Ο Εορτασμός της 25ης Μαρτίου το 2018 γιορτάστηκε και στην Ικαρία με ιδιαίτερη λαμπρότητα, στον Άγιο Κήρυκο μια μέρα πριν οι μαθητές του Λυκείου,γυμνασίου, Δημοτικού κατέθεσαν στεφάνι στο Ηρώο της κεντρικής πλατείας, ενώ ανήμερα της επετείου της Ελληνικής Επανάστασης η παρέλαση του στρατιωτικού τμήματος αλλά και των μικρότερων μαθητών γέμισε την πλατεία με τους κατοίκους που συγκεντρώθηκαν για να θαυμάσουν την νεολαία αλλά και για να αποτίσουν και εκείνοι φόρο τιμής στον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία απέναντι στον Οθωμανικό Ζυγό 193 χρόνια πριν.
Ακολουθεί πλούσιο φωτορεπορτάζ από τον συνεργάτη μας Νίκο Λιτσαρδή:
Η ομιλία της κας Μαρίας Μπινίκου :
Κυρίες και Κύριοι,
Αγαπητά μας παιδιά
Σήμερα τιμάμε την έναρξη της επανάστασης του 1821, που αποτελεί το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός της νεότερης ιστορίας μας ,αφού με αυτήν το έθνος μας κατόρθωσε να αποκτήσει κρατική υπόσταση. Μαζί με την εθνική μας επέτειο γιορτάζουμε και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου , που συμβολικά ταυτίστηκε με την επανάσταση του λαού , για να υποδηλώσει ότι το ευαγγέλιο της σωτηρίας του ανθρώπου εξομοιώνεται με τη λύτρωση του έθνους από τη σκλαβιά.
Μια μακροχρόνια σκλαβιά , μια περίοδος σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης , όπου ο Οθωμανικός δεσποτισμός έφερε τους Έλληνες σε δεινότατη θέση: Τρόμος, ληστείες, χαράτσια, καταστροφές των εκκλησιών ,βίαιος εκμουσουλμανισμός, δολοφονίες, απαγωγές , εξευτελισμοί, ταπεινώσεις, αγραμματοσύνη.
Πολλοί δεν άντεξαν και κάποιοι πήραν τα βουνά. Κυνηγημένοι μα ελεύθεροι, ζούσαν σαν τα αγρίμια με τη ρετσινιά του « κλέφτη» ,του «χαϊνη » . Μια ρετσινιά που η αλήθεια των πραγμάτων την έκαμε τίτλο τιμής! Άλλοι πάλι πήραν το δρόμο της ξενιτιάς και άλλοι σαν τους Σουλιώτες βρήκαν καταφύγιο σε μέρη δυσπρόσιτα , αλλά ήσυχα, καταφρονεμένα από το φιλάργυρο δυνάστη.
Αλήθεια, ποιος λαός και ποια φυλή ύστερα από τόσους αιώνες μακροχρόνιας σκλαβιάς, κατατρεγμών και καταπίεσης θα μπορούσε να κρατήσει άφθαρτα τα χαρακτηριστικά της εθνικής του ταυτότητας; Κι όμως το ελληνικό έθνος κρατήθηκε ως οντότητα μέσα σ’ ένα χωνευτήρι λαών .
Πολλές γενιές ελλήνων γεννήθηκαν και πέθαναν με το όνειρο της ελευθερίας.
« Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο
Και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε
Που πιο βαθύ καμιά φυλή δεν είδε ως τώρα
Είναι γιατί με των καιρών το πλήρωμα όμοια
βαθύ έν ανέβασμα μας μέλλεται
προς ύψη ουρανοφόρα»
γράφει ο Κωστής Παλαμάς
Γιατί: « Η ώρα της σκλαβιάς δεν αρχίζει από τη στιγμή που ένας τύραννος ντόπιος ή ξένος υποδουλώνει κάποιο λαό. Αρχίζει από τη στιγμή που ο λαός αυτός παύει να λογαριάζει για υπέρτατο αγαθό τη λευτεριά. Και η ώρα της λευτεριάς δεν αρχίζει από τη στιγμή που ο λαός ξεσηκώνεται , για να συντρίψει τους τυράννους του, μα από τη στιγμή που παίρνει την απόφαση πως η ζωή δεν έχει αξία δίχως τη Λευτεριά.
