις. Μόνο που η ατιμωρησία έχει δημιουργήσει και μία πολιτική γενιά με απύθμενο θράσος και ανευθυνότητα. Δεν τους ενδιαφέρει και δεν τους συγκινεί ο αβάστακτος πόνος που υπάρχει αυτά τα 24ωρα στο Μάτι. Οι θεσμοί παραζαλισμένοι παραπαίουν. Η Δικαιοσύνη έχει δεχτεί τόσα χτυπήματα που δεν μπορεί να κρίνει πια ψύχραιμα. Οι πολιτικοί παραμένουν στη δεκαετία του 80 και του 90. Υπολογισμοί και τακτικισμοί. Δώστε ψεύτικες ελπίδες να μας ψηφίσουν και μην αλλάζεται καταστάσεις-έστω και αν πρέπει- γιατί θα χάσουμε τα ψηφαλάκια και κυρίως τα 8.000 ευρώ το μήνα. H Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη στο παρελθόν, καταδικασμένη να ζει ξανά και ξανά τα ίδια μικρά και μεγάλα δράματα, χωρίς ουσιώδη βήματα προόδου.
Όλοι το ξέρουμε και το ομολογούμε στις προσωπικές μας συζητήσεις. Ζούμε κατά τύχη στη πιο απρόβλεπτη χώρα του κόσμου. Ο καθένας παίρνει μόνος τις προφυλάξεις του και δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του ούτε στην επόμενη ζωή, ούτε βέβαια τα προσφιλή μας πρόσωπα θα ξαναγυρίσουν. Η χώρα μετά από 9 χρόνια μνημονιακής κρίσης παραμένει διασπασμένη, κατακερματισμένη με τους πολίτες της χώρας να αγωνίζονται για το ατομικό τους συμφέρον. Οι περισσότεροι έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους με τη μοναδική λέξη που κυριαρχεί να είναι: Επιβίωση.
Αναδημοσίευση από : http://www.reporter.gr
