ΖΗΤΕΙΤΑΙ Δάσκαλος!!!
…αστροπελέκι μου καλό για ξαναφέξε πάλι!…
Πού είναι Σήμερα οι Δάσκαλοι; Γιατί δεν θέλουν να ομιλούν; Γιατί αρνούνται τον παιδαγωγικό τους ρόλο προπάντων όταν η κοινωνία τους καλεί;… σημεία των καιρών, θα μου πείτε; Μήπως όμως δεν θέλουν γιατί δεν μπορούν; και δεν μπορούν γιατί δεν ξέρουν; και δεν ξέρουν γιατί δεν γνωρίζουν; και δεν γνωρίζουν γιατί δεν βρίσκουν χρόνο να μελετούν; και δεν μελετούν γιατί με «άλλα» ασχολούνται;…
πολλά τα ερωτήματα.
Το ότι δεν βρέθηκε στην Ικαριά, ένας Δάσκαλος Πρωτοβάθμιος ή Δευτεροβάθμιος (καμία σημασία), να μιλήσει στην εθνική εορτή (αυτή είναι η εθνική μας εορτή) την 25η Μαρτίου, αποτελεί φαινόμενο όχι μόνο παρακμιακό αλλά και άκρως ανησυχητικό…
Τα περί ασυνεννοησίας αρχών ή έλλειψη συντονισμού υπηρεσιών ακούγονται ως φθηνές δικαιολογίες που το μόνο που προσφέρουν είναι η κάλυψη ενός μορφωτικού – πολιτισμικού κενού απ’ το οποίο πάσχει η σημερινή μας κοινωνία… τα αίτια δηλαδή είναι πολύ βαθύτερα των όσων φαίνονται στην επιφάνεια… και ξαναβάζουν προβληματισμούς και αμείλικτα ερωτήματα που χρήζουν άμεσα απαντήσεων από όλους μας!
Η ομιλία δεν είναι μια άχρηστη επαναληπτική λειτουργία ενός εθιμοτυπικού δικαίου, όσοι την εκλαμβάνουν ως τέτοια είναι ά-χρηστοι (όχι χρήσιμοι) και α-γράμματοι για τούτο και επικίνδυνοι για την Πολιτεία των ανθρώπων. Τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα κάθε λαού, όχι μόνο του δικού μας, οφείλουν οι γενεές που έρχονται να τα μεταλαμπαδεύουν με κάθε τρόπο στους επόμενους, στην αντίθετη περίπτωση σκεφτείτε εσείς τις συνέπειες…
Στο σημείο όμως αυτό έρχεται ο ρόλος του Δασκάλου που δυστυχώς και ετούτος στις μέρες μας, θύμα της κρίσης αδιαφορεί ίσως για την θέση του, πέφτοντας και ξεπέφτοντας ανυποψίαστος στην φθορά και την ανυποληψία…
…μακάρι να μην είναι έτσι…
Μα η πραγματικότητα μας ξεπερνά, τι άλλο να σκεφτώ όταν εκείνη την ημέρα αντί να σκεφτούμε, πρωτίστως εμείς οι δάσκαλοι τρόπους και πρωτοβουλίες για να δώσουμε το ιστορικό περίγραμμα της εποχής και να παρουσιάσουμε και το δικό μας μερτικό ως Ικαρίων στην εθνική παλιγγενεσία του ’21 οργανώνουμε μπακαλιάρο – πανηγύρια (ο νους μας στον χορό!…έλεος)…; νομίζοντας κιόλας ότι με αυτό τον τρόπο προσφέρουμε έργο και μάλιστα πολιτιστικό!!!
Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι μέλη της Φιλικής Εταιρείας υπήρξαν και Ικάριοι; Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι στο Μάραθο υπάρχει παλαιό σπίτι που συνεδρίαζαν για εκείνον τον ξεσηκωμό; Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι είχαμε και στην Ικαρία, στην Παναγιά «κρυφό σχολειό»;… λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος στην παρακμή και στην αφάνεια… και ελάτε μετά να μιλήσουμε για έλλειψη οραμάτων και ιδανικών για τους νέους μας… Ποιός ευθύνεται; Ποιός φταίει για την κατάστασή μας; πάντως όχι μονίμως οι «άλλοι»…
Το δυστύχημα είναι που δεν ακούγεται ποτέ από πουθενά και από κανέναν ίχνος αυτοκριτικής ενώ κριτική!!!… με το καντάρι πάντοτε, από παντού και από όλους…
Έτσι δυστυχώς πορεύτηκαν τα πράγματα κι αυτό που ζούμε δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας όπου έφερε μεταξύ άλλων με κατασκευαστική προχειρότητα έναν δάσκαλο μακρά κατά πολύ από εκείνον τον Ποιητή του ανθρώπου…
Ποιος είπε πως τον δάσκαλο τον συναντούμε μόνο μέσα στην τάξη με την κιμωλία στο χέρι να γράφει στον πίνακα; Λάθος αυτός είναι ο δημόσιος υπάλληλος…
Ποιος είπε πως τον δάσκαλο τον αναγνωρίζουμε μόνο μέσα στο προαύλιο του σχολείου να προσέχει μην χτυπήσουν οι μαθητές του; Λάθος αυτός είναι ο εκπαιδευτικός της εκπαίδευσης… ο Δάσκαλος πέρα από αυτά είναι ΚΑΙ εκείνος που καταφέρνει και βγαίνει από τα όρια του σχολείου του, μπαίνει μέσα στην κοινωνία των συνανθρώπων του. Είναι λοιπόν εκείνος που με τον λόγο και την πράξη του εμπνέει τους μαθητές του, που τον ακολουθούν, τον σέβονται και τον αγαπούν… έτσι ορίζεται η τιμή του Δασκάλου κι έτσι γίνεται η επένδυση στην Παιδεία…
Μόχθος πολύς να απαντήσεις στα τόσα γιατί; Θα αναλάβουμε κάποτε και κάποιες ευθύνες όσες μας αναλογούν; Ίσως τότε να είμαστε πιο έτοιμοι για όσα θα δούμε και θα ζήσουμε…
…και επειδή μας περιμένει πάντοτε μετά την σταύρωση και μία ανάσταση…
ΚΑΛΗ ΛΑΜΠΡΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
δ α σ κ ά λ α