Συγχρόνως η ψυχή των Ρωμιών θερμαινόταν από τα εθνικοαπελευθερωτικά κηρύγματα των Ελλήνων διαφωτιστών που πολλοί τα υπέγραψαν και με το αίμα τους: Του Ρήγα Φεραίου, του Αδαμάντιου Κοραή , του Ευγένιου Βούλγαρη , του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
25- Μαρτίου 1821: Ένα έθνος κοιτάζει τον κατακτητή του με περιφρόνηση και τον τάφο του με αδιαφορία. Ένα ολόκληρο έθνος επιλέγει μια ώρα ελεύθερης ζωής και όχι πολλά χρόνια σκλαβιάς και φυλακής.
Σε προκήρυξή τους οι Έλληνες της Πελοποννήσου γράφουν: « Ομοφώνως αποφασίσαμε όλοι ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν. Εστερημένοι από όλα τα δίκαιά μας αποφασίσαμε να λάβωμεν άρματα και να ορμήσωμεν κατά του τυράννου». Χωρίς αμφιβολία , ο αγώνας αυτός είχε την ουσία και την διαστάσεις ενός θαύματος. «Γιατί στο θαύμα και όχι στη λογική , χρωστάει την ανάστασή του το Γένος » έγραψε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
« Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την επανάσταση ,λέει Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχουμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε : Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με τα σιταροκάραβα βατσέλια. Αλλά ως μια βροχή , έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι , μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν το σκοπό και εκάμαμε την επανάσταση».
Η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση που εδραιώθηκε λόγω ευνοϊκών συμπτώσεων , εφόσον μάλιστα καμιά από τις μεγάλες δυνάμεις δεν πρόστρεξε από την αρχή για βοήθεια. Αντίθετα την καταδίκασαν ομόφωνα. Οι Έλληνες αδιαφόρησαν για την γνώμη των ισχυρών , ώσπου ανάγκασαν τα ευρωπαϊκά έθνη να προσέξουν την υπόθεσή τους.
Οι Έλληνες ζήτησαν το αδύνατο πέρα από κάθε λογική με πίστη και με πείσμα. Η μεθοδική προετοιμασία από τη Φιλική Εταιρεία, οι Κλέφτες και οι Αρματωλοί, η θέληση και η αγωνιστικότητα του λαού έφεραν το ποθούμενο.
Από την Ήπειρο ως το Μοριά και από τη Ρούμελη ως τη Μακεδονία και τα νησιά, ξέσπασε η φλόγα της επανάστασης. Ήταν το ξέσπασμα ενός βασανισμένου και ταπεινωμένου λαού. Ο ραγιάς αρματώνεται , γίνεται ασυμβίβαστος αγωνιστής και επαναστατεί απέναντι σ’ έναν εχθρό που είχε τα πάντα: στρατό , στόλο, χρήματα και τη νομιμότητα του κυρίαρχου. Η επανάσταση στη Μακεδονία στη Θεσσαλία ,στην Ήπειρο και στα νησιά του Αιγαίου πνίγηκε στο αίμα. Μόνο στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα , ο αγώνας πέτυχε και ευδοκίμησε.
Ονόματα όπως: Κολοκοτρώνης , Διάκος, Παπαφλέσας, Καραϊσκάκης ,Υψηλάντης. Μπουμπουλίνα, Κανάρης έχουν μείνει στην ιστορία ως παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Είναι μορφές που πήραν μυθικές διαστάσεις στη συνείδηση του λαού μας.
Τοπωνύμια όπως: Δραγατσάνι , Βαλτέτσι, Δερβενάκια , Μανιάκι, Αλαμάνα, Αραπίτσα περιβάλλονται με το στεφάνι της δόξας , της ηρωικής αντίστασης και της θυσίας. Η άλωση της Τριπολιτσάς , η σφαγή της Χίου, η καταστροφή των Ψαρών, η έξοδος του Μεσολογγίου οι γυναίκες του Σουλίου χορεύοντας στο Ζάλογγο το χορό του θανάτου , το Κούγκι, το Αρκάδι, αποτελούν κορυφαίες στιγμές του αγώνα, γίνονται ολοκαυτώματα ψυχών και σωμάτων, βωμοί για να μαρτυρούν πως η θέληση ενός λαού είναι ικανή να διδάξει πώς να ζει κανείς λεύτερος. «Πως η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα , με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα.
