Ο ρωσικός αγωγός σύντομα προ των πυλών μας

Για άλλη μια φορά ο αρμόδιος υπουργός ενέργειας της Ρωσίας, Αλεξάντρ Νόβακ, πιστοποιεί πως η κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου (φ.α.) προς την Τουρκία και από κει στα Βαλκάνια, «προχωρεί με βάση τον προγραμματισμό και οι προμήθειες θα ξεκινήσουν από την 1/1/2020».

Ο αγωγός έχει δυο γραμμές που στήνονται ταυτόχρονα η μια δίπλα στην άλλη με δυνατότητα μεταφοράς της κάθε μιας ξεχωριστά, 15,75 δισ. κυβικά το χρόνο.

Και οι δυο γραμμές θα βγαίνουν στα ευρωπαϊκά παράλια της Τουρκίας.

«Η συνέχιση της μιας γραμμής θα πηγαίνει προς ικανοποίηση της ζήτησης στη Νότιοανατολική Ευρώπη. Εδώ υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Μια μέσω Ελλάδας και Ιταλίας και άλλη από Τουρκία στη Βουλγαρία, Σερβία, Ουγγαρία, Αυστρία», εξηγεί ο Νόβακ.

Ακόμα πιο συγκεκριμένος αναφορικά με την πορεία κατασκευής του αγωγού ήταν ο πρόεδρος της ΓΚΑΖΠΡΟΜ, Αλεξέι Μίλλερ, ξεκαθαρίζοντας πως το υποθαλάσσιο τμήμα του αγωγού θα έχει ολοκληρωθεί σε δυο μήνες, δηλ. μέχρι τα τέλη του Νοέμβρη!

Το τελευταίο διάστημα σωρεία αμερικανών αξιωματούχων, από τον πρόεδρο Τραμπ μέχρι τον τελευταίο υπεύθυνο για την ενέργεια στις ΗΠΑ και τους κατά τόπους πρέσβεις τους, χρησιμοποιούν όλο το προπαγανδιστικό και διοικητικό μηχανισμό τους και σε συνδυασμό με την προσφιλή τους μέθοδο των πιέσεων και εκβιασμών επιδιωκουν την αποτροπή ή τουλάχιστον την καθυστέρηση της κατασκευής των αγωγών από τη Βαλτική (βόρειος αγωγός) και από τη Μαύρη θάλασσα (νότιος).

Είναι, συνεπώς, σημαντικές οι δηλώσεις περί τήρησης των χρονοδιαγραμμάτων που δίνουν οι Ρώσοι αξιωματούχοι.

Για την ελληνική κυβέρνηση η κατασκευή του ρωσικού αγωγού προς την Τουρκία και η επέκταση της μιας γραμμής, μέσω Ελλάδας, προς Ιταλία και Βαλκάνια, ήταν έργο «πρώτης γραμμής» πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ένα μεγάλο μέρος της διμερούς συνεργασίας με τη Ρωσία. Οι Βρυξέλλες και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ενέργειας, χωρίς να το αρνούνται, ποτέ μέχρι τώρα δεν έδωσαν το «πράσινο φως». Η Αθήνα βαθμηδόν και κάτω από τις αμερικανικές «νουθεσίες» συνέχιζε να δηλώνει ότι θέλει το έργο αλλά το έβγαλε από την επικαιρότητα διακηρύσσοντας στα ενεργειακά φόρα τη θέση «περί εναλλακτικών δρόμων και αγωγών…».

Η συνήθης προσέγγιση αξιωματούχων της Αθήνας μέχρι τώρα στο θέμα της πάλης για το άνοιγμα του δρόμου της υλοποίησης της «ευρωπαϊκής» γραμμής του αγωγού από την Τουρκία κινείται περίπου στα επίπεδα: τον θέλουμε αλλά οι Βρυξέλλες δεν αποφασίζουν, εμείς δεν είμαστε δυνατοί να τον επιβάλλουμε, όπως κάνουν οι Γερμανοί από τη Βαλτική, δεν έχουμε δυνατούς συμμάχους μέσα στην Ε.Ε…

Μια προσέγγιση επιφανειακά αντικειμενική που όμως, περιέργως πως, βολεύει όχι την Ελλάδα αλλά εκείνους που ακολουθούν την πολιτική της… καθυστέρησης.

Μαζί με τις ρωσικές διαβεβαιώσεις ότι ο αγωγός μέσω Μαύρης θάλασσας υλοποιείται με βάση το χρονοδιάγραμμα όλο και εμφανίζονται δηλώσεις εκπροσώπων χωρών που έχουν συμφέρον στην κατασκευή του.

