Επανερχόμαστε στο θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ, μετά από ένα πρώτο δημοσίευμα στο οποίο επικεντρώσαμε στους λόγους που την επιλογή αυτή την καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη ειδικά την περίοδο που η τουριστική κίνηση είναι στο φόρτε της και πρακτικά εγκυμονεί κινδύνους και για τους ίδιους τους θιασώτες της, αλλά και για πολλούς άλλους.
Χρήσιμο θα ήταν να ξαναδιαβαστεί το πρώτο μέρος του θέματος αυτού στο http://ikariaki.gr/elefthero-kampingk-epistrofi-sti-fisi-ke-epidromes-sti-fisi/ για να έχουμε και τα «προαπαιτούμενα» για τη συνέχεια αυτής της ανάρτησης.
Καταλήγαμε στην επιλογή του οργανωμένου κάμπινγκ και είχαμε δεσμευτεί να επανέλθουμε στο θέμα του θεσμικού – ιδιοκτησιακού – οικονομικού σκέλους της άποψης, υπενθυμίζοντας ότι δεν υποστηρίζουμε το να γίνονται οι διακοπές, ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός, ειδικά σε δύσκολους καιρούς.
Μια ενδεχόμενη λύση θα ήταν να βρεθεί χώρος για δημοτικό κάμπινγκ, με πολύ χαμηλές έως συμβολικές τιμές και με κλίμακες έκπτωσης ανάλογα με την κατηγορία (πχ φοιτητές, άνεργοι, πολύτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι κλπ). Επίσης και με συντελεστή παραμονής, όσο περισσότερες μέρες παραμονής, τόσο μεγαλύτερη έκπτωση, αλλά και συντελεστή περιόδου, ώστε να ενθαρρύνονται οι διακοπές σε όλο το εύρος της καλοκαιρινής περιόδου.
Έτσι και μέρος των λειτουργικών του εξόδων θα μπορούσε να καλύψει και να προσφέρει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης χωρίς να μην αντιμετωπίσει το δικαίωμα των στρωμάτων που έχουν πληγεί από την κρίση να κάνουν διακοπές, σαν «ευκαιρία επιδρομής στο χαμηλό τους εισόδημα».
Παράλληλα θα μπορούσε να αξιοποιεί σύστημα κρατήσεων, ώστε να μην ταλαιπωρούνται επισκέπτες του νησιού ψάχνοντας αν έχει μείνει κάποιος θάμνος για να στήσουν τη σκηνή τους, ανακαλύπτοντας ότι τους έχουν καβατζώσει άλλοι από τον Ιούνιο για να τους μεταβιβάσουν σε φίλους τους που θα τους διαδεχτούν.
Για όσους έχουν διαβάσει λάθος την Κοκκινοσκουφίτσα που άφηνε στο διάβα της στο δάσος πετραδάκια για να μην χάσει το δρόμο και για να μη χάσουν το δρόμο από τη σκηνή, μέχρι την παραλία, πετάνε κωλόχαρτα (που φυσικά τα μαζεύουν άλλοι), δεν υπάρχει ούτε πρόταση, ούτε διάλογος ικανός να τους πείσει, είναι θέμα χρόνου να βγει ο κακός λύκος του παραμυθιού, μεταλλαγμένος σε πιο σκληρή εκδοχή.
Το δικαίωμα για περισσότερες ημέρες διακοπών, περισσότερα χρήματα, άρα περισσότερες θέσεις εργασίας με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, δήμους με προσωπικό και μέσα για να ανταποκριθούν στις κοινωνικές ανάγκες, είναι τα «κλειδιά» για να βελτιωθεί η ζωή όλων και όχι η λεηλασία του πιο κοντινού κήπου ενός χαμηλοσυνταξιούχου του ΟΓΑ.
Κάποτε μου είχαν πει σαν ανέκδοτο μια πραγματική ιστορία. Μια καριώτισσα (όχι και η πλέον εμφανίσιμη) βλέποντας μερικούς πολιτικούς εξόριστους να κοιτούν τον κήπο της, τους προέτρεψε να κόψουν ζαρζαβατικά και να τα πάρουν να τα φάνε.
Με πολύ ζόρι, αφού ντρέπονταν, το έπραξαν και για να τους διευκολύνει να τα πάρουν, τους είπε «ελάτε τώρα να σας δώσω ένα φυλάκι» (το κατσικοτόμαρο που χρησιμοποιούν σαν σάκο – ταγάρι για όσους αναγνώστες δεν είναι από την Ικαρία και δεν το ξέρουν). Αυτοί τρόμαξαν μέχρι να καταλάβουν ότι δεν εννοούσε «φιλάκι», δηλαδή “ροζ” ανταπόδοση στο φίλεμα που τους έκανε.
Αυτοί ήταν πάντα οι καριώτες, πρόθυμοι να μοιραστούν το λίγο που είχαν με τον άνθρωπο που είχε ανάγκη και βρίσκονταν σε δύσκολη στιγμή.
Το ανάποδο που κυκλοφορεί σαν παρακμιακή αντίληψη, «πάμε εκεί που είναι βολικοί για να την περάσουμε τσάμπα», κυρίως από παρακμιακούς τύπους που την αδυναμία τους να διεκδικήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής και στο ηθικό πεδίο της αξιοπρέπειας, τη φορτώνουν σε όποιον θεωρούν βολικό ή αδύναμο.
Και όπως έλεγε κάποιος «αν θέλεις να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια, πρέπει να τα βάλλεις με τον πλούτο».
Νάσος Μπράτσος
