Αναρρίχηση στην Ικαρία

77

Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να κάνω αναρρίχηση στην Ικαρία. Περίμενα όμως να βρω κάποιον να το κάνει μαζί μου. Κάποιες συναντήσεις αλλάζουν τον τρόπο σκέψης μας, και αυτή είναι συνήθως η μαγεία τους. Έτσι και αποφάσισα μέσα σε λίγες μέρες να πάω στην Ικαρία μόνος μου με το ποδήλατο μου.

Ικαρία
Είναι ένα από τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, στα οποία ανήκουν και η Σάμος και η Λέσβος. Με έκταση περίπου 80 χιλιομέτρων, είναι διάσημη για τη μακροζωία των κατοίκων της (οι γνωστές “μπλε ζώνες”). Υπάρχουν δυο ιστορίες σχετικά με την προέλευση του ονόματός της. Μπορεί να προέρχεται από το Φοινικικό Ikor, που αναφέρεται στην αφθονία των ψαριών στα νερά της Ικαρίας. Η πιο επικρατέστερη εξήγηση είναι αυτή που συνδέεται με το μύθο του Ικάρου, γιου του Δαίδαλου, που έπεσε στο νερό κοντά στο νησί όταν τα φτερά που τον βοήθησαν να δραπετεύσει από το λαβύρινθο έλιωσαν επειδή πλησίασε πολύ κοντά στον ήλιο.

 

Με 12 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ή συνολικά 8000 κατοίκους σε ολόκληρο το νησί, θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με την έρημο!

 

Στον δρόμο από Μαγγανίτη στο Καρκινάγρι

Ταξίδι
Έφυγα από την Κάλυμνο με πλοίο. Υπήρχαν τρια δρομολόγια την εβδομάδα και το ταξίδι διαρκεί δυομισι ώρες.
Το ταξίδι μου το έκανα πάνω σε ένα ποδήλατο. Αρχικά σχεδίαζα να φύγω με το στρώμα μου (είναι μεγάλο!) στην πλάτη και μια τσάντα λίγο-πολύ δεμένη στο ποδήλατο. Ήταν μια ιδιαίτερα ελκυστική ιδέα! Αλλά το ταξίδι δεν θα ήταν το ίδιο! Μιλώντας με τους Saskia και Jozen για το μικρό ταξίδι που σχεδίαζα, προσφέρθηκαν να μου δανείσουν το καρότσι που χρησιμοποιούσαν για την κόρη τους, Léoni. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα καρότσι και λάτρεψα την εξαιρετικά λειτουργική και ευέλικτη μορφή του.

Σκεφτόμουν πολύ το θέμα του βάρους του όλου εξοπλισμού:
το καρότσι: περίπου 12 κιλά
το στρώμα: 8 κιλά
μια τσάντα με ότι χρειάζομαι για να φάω και να κοιμηθώ: περίπου 20 κιλά
οπότε περίπου 40 παραπάνω κιλά, δεμένα στο ποδήλατο.
Το δρομολόγιο μου βασίστηκε πάνω στους διαφορετικούς τομείς βράχων στο νησί. Βρίσκονταν όλοι στο δυτικό τμήμα της Ικαρίας. Υπήρχαν 9 τομείς. Επισκέφθηκα τους 4 από αυτούς και έμεινα 3 μέρες στον τομέα του Άγιου Ισίδωρου, τον πιο σημαντικό απ’ όλους εξαιτίας των διαδρομών που προτείνονται με το Μαγγανίτη.

Δεν είναι όλοι οι δρόμοι προσβάσιμοι στην Ικαρία, οπότε χρησιμοποίησα και μερικούς χωματόδρομους. Ένας από αυτούς ήταν αναπόφευκτος για να μη χρειαστεί να κάνω μια μεγάλη παράκαμψη για να φτάσω στο Καρκινάγρι από το Μαγγανίτη (δείτε το χάρτη). Μια πορεία 15 χιλιομέτρων σε “δύσκολο” έδαφος! Με προειδοποίησαν την προηγούμενη μέρα σε μια συνομιλία με ένα ντόπιο σε μια μικρή ταβέρνα. Έπρεπε να κουβαλήσω το καρότσι στα χέρια για 700 μέτρα και με μια κλίση περίπου 20% σε ένα αρκετά δύσβατο δρόμο! Μου πήρε 45 λεπτά και πολλή ενέργεια. Δεν κατάφερα να οδηγήσω το ποδήλατο σε κάποια τμήματα του τομέα αυτού, οπότε τα πέρασα σπρώχνοντας το. Μια παρόμοια κατάσταση επαναλήφθηκε καθώς πλησίαζα τον Άγιο Ισίδωρο, αλλά σε μικρότερο μήκος.

