Να μην χάσουμε κανένα νησί στο Αιγαίο. Αλλά, μήπως χάνουμε …ένα κάθε χρόνο (από διάβρωση);

Όπως η αποτροπή του πολέμου απαιτεί όχι τσαμπουκάδες και ψευτο-μαγκές αλλά ενισχυμένη κοινωνική συνοχή, σοβαρή οικονομία, αξιόπιστη εξωτερική πολιτική, καλή γνώση των διεθνών συνθηκών, κοινωνία που συζητάει χωρίς παρωπίδες με κατανόηση τι είναι φαντασίωση και τι είναι πραγματικότητα, έτσι και η σχέση μας με τη γη και τη φύση, δεν μπορεί να βασίζεται σε μια αντίληψη τσαμπουκά (κάνουμε ότι μας γουστάρει) αλλά σε μια προσέγγιση σεβασμού, κατανόησης των φυσικών λειτουργιών, σε συνειδητές επιλογές που αποδεικνύουν ότι προωθούμε τη συνύπαρξη και τη συνεργασία με τη φύση.

Είναι η στροφή σε μια οικολογική κοινωνία, σε πράσινες υποδομές, σε μια πιο πράσινη επιστήμη και τεχνολογία που θα επιτρέψει να αφήσουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο καλύτερο και όχι χειρότερο από αυτόν που παραλάβαμε από τους προηγούμενους.

Είναι ή δεν είναι αποδείξεις οικολογικής σοφίας, πολιτισμού, βαθιάς γνώσης του πυρήνα της ζωής πάνω στον πλανήτη, σεβασμού της φύσης αλλά και των άλλων ο πολιτισμός της ξερολιθιάς, των βιοκλιματικών οικισμών, των οικολογικών κατασκευών, της διατήρησης της γονιμότητας του εδάφους, της προστασίας από την διάβρωση, της διαχείρισης των νερών, της συνεργασίας των ανθρώπων μεταξύ τους όπως για αιώνες κυριάρχησαν για παράδειγμα στις Κυκλάδες;

Είμαστε σε θέση να γεφυρώσουμε τον αξιοσέβαστο αυτόν πολιτισμό που δανειστήκαμε από τις επόμενες γενιές με τις σημερινές επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες που έχουμε και με μια νέα οικολογική και κοινωνική σοφία που απαιτείται;

Το ερώτημα αυτό καλείται να απαντάει κάθε άνθρωπος καθημερινά, αλλά πρέπει να το θέσουμε και στο σύνολο, στην κοινωνία, στην πολιτική.

Αγαπάμε πραγματικά τη χώρα, τον τόπο, τον πλανήτη μας ή απλώς βολευόμαστε με εύκολα σχήματα «υπερηφάνειας» και «ασυμβίβαστης στάσης» την ίδια στιγμή που έχουμε συμβιβαστεί με ότι καταστρέφει και διαβρώνει καθημερινά;