«Να μη λέμε πράγματα που δεν γίνονται και, επίσης, να μη ζητάμε πράγματα που ξέρουμε ότι δεν γίνονται γιατί είναι ενάντια στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δεν αλλάζει αύριο το πρωί, ακόμη και να θέλαμε», ανέφερε στην ομιλία της στη Βουλή για την τροπολογία για τους συμβασιούχους η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγα Γεροβασίλη. Παράλληλα η κ. Γεορβασίλη τόνισε ότι: “Οι άνθρωποι που εργάστηκαν με οκτάμηνα στην καθαριότητα είναι χιλιάδες σε αυτόν τον τόπο και σήμερα είναι άνεργοι, όπως και αυτός του οποίου τελειώνει η σύμβασή του των οκτώ μηνών. Δεν είναι σε πλεονεκτική θέση αυτός ο εργαζόμενος. Οκτώ μήνες είναι εργαζόμενος, την άλλη ημέρα είναι άνεργος. Επομένως, όταν λέμε το δικαίωμα των ανέργων, εννοούμε και τον οκταμηνίτη συμβασιούχο. Είναι το ίδιο”
Και πρόσθεσε:
Αισθάνομαι την ανάγκη να πω ότι πραγματικά η σημερινή συζήτηση για την τροπολογία είναι μια βαθιά ιδεολογική συζήτηση, και φάνηκε αυτό στις τοποθετήσεις. Δεν είναι κακό αυτό βεβαίως. Καλό είναι μέσα σε αυτήν την αίθουσα να τοποθετούμαστε καθαρά και σε αυτά τα ζητήματα.
Και ξέρετε, δεν είναι μόνο ιδεολογική στο επίπεδο τού εάν τα σκουπίδια θα τα μαζεύουν ιδιωτικές εταιρείες ή οι εργαζόμενοι. Είναι και σε πολλά άλλα ζητήματα που μέσα στη συζήτηση φαίνονται σαν τεχνικά, αλλά που δεν είναι.
Παρατήρησα, ας πούμε, για το αυτοδιοίκητο: ο ίδιος ομιλητής σε άλλο σημείο να το υποστηρίζει φανατικά και σε άλλο σημείο να το απορρίπτει σε δευτερόλεπτα, επειδή δεν ταιριάζει στην ιδεολογική του τοποθέτηση.
Το ίδιο και όσον αφορά τα ανταποδοτικά τέλη των δήμων, δηλαδή στο πώς θα τα χρησιμοποιεί ένας δήμος και τι νομικά εργαλεία θα του δίνει η Κυβέρνηση σχετικά με τις ανταποδοτικές υπηρεσίες. Τα ανταποδοτικά τέλη, όπως ξέρετε όλοι, είναι χρήματα που προέρχονται από φορολόγηση, είναι τα τέλη που πληρώνουν οι ίδιοι οι δημότες και γι’ αυτό πρέπει να επιστρέφουν στους ίδιους.
Όλα αυτά τα ζητήματα, λοιπόν, θα πρέπει νομίζω να τα δούμε ή από τη μια πλευρά ή από την άλλη. Εμείς θέλουμε οι υπηρεσίες που παρέχουν προς τους πολίτες οι δημόσιες δομές –άρα και οι δήμοι– να είναι ισάξιες των χρημάτων που πληρώνουν οι πολίτες και θέλουμε να αποδίδονται απευθείας σε αυτούς, χωρίς ενδιάμεσα να κερδίζει και κάποιος άλλος, ο οποίος έτσι και αλλιώς θα αφαιρέσει υπηρεσία από τον πολίτη.
Ήθελα να ρωτήσω τον κ. Μητσοτάκη, που είπε ότι πρέπει να τα διαχειριστούν όπως θέλουν οι Δήμοι στην Ικαρία και στην Ηγουμενίτσα, το εξής: Στην Ηγουμενίτσα, στην Ικαρία υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες που έχουν την τεχνική υποδομή για να κάνουν αύριο αποκομιδή απορριμμάτων; Εγώ, επειδή είμαι από επαρχία –ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι– ξέρω πως όχι.