 

Εδώ υπήρχε το κομμάτι της περιπέτειας. Η έκταση της διαδρομής μεταξύ του Μαγγανίτη και του Καρκιναγρίου ήταν εξαιρετική! Ήταν σχεδόν 200 μέτρα πάνω από τη θάλασσα: μαγεία! Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον με χιλιάδες μυρωδιές. Ο δρόμος μεταξύ του Αγίου Ισίδωρου και της Πηγής ήταν εξίσου υπέροχος, δημιουργώντας ένα φαινομενικό ζιγκ-ζαγκ στη μέση του νησιού, ανάμεσα σε δάση από πεύκα και βελανιδιές.

 

Από πλευρά κίνησης, ήταν πολύ ήσυχα! Δεν υπήρχε ουσιαστικά κανείς εκεί! Οπότε δεν είδα πολλούς ανθρώπους, αφού ήμουν σε σχετικά απόμερα μέρη.

 

 

Κάλυψα περίπου 110 χιλιόμετρα με μια θετική ανύψωση περίπου 3000 μέτρων. Δεν είναι όλα επίπεδα!

Το ξενοδοχείο και το εστιατόριο
Αγόρασα μια αιώρα. Πάντα ήμουν διστακτικός σχετικά με την άνεση που μπορεί να προσφέρει. Ελάχιστες φορές είχα κοιμηθεί τόσο καλά! Το μόνο κακό, που ήταν και λάθος πρωτάρη: πέρασα τρεις μέρες μεταξύ 700 και 800 μέτρων υψόμετρο και υπήρχε πολύς αέρας, οπότε και με έπιασε ψύξη στην πλάτη (και ειδικά στον ποπό μου!) και κατέληξα να κοιμάμαι στη γη στα μέσα της τρίτης νύχτας (είχα πάρει μαζί ένα στρώμα δαπέδου). Μου άρεσε να ψάχνω για ένα ιδανικό μέρος για την αιώρα μου.

 

Για την τροφοδοσία μου βασίστηκα στα ζυμαρικά και το ρύζι. Ως συνοδευτικό, πήρα ταχίνι, δυο λεμόνια και λίγη σάλτσα σόγιας. Έφτιαχνα ένα γεύμα την ημέρα με περίπου 300 γραμμάρια ρύζι ή ζυμαρικά. Λειτούργησε αρκετά καλά, ακόμα και για τις σωματικές απαιτήσεις της ποδηλασίας και τη ρυμούλκηση του καροτσιού. Δεν έκανα μεγάλες διαδρομές. Το πείραμα αυτό ήταν πολύ κατατοπιστικό. Το φαγητό μια φορά τη μέρα ήταν ήδη μια συνήθεια της καθημερινότητας μου. Αν και το σώμα μου (και το κεφάλι μου) ήταν προετοιμασμένα γι’αυτό, δεν ήξερα πως θα ήταν με μια προσπάθεια αντοχής. Συνοψίζοντας, έτρωγα περισσότερο απ’ όσο χρειαζόμουν καθημερινά.

Για να ολοκληρώσω το ταξίδι μου και να κλείσω τον κύκλο, πέρασα από την Πηγή, ένα χωριό που έχει και οινοποιείο (http://www.ikarianwine.gr/) που μου σύστησε ο συντάκτης του ταξιδιωτικού μου οδηγού και μου επιβεβαίωσε ένας ντόπιος που συνάντησα στο Μαγγανίτη. Πήγα εκεί με στόχο να δοκιμάσω μερικά κρασιά, και ο ιδιοκτήτης, Γιώργος, και η γυναίκα του, Ελένη, με κάλεσαν για δείπνο. Έφτιαξαν επίσης ένα ξενώνα και φάγαμε συντροφιά με άλλα δυο ζευγάρια Άγγλων που βρίσκονταν ήδη εκεί. Το γεύμα ήταν νοστιμότατο…και τώρα πια είχα φάει πάρα πολύ! Τα κρασιά ήταν εξαιρετικά. Αγόρασα 4 μπουκάλια για να μοιραστώ με τους φίλους μου από την Κάλυμνο.

Ορειβασία
Η ορειβασία έγινε σε γρανίτη. Μπορείς να πεις ότι ήταν σχετικά κολλώδης! Στον τομέα του Μαγγανίτη, ο γρανίτης ήταν ροζ με taffoni*! Η Ικαρία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την Κορσική!

*Taffoni (ή tafoni, Κορσική λέξη, πληθυντικός του tafone) χαρακτηρίζει σε γεωμορφολογία ένα στρογγυλεμένο κοίλο σχήμα, με διάμετρο αρκετά δέκατα του μέτρου έως μέτρα, σκαμμένο σε κυψελιδική διάβρωση.

 

 

 

Ένα μικρό βίντεο από όλη την προσπάθεια :

 

Το πρωτότυπο στην αγγλική το πήραμε από το λινκ : http://www.altivouac.com/en/ikaria-bouldering-and-cycling-between-sea-and-mountain/

 

Μετάφραση : Μαρία Σ. Πολίτη