Όμως εκτός από τη φωτεινή πλευρά της Επανάστασης , θα πρέπει να αναφέρουμε και τη σκιώδη πλευρά της, που δεν ήταν άλλη από τη δολερή διχόνοια ανάμεσα στους πολιτικούς και στρατιωτικούς, που δίχασε τον τόπο , έβλαψε την επανάσταση και έθεσε σε κίνδυνο την επιτυχία της. Οι πανουργίες οι δολοπλοκίες και οι επεμβάσεις – και τότε- των ισχυρών της γης ,των «συμμάχων μας» παγιδεύουν και ματώνουν τον υπέροχο λαό μας ,την ώρα που η Ελευθερία και η δημοκρατία γυρίζουν στην πατρίδα τους. Έτσι φωλιάζουν ανάμεσα τους η αρχομανία, ο ατομισμός, ο φατριασμός. Αποτέλεσμα στη ρωμαλέα επανάσταση του 1821 με τον τιτάνιο , σκληρό αιματηρό αγώνα του λαού μας, δεν μπόρεσε ο ίδιος να δώσει το νικηφόρο τέλος στην πάλη του για Εθνική ανεξαρτησία. Οι αποικιοκρατικές Μεγάλες Δυνάμεις ήταν αυτές που αποφάσισαν για τον τερματισμό της Επανάστασης , τη δημιουργία ενός μικροσκοπικού κράτους –φάντασμα- και την εγκατάσταση σε αυτό καθεστώτος εξάρτησης και ηγεμονίας. Αυτή, όμως ,η μικρή γωνιά ελληνικής γης που ελευθερώθηκε, αποτέλεσε το εφαλτήριο για την απελευθέρωση και των υπόλοιπων αλύτρωτων περιοχών στα χρόνια που ακολούθησαν. Στα Βαλκάνια αποτέλεσε το προηγούμενο για την τελική διάλυση της τουρκικής αυτοκρατορίας και την ίδρυση ανεξάρτητων βαλκανικών κρατών.
Ο ερχομός του Καποδίστρια, ως κυβερνήτη του νέου ελληνικού κράτους , ανθρώπου σπάνιου ήθους και ικανοτήτων , έδιναν τα εχέγγυα για το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα. Κατά το μικρό διάστημα της κυβερνήσεώς του μπήκαν τα θεμέλια για ένα σύγχρονο ελληνικό κράτος , δυνατό ,βιώσιμο , σεβαστό. Δυστυχώς το χέρι που τον δολοφόνησε ένα κυριακάτικο πρωινό στο Ναύπλιο , δολοφόνησε και τις ελπίδες για πλήρη και ανόθευτη εθνική ανεξαρτησία. Η Βαυαροκρατία που ακολούθησε άνοιξε ένα κύκλο περιπετειών για το νεότευκτο κρατίδιο και τη Ρωμιοσύνη , κύκλο υποτέλειας ,χρεών και δανείων ,εθνικής αλλοτρίωσης ( που δεν έχει ακόμα κλείσει).
Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του αποκαλύπτει: «Δεν μπορώ πατρίδα να σε βλέπω έτσι .
Των σκοτωμένων αγωνιστών τα παιδιά
Και οι γριές να ζητιανεύουν.
Γιομάτες οι φυλακές από αγωνιστές
Και στα σοκάκια σου να ζητιανεύουν αυτοί οι αγωνισταί
που χύσανε το αίμα τους για να ξαναειπωθεί πατρίδα Ελλάς……..
Έχετε γεια όλοι και την τυραννία
Να μην αφήσετε να φωλιάσει
Εις την πατρίδα.
