Ένας ασθενής που εισάγεται στο νοσοκομείο της Ικαρίας, το 2013, μπαίνει στο χειρουργείο, αλλά τόσο ο ίδιος όσο και οι συγγενείς του δεν ενημερώνουν τον θεράποντα ιατρό ότι λαμβάνει «κορτιζόνη μακράς δράσης (Celestone Chronodose), σε δοσολογία διπλάσια της συνιστώμενης». Τα φάρμακα αυτά, σε συνδυασμό με αντιφλεγμονώδη, γίνονται αργότερα αιτία θανάτου του από αιμορραγία που προκλήθηκε από γαστρορραγία. Εις βάρος του χειρουργού διενεργείται ΕΔΕ από την οποία απαλλάσσεται. Να σημειωθεί ότι στην καταγγελία τους οι οικείοι του θανόντος δεν ανέφεραν τη «λεπτομέρεια» της φαρμακευτικής αγωγής που λάμβανε ο άτυχος συγγενής τους. Αλλά ούτε και στον έλεγχο του γιατρού αναφέρεται το στοιχείο της φαρμακευτικής αγωγής.
Τον έλεγχο για το περιστατικό αναλαμβάνει το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Υγείας, υπό την επικεφαλίδα «ορθή ή μη αντιμετώπιση ασθενούς». Πρόκειται για διαδικασία που όμοιά της είναι αμφίβολο εάν υπάρχει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Το πόρισμα συντάσσεται χωρίς αυτοί που το διενεργούν να μεταβούν στο νοσοκομείο της Ικαρίας, για να μην επιβαρύνουν το Δημόσιο!
Για να ενισχυθούν οι ενδείξεις ενοχής του κατηγορουμένου, εστάλη επιστολή στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο με το ερώτημα αν ο χειρουργός μπορούσε να κάνει και ενδοσκοπήσεις. Ο νομικός σύμβουλος διετύπωσε τη γνώμη ότι οι χειρουργοί παρανόμως πραγματοποιούν ενδοσκοπήσεις, ισχυρισμό που υιοθέτησαν οι επιθεωρητές. Στον αντίποδα, ένα άλλο αρμόδιο κρατικό όργανο, το ΚΕΣΥ, υποστήριξε το ακριβώς αντίθετο και μάλιστα δύο φορές. Την ίδια στιγμή ο χειρουργός, που εν τω μεταξύ είχε μετατεθεί σε νοσοκομείο της Πελοποννήσου, διενεργούσε, με σύμφωνη γνώμη του νομικού συμβουλίου του νοσοκομείου, ενδοσκοπήσεις!
Για τη συγγραφή του πορίσματος δεν ζητήθηκε πραγματογνωμοσύνη. Τελικά δεν μπόρεσε να στοιχειοθετηθεί κατηγορία κατά του γιατρού, ότι η ενέργειά του υποκρύπτει δόλο.
Στο απαλλακτικό πόρισμα της ΕΔΕ αναφέρεται επί λέξει ότι ο χειρουργός «είχε πολύ μεγάλη διάθεση να προσφέρει στους κατοίκους του νησιού, αλλά μερικές φορές είχε δείξει έναν υπερβάλλοντα ζήλο και είχε κάνει υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του και των δυνατοτήτων του νοσοκομείου», μια εκτίμηση που δεν φαίνεται να έχει σχέση με το συγκεκριμένο περιστατικό. Έπειτα από αυτά, ο χειρουργός παραιτήθηκε από το νοσοκομείο της Ικαρίας και άρχισε να δουλεύει σε νοσοκομείο της Πελοποννήσου. Σήμερα έχει εγκαταλείψει τη χώρα για να δουλέψει σε νοσοκομείο της Βόρειας Ευρώπης.
Η ιστορία, ωστόσο, δεν τελειώνει εδώ. Το 2016 ζητείται πρόσθετη ΕΔΕ από γιατρό που υπηρετεί σε νοσοκομείο του Θριάσιου Πεδίου, ο οποίος αναφέρει: «Επί του ερωτήματος, αν η ιατρική συμπεριφορά του ιατρού εμπίπτει στην ιατρική επιστημονική συμπεριφορά του μέσου συνετού ιατρού (αυτό είναι το κριτήριο του ιατρικού λάθους), με βιβλιογραφικές αναφορές, απαντώ ευθέως καταφατικά». Το παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελεί ακραία έκφραση μιας καθημερινής πρακτικής σε ελληνικά νοσοκομεία.
Επειδή δεν υπάρχουν διαδικασίες «προσωποποιημένης ευθύνης», διαδικασίες αξιολόγησης, απόκτησης ειδικότητας ή διαφάνεια στους δείκτες θνησιμότητας με υπαιτιότητα των χειρουργών (όπως π.χ. γίνεται στη Μ. Βρετανία), στο ελληνικό σύστημα για το λάθος είναι υπεύθυνοι και… ανεύθυνοι όλοι ταυτοχρόνως.
Οι διευθυντές κλινικών δεν επιτρέπουν στους ειδικευόμενους να χειρουργούν, καθώς δεν τους έχουν επιλέξει οι ίδιοι αλλά έχουν επιλεγεί από την επετηρίδα του υπουργείου Υγείας. Όταν οι γιατροί ολοκληρώνουν ως ειδικευμένοι και μπαίνουν σε κάποιο νοσοκομείο, οι νέοι προϊστάμενοι τους αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, καθώς δεν υπάρχουν τυποποιημένες διαδικασίες απόκτησης της ειδικότητας (πόσες επεμβάσεις, ποιες για τους χειρουργούς κ.λπ.). Η Ελλάδα είναι μια από τις λίγες χώρες που δεν τηρούνται logs χειρουργείων για τους ειδικευόμενους χειρουργούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις φορές ο ομ. καθηγητής Ιατρικής, Λαμπίρης Λαμπίρης, είχε επιχειρήσει να φέρει ν/σ με τις προϋποθέσεις απόκτησης ειδικότητας, μεταξύ των οποίων και εξετάσεις για την απόκτησή της…
Αναδημοσίευση από : http://www.kathimerini.gr