Τι εννοεί, λοιπόν, ο ποιητής στη συγκεκριμένη περίπτωση; Εννοεί ότι με την υποδομή των δήμων, τα αυτοκίνητα και τα διάφορα άλλα που απαιτούνται, θα ενοικιαστούν εργαζόμενοι. Μια εταιρεία που θα νοικιάζει εργαζόμενους μπορεί να συσταθεί αύριο το πρωί. Και δεν είναι μόνο οι μεγαλοεργολάβοι, που ενδεχομένως να μπορούσαν, είναι και άλλοι –υποκρύπτονται και όλα αυτά.
Η ανταποδοτική καθαριότητα προς τους πολίτες είναι κατοχυρωμένο δικαίωμά τους. Και είναι, φυσικά, και θέμα δημόσιας υγείας, εξ ου και αντιμετωπίζουμε το επείγον αυτές τις ημέρες. Θα το λύσουμε με «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους; Με πόσα λεφτά; Πώς; Αυτές είναι συνθήκες γαλέρας και αυτή την ανάπτυξη ονειρεύονται όσοι θέλουν κάτι τέτοιο. Δεν μιλούν καν για τον υγιή ιδιωτικό τομέα. Αυτός μένει απ’ έξω, είναι άλλη ιστορία.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να πούμε αλήθεια, περί αυτών θα πρέπει να μιλήσουμε. Και δεν είναι εδώ τεχνικά τα ζητήματα, αν δηλαδή η τάδε διάταξη –αυτό που είπε ο κ. Βορίδης, ο οποίος είναι εξαιρετικός νομικός– είναι λίγο έτσι ή είναι λίγο αλλιώς. Εξάλλου ο κ. Βορίδης, αν θυμάμαι καλά, είναι και ο πρώτος που διέρρευσε τη διαρροή της αποφάσεως του Ελεγκτικού Συνεδρίου –γιατί υπάρχει τεχνογνωσία και σ’ αυτό, πάρα πολύ καλή τεχνογνωσία. Και θυμόμαστε όλοι τη χαρά της Νέας Δημοκρατίας και άλλων στο ενδεχόμενο να μείνουν απλήρωτοι άνθρωποι που μαζεύουν σκουπίδια για τετρακόσια ευρώ. Γι’ αυτήν την τάξη μιλάμε, γι’ αυτούς τους ανθρώπους μιλάμε, και νομίζω ότι θα άξιζε τον κόπο να το κάναμε με μεγαλύτερη ευαισθησία.
Έχουν ακουστεί και άλλα πολλά αυτές τις ημέρες, επ’ ευκαιρία και των συμβασιούχων. Και τι τάξαμε και τι δεν τάξαμε και τι καλλιεργήσαμε. Δεν νομίζω ότι θα βρει κάποιος διατυπωμένη δήλωση που να λέω –όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι Υπουργοί– ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που εργάζονται με συμβάσεις στους δήμους στην καθαριότητα ή οπουδήποτε αλλού, την άλλη μέρα το πρωί θα μετατραπούν με αντισυνταγματικό τρόπο κατευθείαν σε εργαζόμενους με σταθερή, μόνιμη εργασία.
Προσωπικά –κι όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι εμπλεκόμενοι Υπουργοί, και οι προηγούμενοι και νυν– σε συναντήσεις και με την ΠΟΕ ΟΤΑ και με την ΑΔΕΔΥ, αλλά και με άλλους εκπροσώπους συνδικαλιστικών φορέων που μας ζητούσαν επίμονα να μετατραπούν την άλλη ημέρα το πρωί όλοι σε εργαζόμενους με σταθερή μόνιμη εργασία, είπαμε σαφώς «όχι, δεν γίνεται».
