Συνέντευξη στον Πάνο Γαρουφαλιά
«Το να μιλάς για την ιστορία είναι και μια αντίσταση στον πολιτισμό του στιγμιαίου γεγονότος που έχει η σημερινή εποχή»
«Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» παίζεται στη Σκηνή του Μύλου από το Θεσσαλικό Θέατρο αποσπώντας ευνοϊκά σχόλια. Η σκηνή του Θ.Θ. γεμίζει καθημερινά ασφυκτικά για το νέο έργο – πρόκληση για την καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεσσαλικού, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Πρόκειται για την ιστορία της εξέγερσης των κολίγων στο Θεσσαλικό κάμπο που δίνει με έξυπνο τρόπο η παράσταση και οι συντελεστές της παντρεύοντας το θέατρο με το θέατρο σκιών.
Αυτή είναι η πρώτη σκηνοθετική δουλειά της κας Σπανού στο Θεσσαλικό Θέατρο. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από σκιές και εξιστορήσεις που τελικά ξυπνούν τις μνήμες του θεατή. Μάλιστα το κοινό χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής με το σήμερα είναι το στοιχείο της βίας το οποίο είναι ίδιο και απαράλλακτο. «Με συγκλονίζει σήμερα η ανοχή και η αντοχή στη βία που υπάρχει δίπλα μας. Ο εξευτελισμός παράγει βία την οποία ανεχόμαστε και την αντέχουμε με έναν τρόπο απλό και εύκολο. Όταν εξευτελίζεται ο άνθρωπος εξευτελίζεται κι αυτός που τον εξευτελίζει. Η παρακμή είναι συνολική όταν ο άνθρωπος εξευτελίζεται. Δεν υπάρχει σε αυτή την διαδικασία νικητής και ηττημένος» υπογραμμίζει η κα Σπανού. Παρά το γεγονός ότι μιλάμε για άλλες εποχές η βία ακόμη και σήμερα έχει τα χαρακτηριστικά εκείνης την εποχής.
«Υπάρχουν σκέψεις η παράσταση να πάει και στο εξωτερικό»
Πως νιώθετε βλέποντας την ανταπόκριση του κόσμου για «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο»;
Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη καθώς η ανταπόκριση του κόσμου ήταν από ενθουσιώδης, γεμάτη συγκίνηση. Είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Κάποιοι είπαν ότι «είναι η καλύτερη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου». Άλλοι δήλωναν συγκινημένοι. Από την άλλη και για εμένα που σκηνοθέτησα αυτό το έργο ήταν μια μύηση στην ιστορία της Θεσσαλίας. Πλέον μπορώ να πω ότι αισθάνομαι Θεσσαλή. «Το Χώμα βάφτηκε κόκκινο» το είχα βάλει στις προτάσεις μου όταν έγινε η προκήρυξη της θέσης της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας. Το ήθελα να το κάνω από την αρχή. Είμαι χαρούμενη όχι γιατί είχαμε αυτή τη συναισθηματική ανταπόκριση, αλλά επειδή οι θεατές είδαν και τον τρόπο που δουλέψαμε. Είναι μια παράσταση που έχει αφορμή την ταινία, αλλά είναι ένα αυτόνομο καλλιτεχνικό γεγονός. Δεν έχει σχέση με την ταινία και δεν την μιμούμαστε. Προσάρμοσα και επεξεργάστηκα την παράσταση ώστε να συνδυάζει και το ντοκουμέντο, αλλά και την μυθοπλασία της ταινίας, με έναν τρόπο που είναι ανάμεσα στην παράσταση και την performance. Επίσης προσπαθήσαμε να βρούμε μια μοντέρνα γλώσσα για να μιλήσουμε για όλα αυτά. Είμαστε εκτός μόδας που λέει ότι κάνουμε ελληνικές ταινίες τις οποίες μεταφέρουμε στο θέατρο.
Έχει σκηνοθετικά η παράσταση έξυπνα στοιχεία. «Παντρεύει» το θέατρο, με το θέατρο σκιών. Πόσο εύκολο ήταν όλο αυτό να «στηθεί» έτσι;
Αυτά είναι τα υπέροχα σχέδια του σκηνογράφου και εικαστικού Απόστολου Βέττα. Ήταν από την αρχή στη σκέψη μας. Πως δηλαδή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα ιστορικά γεγονότα χωρίς να κάνουμε ντοκιμαντέρ που δεν μπορούσαμε, χωρίς να κάνεις ένα διδακτικό έργο. Από την άλλη έπρεπε να αποδόσεις την ποιότητα που αυτά τα γεγονότα έχουν στη μνήμη μας. Αναζητήσαμε ένα «ποιητικό» τρόπο για την απόδοσή τους. Δηλαδή πως η ίδια η μνήμη έχει συγκρατήσει αυτή την εποχή. Για αυτό βλέπετε στην παράσταση σκιές, σκίτσα, ώστε να βρούμε τον τρόπο της μνήμης. Οι σκιές, το ημίφως, οι φωνές εκτός πλατό, είναι τεχνικές για να επιστρέφουμε, αναστοχαζόμαστε και θυμόμαστε αυτή την περίοδο.