Σε πρόσφατη συνάντηση των ΥΠΕΞ, Ρωσίας-Ουγγαρίας, ο Ούγγρος Πέτερ Σιγιάρτο απαίτησε δημόσια «η Δυτική Ευρώπη και οι Βρυξέλλες να μη βάζουν τρικλοποδιές, ώστε να έχουμε και από το Νότο τη δυνατότητα προμηθειών με ρωσικό φ.α….». Η δήλωση έρχεται καρφί προς τη Γερμανία που επιχειρεί να τραβήξει το σύνολο του ρωσικού φ.α. από τους αγωγούς της Βαλτικής, ενώ τον αγωγό από το Νότο τον ρίχνουν συνεχώς στις καλένδες της Επιτροπής Ενέργειας των Βρυξελλών.

Δεύτερη «ένεση» ενίσχυσης του αγωγού μέσω Τουρκίας έρχεται από την Αυστρία. Μετά τη συνάντηση του προέδρου Πούτιν με τον καγκελάριο Σεμπαστιάν Κουρτς, ο δεύτερος επιδοκίμασε την τοποθέτηση του ρώσου προέδρου που αναφέρθηκε στη στάση της Βουλγαρίας πριν από τέσσερα χρόνια, όταν αρνήθηκε την κατασκευή τότε του αγωγού «Νότια ροή».

«Δεν θα θέλαμε να φαντάζει όλη η Ευρώπη σαν τη Βουλγαρία που επέδειξε αδυναμία και ανικανότητα υπεράσπισης των εθνικών της συμφερόντων… Η Βουλγαρία τότε υπέκυψε σε έξωθεν πιέσεις, αν και το έργο (νότια ροή) της έδινε καλό εισόδημα και χιλιάδες θέσεις εργασίας…»

Τώρα, παρακολουθώντας τις εξελίξεις και βλέποντας τις τότε απώλειες η ίδια ηγεσία στη Σόφια, αναζητεί δρόμους και τρόπους να πείσει τη Μόσχα ότι θα παλέψει στις Βρυξέλλες για την αδειοδότηση ενός αγωγού που να περνά από το έδαφος της.

Συνοδοιπόροι λοιπόν στην πορεία κατασκευής του αγωγού υπάρχουν, όπως και ανταγωνιστές. Εκ των υστέρων αποδεικνύεται πως όποιος αρχικά το πάλευε έστω και με τη μεθόδου του… αντάρτικου μέσα στην Ε.Ε. θα είχε τώρα υπεροχή έναντι των άλλων.

Κάποιοι στην Αθήνα, προφανώς για να αποποιηθούν ευθυνών για την πλημμελή εργασία πάνω στη διεκδίκηση του αγωγού, «βολεύονται» με εκφράσεις του τύπου: Έτσι και αλλιώς οι Ρώσοι είχαν κάνει επιλογή υπέρ της Βουλγαρίας.

Όλοι αυτοί «ξεχνούν» ότι η Μόσχα αναγκάστηκε να αποσύρει εκείνο το σχέδιο μέσω Βουλγαρίας το Δεκέμβριο του 2014, έχοντας κάνει σοβαρή προετοιμασία και έχοντας ξοδέψει 600-800 εκ. δολ… Στις αρχές του 2015, αφού οι ευρωπαίοι έδειξαν αναλγησία στις πιέσεις των αμερικανών που «έπεισαν» τους Βούλγαρους να αποσυρθούν από την κατασκευή του αγωγού, η Μόσχα τα βρήκε με την Άγκυρα και πάει τον αγωγό μέσα από το έδαφος αυτής. Γιατί; Διότι μέχρι εκεί, στα παράλια του ευρωπαϊκού τμήματος της Τουρκίας δεν έχει κανένας τη δύναμη να τον σταματήσει. Παρά το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον επεχείρησε να επιδράσει στην Άγκυρα, χωρίς επιτυχία.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν αναφερόμενος σχετικά στην τροφοδοσία με φ.α. είπε κάτι ακόμα που αφορά και την Ελλάδα: Η κατανάλωση ενεργειακών πόρων θα αυξάνεται συνεχώς και η Ε.Ε. μπορεί να αγοράζει και από άλλες χώρες, π.χ. υγροποιημένο (LNG) από τις ΗΠΑ… Αλλά θα ήταν βλακώδες να πληρώνει ένα 30% επιπλέον, είναι βλακώδες και πέταγμα χρημάτων. Άρα και μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της, εκτίμησε.

Απλά, σταράτα και πάνω απ’ όλα ρεαλιστικά. Είναι και μια αποστομωτική απάντηση στους θιασώτες και διαφημιστές του αμερικανικού LNG που άν και πότε και με τί τιμές θα μας προμηθεύουν στις-μελλοντικές-εγκαταστάσεις στην Αλεξανδρούπολη!