27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ με αφορμή την Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος (27 Ιανουαρίου) επισημαίνουμε ότι οι κοινωνίες και οι πολίτες δεν πρέπει να ξεχάσουμε το οργανωμένο από τους ναζί έγκλημα, γενοκτονία, εναντίον των Εβραίων (“τελική λύση του Εβραϊκού ζητήματος), των Ρομά και Σίντι, των ομοφυλόφιλων, των ατόμων με αναπηρίες, αλλά και χιλιάδων Γερμανών που εναντιώνονταν στους ναζί, αιχμαλώτων στρατιωτών και πολιτών από κατεχόμενες περιοχές (Πολωνοί, Ρώσοι, Σλάβοι, Έλληνες), θρησκευτικές ομάδες (καθολικοί και προτεστάντες) μειονότητες, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές κα. Αλλά, δεν πρέπει να ξεχάσουμε και όσα οδήγησαν στο Ολοκαύτωμα, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κυριαρχήσουν ξανά η τρέλα και το μίσος.
Τα θύματα του Oλοκαυτώματος υπολογίζονται σε 9.000.000 με 21.000.000 άτομα, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτά τα θύματα των πολεμικών επιχειρήσεων. Ενδεικτικά μεταξύ των θυμάτων του Ολοκαυτώματος υπολογίζονται
– 5 με 6.000.000 Εβραίοι, μεταξύ των οποίων 3.000.000 Πολωνοί Εβραίοι
– 2.000.000 Πολωνοί
– 200.000 – 800.000 Ρομά και Σίντι, περίπου το 20-50% του ευρωπαϊκού πληθυσμού
Αλλά και το ένα τρίτο των Γερμανών εξοντώθηκε από τους Ναζί.
Το Ολοκαύτωμα δεν ήταν υπόθεση μιας στιγμής, ήταν κάτι που προετοιμάστηκε ιδεολογικά για πάνω από 40 χρόνια. Η ιδεολογία των ναζί και του εθνικισμού γεννήθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα κι όχι το 1936, όταν πρωτο-αναπτύχθηκαν οι θεωρίες για την “εξόντωση όσων δεν άξιζαν να ζουν” και οδήγησαν τόσο στο πογκρόμ της Νύχτας των Κρυστάλλων και στο Πρόγραμμα Ευθανασίας Τ-4 (Aktion T-4) όσο και στην μαζική εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα.
Οι ναζί και οι νεοναζί υιοθέτησαν θεωρίες περί «άχρηστης ζωής» που συστηματοποιήθηκαν ήδη από το 1904 και ζητούσαν «την εξάλειψη εκείνων που δεν μπορούν να σωθούν”, “που είναι υποδεέστεροι και από τα ζώα», που αποτελούν «ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων». Αντιλήψεις που διαχέονται καισήμερα στα σόσιαλ μίντια και στον επίσημο πολιτικό λόγο και όχι μόνο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, διαμορφώνοντας μια ρητορική και μια πολιτική του μίσους που διαβρώνει τις σύγχρονες κοινωνίες ακόμα κι αυτές που διατείνονται ότι ασπάζονται τις θρησκείες της “αγάπης προς τον πλησίον”, ακόμα και την δική μας κοινωνία που διατείνεται ότι είναι συνέχεια της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης.
Το μεγάλο ναζιστικό πογκρόμ στις 9 και 10 Νοεμβρίου 1938 ενάντια στους Εβραίους στη Γερμανία και στην Αυστρία (Νύχτα των Κρυστάλλων), προετοίμασε τα μαζικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φούρνους εξόντωσης. Σε εκείνη την οργανωμένη επίθεση ενάντια σε χιλιάδες συναγωγές, καταστήματα και κατοικίες συμμετείχαν χιλιάδες μέλη του ναζιστικού κόμματος, το ίδιο και στις επιθέσεις εξόντωσης κάθε αντίθετης ή κριτικής φωνής στη Γερμανία ή στους διαβόητους “φούρνους” και στα 20.000 στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Θα πρέπει να είμαστε, λοιπόν, σε εγρήγορση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, λαμβάνοντας υπόψη ότι το “αυγό του φιδιού” γεννιέται μέσα σε κοινωνίες που βρίσκονται σε κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτισμική, αξιακή, όταν κυριαρχεί η ανασφάλεια και ο φόβος. Οι ναζί ξεπήδησαν μέσα από καθημερινούς ανθρώπους. Όσοι έκαναν αδιανόητα εγκλήματα ήταν συνηθισμένοι οικογενειάρχες που μετατράπηκαν σε τέρατα, δεν γεννήθηκαν τέρατα.
Δεν είναι η κρίση από μόνη της που οδηγεί σε τερατο–γεννήσεις, όπως οι Ναζί, η Χρυσή Αυγή, οι νεοναζί Πολωνοί που γιορτάζουν τα γενέθλια του Χίτλερ, οι Ούγγροι Jobbik ή οι Ρώσοι ακροδεξιοί. Πίσω από όλα αυτά βρίσκονται αντιλήψεις και στερεότυπα που συνεχίζουν να διαβρώνουν τις αξίες της κοινωνίας και την δημοκρατία, αντιλήψεις που θεωρούν “σκατά” και “υπανθρώπους” τους/τις μετανάστες/στριες, “γυφτοσκοπιανούς” τους γείτονες, “προδότες” όσους/όσες έχουν διαφορετική από την επικρατούσα άποψη. Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να προλαμβάνουν αυτά τα φαινόμενα και να τα αντιμετωπίζουν όχι μόνο κατασταλτικά, με τα εργαλεία που έχει η δημοκρατία αλλά και με εκπαίδευση, πολιτική αντιπαράθεση, δημοκρατική επαγρύπνηση. Εθελοτυφλούν όσοι πολιτικοί και όσα πολιτικά κόμματα παρασύρονται από την απήχηση παρόμοιων αντιλήψεων σε κάποια κομμάτια της κοινωνίας και μετακινούνται προς τις απόψεις αυτές, υιοθετώντας συχνά τα επιχειρήματά τους ακόμα κι αν χρησιμοποιούν λιγότερο βίαιες ρητορικές, θεωρώντας ότι έτσι θα ελέγξουν την δημιουργία ανταγωνιστικών κομματικών σχημάτων. Μια τέτοια πολιτική, είναι η καλύτερη συνταγή για να βρουν εκλογική απήχηση αυτές οι ακραίες αντιλήψεις και μάλιστα μέσα από ανεξέλεγκτα σχήματα, όπως συνέβη στην περίπτωση της νεοναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής ή οδηγεί σε ανορθολογικές κινητοποιήσεις όπως αυτή για το “Μακεδονικό” που αγκαλιάζονται από, υποτίθεται σοβαρές, πολιτικές δυνάμεις.
Αναδημοσίευση από : http://prasinoi.gr