Να μη λέμε πράγματα που δεν γίνονται και, επίσης, να μη ζητάμε πράγματα που ξέρουμε ότι δεν γίνονται γιατί είναι ενάντια στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δεν αλλάζει αύριο το πρωί, ακόμη και να θέλαμε.
Επομένως, τι εισηγείται ένα σοβαρό συνδικαλιστικό κίνημα; Εισηγείται αυτό που δεν μπορεί να γίνει ποτέ ή εισηγείται αυτό που σήμερα κατοχυρώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη μη ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών, ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν σταθερή και μόνιμη εργασία από τούδε και στο εξής;
Σε λίγο καιρό και στο εξής. Γιατί, τώρα θα πρέπει υποχρεωτικά να πάμε σε μία καινούργια σύμβαση, λόγω των εκτάκτων υγειονομικών αναγκών που δημιουργήθηκαν, μέχρι να ολοκληρωθεί ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, ο οποίος θα γίνει με συνταγματικά κριτήρια, με αντικειμενικά κριτήρια μοριοδότησης.
Και ρωτώ εδώ, πόσα χρόνια είναι οι συμβασιούχοι στην καθαριότητα και δεν προσελήφθη ποτέ κανείς, παρά μόνο από αυτούς τους δημάρχους, που δεν ήταν του ΣΥΡΙΖΑ και που έπαιρναν τους εργαζόμενους και τους πήγαιναν στα γραφεία, αν και τους είχαν προσλάβει για την καθαριότητα, και στη συνέχεια έπαιρναν ξανά συμβασιούχους για την καθαριότητα;
Οι άνθρωποι που εργάστηκαν με οκτάμηνα στην καθαριότητα είναι χιλιάδες σε αυτόν τον τόπο και σήμερα είναι άνεργοι, όπως και αυτός του οποίου τελειώνει η σύμβασή του των οκτώ μηνών. Δεν είναι σε πλεονεκτική θέση αυτός ο εργαζόμενος. Οκτώ μήνες είναι εργαζόμενος, την άλλη ημέρα είναι άνεργος. Επομένως, όταν λέμε το δικαίωμα των ανέργων, εννοούμε και τον οκταμηνίτη συμβασιούχο. Είναι το ίδιο.
Άρα, τι θέλουμε να κάνουμε εμείς, για ποια «δικά μας παιδιά» μάς λέτε; Ποιος τους έπαιρνε με συμβάσεις αυτούς τους ανθρώπους; Εμείς τους παίρναμε;
Εμείς δώσαμε παράταση και είπαμε πως χρειαζόμαστε χρόνο για να αντιμετωπίσουμε οριστικά και μόνιμα με έναν στέρεο τρόπο αυτό το ζήτημα, το οποίο θα έπρεπε να απασχολεί ένα σοβαρό Κοινοβούλιο.
Δεν μπορεί σημαντικές υπηρεσίες να στέκονται επάνω σε συμβασιούχους. Ο συμβασιούχος χρειάζεται. Αλλά, πότε; Για έκτακτη ανάγκη, εποχιακή ανάγκη, βεβαίως. Γιατί, δεν έχει τις ίδιες ανάγκες ένας τουριστικός δήμος, όπου τον χειμώνα διαμένουν διακόσιοι και το καλοκαίρι χιλιάδες άνθρωποι. Αλλά, ούτε μπορεί να έχει ως μόνιμο προσωπικό τον χειμώνα τους συμβασιούχους που παίρνει για να καλύψει τις έκτακτες ανάγκες της θερινής περιόδου.
Βεβαίως, ο κάθε δήμος πρέπει να κάνει σωστό προγραμματισμό. Και αυτή θα ήταν μία σοβαρή συζήτηση.
Δείτε την τοποθέτηση της Υπουργού Διοικητικής Ανασυγκρότησης
Αναδημοσίευση από : http://www.aftodioikisi.gr