Να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν
Για το έθνος μας η 25η Μαρτίου είναι μεστή συμβολισμών και νοημάτων. Σήμερα δεν μας προσφέρουν οι αγωνιστές τα όπλα τους .Αυτά είναι απαρχαιωμένα και η θέση τους είναι στο μουσείο. Μας προσφέρουν το αειθαλές μήνυμα ότι ο άνθρωπος νοείται άνθρωπος μόνο ως ελεύθερος, ότι η ανθρώπινη ζωή νοείται μόνο μέσα σε συνθήκες ελευθερίας. Και αυτό το μήνυμα δεν είναι για το μουσείο , παραμένει ενεργό όσο οι δυνάμεις της τυραννίας παραμένουν επίσης ενεργές μέσα στην ιστορία.
«Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο και δε θα μπούμε στου αυγού το τσόφλι , γιατί δεν είμαστε κλωσσόπουλα σ’ αυτό να ξαναμπούμε πίσω, μα τώρα γίναμε πουλιά και τώρα πια στο τσόφλι δεν χωράμε», γράφει ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Ζωντανή ακούγεται η φωνή του Κολοκοτρώνη να μας συμβουλεύει.« Να μην έχετε πολυτέλεια. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας , αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητας και μέσα στο καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια και την φρόνιμον ελευθερία».
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι το 1821 παραμένει και θα παραμένει ένα χρυσορυχείο διδαγμάτων , προτύπων και ηρώων για κάθε άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία , το δίκιο και δείχνει σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην αυτοδιάθεση των λαών.
Η Επανάσταση του1821 απέδειξε ότι η πίστη στην ελευθερία, η αγωνιστικότητα και η ισχυρή θέληση ενός λαού , μπορούν να αλλάξουν την ιστορική τους μοίρα.
Παρά τη διχόνοια και τα μελανά σημεία , οι πρόγονοί μας Αγωνιστές μας παρέδωσαν ένα συμβόλαιο Ελευθερίας γραμμένο με το αίμα τους.
Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης διδάσκει: «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάξομεν και όλοι μαζί. Και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκιάση ή χαλάση, να λέγη «εγώ». Όταν όμως αγωνίζωνται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέη «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ».
Σήμερα σ΄ έναν κόσμο σκοτεινό ,απελπισμένο, είναι επιτακτική ανάγκη η διατήρηση της ιστορικής μνήμης και η συνείδηση της ελληνικής στάσης ζωής ,όπου αναδεικνύει τον άνθρωπο σε κέντρο της ζωής και τον πολίτη σε κέντρο της πόλης. Όλες αυτές οι πρακτικές δε μπορεί να λειτουργήσουν παρά μόνο σε πλαίσια ελευθερίας με πρωταγωνιστή το άτομο- πολίτη. Αντίθετα μέσα στις πυραμιδικής μορφής θρησκευτικές και κοσμικές εξουσίες είναι ο Ένας που σκέφτεται και αποφασίζει για όλους , χωρίς τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας του έθνους να έχουν δικαίωμα σκέψης και έκφρασης.
Έτσι σήμερα ο Τούρκος ηγέτης σ’ ένα κράτος φυλακή δεν κρύβει το μεγαλοϊδεατισμό του, τις γεωπολιτικές βλέψεις και τα σχέδιά του για μια νεοοθωμανική αυτοκρατορία. Αλαζόνας , επιθετικός, κλιμακώνει τις προκλήσεις σε βάρος των δικαιωμάτων του λαού και του κράτους μας.
Είμαστε εδώ υπέρμαχοι της φιλίας και της ειρήνης των λαών, γεμάτοι ανθρωπιά και αλληλεγγύη ,ταυτόχρονα όμως δεν θα επιτρέψουμε την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Ο αγώνας του 21 παραμένει διαχρονικός και επίκαιρος για μας τους Νεοέλληνες «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» και η χώρα που την ανέστησε οφείλει να τη διαφυλάξει αιώνια.
Η ψυχή του Κολοκοτρώνη πλανιέται ολοζώντανα ανάμεσά μας ψιθυρίζοντας «Και μην ξεχνάς γιε μου πως εμείς ξοφλήσαμε
πια. Ως εδώ ήταν. Τώρα η πολύπαθη Ρωμιοσύνη στηρίζει την ύπαρξή της στη λεβεντιά σας.»
Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του 21.
Τιμή και ευγνωμοσύνη και σε όλους εσάς τους αφανείς ήρωες που δεν κατέγραψε η ιστορία , σε σας που τα δώσατε όλα, χωρίς να πάρετε τίποτε…