Υπάρχει και μια καινοτομία στην παράσταση. ‘Έξι συνολικά ηθοποιοί υποδύονται πολλούς και διαφορετικούς ρόλους κατά την διάρκεια της παράστασης. Πόσο δύσκολο ήταν να γίνει κάτι τέτοιο καθώς μιλάμε για εντελώς διαφορετικούς ρόλους μεταξύ τους;
Οι ηθοποιοί ακριβώς γι’ αυτό το λόγο στις πρόβες βίωσαν μια εξαντλητική διαδικασία. Στην παράσταση ξεκινάμε με έναν χορό στα πρότυπα της αρχαίας τραγωδίας, όπου οι ηθοποιοί αρχίζουν και αφηγούνται την ιστορία του Κιλελέρ, αλλά αποκαλύπτονται και οι ρόλοι. Έτσι λύσαμε το ζήτημά του πως να αφηγηθούμε τι συνέβαινε εκείνη την εποχή. Ήταν απαιτητικό για τους ηθοποιούς καθώς περνούν από την μια κατάσταση στην άλλη.
Από την άλλη έχει και πολλά στοιχεία ιστορικά που σημαίνει ότι έγινε έρευνα για την εποχή της εξέγερσης των κολίγων πριν αυτή μεταφερθεί στο σανίδι. Έτσι δεν είναι;
Το να μιλάς για την ιστορία είναι και μια αντίσταση στον πολιτισμό του στιγμιαίου γεγονότος που έχει η σημερινή εποχή, που δεν προλαβαίνουμε να σταθούμε πάνω στα πράγματα. Η ιστορία μας δίνει ένα χρόνο να σκεφτούμε στις βαθύτερες και υπόγειες δομές οι οποίες έχουν διαμορφώσει το παρόν. Φανταστείτε ότι στον ίδιο τόπο περπατούσαν εκείνοι οι άνθρωποι, στον ίδιο τόπο περπατάμε εμείς σήμερα, πιάνουμε και καλλιεργούμε το ίδιο χώμα.
Πόσο κοντά είναι το έργο στο σήμερα σε σχέση με τη βία που βλέπουμε σε αυτό αλλά και τη βία που βιώνουμε στην σημερινή εποχή;
Η βία που υπάρχει στο έργο, είναι βία που ξεπηδά πάντα όταν υπάρχει αποκλεισμός. Αποκλεισμός από τα υλικά αγαθά, από τις αξίες που μοιράζεται μια κοινωνία. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που σήμερα είναι συγκλονιστικά δίπλα μας. Στην παράσταση τονίζω ότι την βία την προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας εύκολα και αρχίζει να γίνεται αυτονόητο. Όπως είναι η σκηνή του βιασμού στην παράσταση που είναι επιλεγμένη ώστε να γίνεται παρουσία και των υπολοίπων. Αυτό είναι ένα θέμα που με σοκάρει καθημερινά. Μιλάω για την ανοχή και την αντοχή στη βία που υπάρχει δίπλα μας. Ο εξευτελισμός παράγει βία την οποία ανεχόμαστε και την αντέχουμε με έναν τρόπο απλό και εύκολο. Όταν εξευτελίζεται ο άνθρωπος εξευτελίζεται κι αυτός που τον εξευτελίζει. Η παρακμή είναι συνολική όταν ο άνθρωπος εξευτελίζεται. Δεν υπάρχει σε αυτή τη διαδικασία νικητής και ηττημένος.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα αναφορικά με την παράσταση; Θα δούμε να κάνει περιοδεία;
Θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε στη Θεσσαλία όσο το δυνατόν περισσότερο. Υπάρχουν συζητήσεις και για εξωτερικό. Από την άλλη να πω ότι για εμάς είναι ακριβή η κινητικότητα και το έχω πει και στο Υπουργείο. Πρέπει να διατηρούμε τον δημόσιο χαρακτήρα μας και να λύνουμε προβλήματα για να είμαστε αποτελεσματικοί.
Το καστ και οι συντελεστές της παράστασης
Παίζουν (αλφαβητικά): Θανάσης Ζέρβας, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Μαρσέλα Λένα, Δημήτρης Μαμιός, Αλέξανδρος Μούκανος, Όμηρος Πουλάκης.
Προσαρμογή – Σκηνοθεσία: Κυριακή Σπανού
Σκηνικά: Απόστολος Φωκίων Βέττας
Κοστούμια – Κατασκευές: Ολυμπία Σιδερίδου
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Κίνηση: Ρούλα Καραφέρη
Βοηθός σκηνοθέτης: Σταματία Καγκελάρη
Φωτογραφία – Βίντεο: Γιάννης Χατζηαντωνίου
Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Βάμελη
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Όσσα
Info
Θέατρο του Μύλου
Παραστάσεις: Πέμπτη (Λαϊκή απογευματινή) 7.00 μ.μ.
Παρασκευή – Σάββατο 9.00 μ.μ.
Κυριακή 7.00 μ.μ.
Η παράσταση είναι κατάλληλη για παιδιά 13 χρονών και άνω.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 ευρώ
Προπώληση: 10 ευρώ, φοιτητικό – άνω των 65 – ομαδικά/λαϊκή απογευματινή 8 ευρώ/ Άνεργοι – ΑμεΑ 5 ευρώ.
Αναδημοσίευση από : https://www.larissanet.gr
