Σε μια περίοδο όπου όλοι και όλα περιστρέφονται γύρω από πολιτική-εκλογές-πολιτικούς εκβιασμούς για την επόμενη ημέρα, αποφάσισα να χρωματίσω την ημέρα μου και στη συνέχεια το ιστολόγιο μου με ένα πολύ όμορφο θέμα και με τις σχετικές φωτογραφίες. Ξεκίνησα σήμερα έναν ωραίο απογευματινό περίπατο από τον Αρμενιστή προς τον Να, την εκβολή του ποταμού και του φαραγγιού του Χάλαρη.
Η διαδρομή απίστευτη και ο απογευματινός ήλιος έδινε ένα ασημένιο χρώμα στη θάλασσα, που με κάνει να στεναχωριέμαι που είμαι ένας …Ικαριώτης από την Αθήνα ορμώμενος… και όμως αυτή η διαδρομή όπως και όλες οι πορείες στη φύση (ιδιαιτέρως στην Ικαρία) είναι ένας τρόπος ψυχοθεραπείας και ο κόπος – ο όποιος κόπος…- αξίζει και ανταμείβεται με το καλύτερο αντίτιμο!
Φτάνοντας μετά από τα 3 χιλιόμετρα στον οικισμό του Να ξεχωρίζεις το ιερό της Αρτέμιδας Ταυροπόλου, σήμα κατατεθέν όλης της περιοχής. Ο αρχαίος ναός είναι τοποθετημένος στην εκβολή του ποταμού που χύνεται από το φαράγγι της Χάλαρης -του μεγαλύτερου- ποταμού της Ικαριάς μας.
Μέχρι εκεί έχω πάει και στο παρελθόν πολλές φορές απαθανατίζοντας την ίδια τοποθεσία, κάθε φορά η κάθε φωτογραφία όμως είναι ιδιαίτερη, και αυτό είναι παρατήρηση πολλών… είπα σήμερα λοιπόν να…ανηφορίσω προς το ποτάμι-χείμαρρο που αυτή την εποχή έχει αρκετό νερό να κατεβαίνει….
Η βλάστηση απίθανη, τα δέντρα, οι θάμνοι δίνουν μια πανδαισία από μυρωδιές και εικόνες πραγματικής αχαλίνωτης ….φύσης!!!
Το λάθος του γράφοντος είναι πως αποφάσισε να ακολουθήσει την διαδρομή εκτός του μονοπατιού που είναι χαραγμένο στα αριστερά του φαραγγιού όπως το κοιτάζεις από τον αμαξωτό δρόμο. Το μονοπάτι αυτό χαραγμένο ξανά από την Κίνηση Πολιτών Ραχών αρκετά χρόνια πίσω οδηγεί μέχρι και τον Χριστό Ραχών.
Ακολουθώντας λοιπόν μια …κόντρα διαδρομή από τα δεξιά του ποταμού σκαρφάλωσα μέχρι την κορυφή ελπίζοντας πως θα έβρισκα κάποιο μονοπάτι το οποίο θα οδηγούσε….κάπου(σημ, δεν έχω ξαναπάει στην διαδρομή….) .Μπορεί λοιπόν να …χάθηκα αλλά κυριολεκτικά άξιζε τον κόπο. Ο ποταμός έρεε κυριολεκτικά στα πόδια μου και η φύση ολόγυρα…. Κολοσταυρίδες και Κορκόφιλες τρόμαζαν με την παρουσία μου και εγώ συνέχιζα προς τα πάνω….
Σε ένα σημείο της διαδρομής παρατηρώντας πως και ο ήλιος ξεκινούσε το ταξίδι του προς την Δύση, και αφού είχα τελειώσει ένα ζευγάρι μπαταρίες στην φωτογραφική αποφάσισα να περάσω από την άλλη μεριά του ποταμού(αφού ήταν φύσει αδύνατο να επιστρέψω…)
κατηφόρισα προς την κοίτη του ποταμού λοιπόν και με την βοήθεια μιας…κατσούνας(μαγκούρα στα κρητικά) κατάφερα να διασχίσω την ροή χωρίς να βραχώ…
ο δρόμος της επιστροφής από την απέναντι μεριά του Φαραγγιού ακόμα καλύτερος,πιο βατός και με περισσότερες…εικόνες!
Για κάποιον που ίσως ξέρει τη περιοχή και την διαδρομή ενδέχεται και να αστειευτεί με τον εντυπωσιασμό μου, αλλά είμαι σίγουρος πως είναι πλήρως…δικαιολογημένος!
Επιστρέφοντας κατέβηκα και προς την κοίτη του ποταμού από τον δρόμο προς τη θάλασσα, την πλέον γνωστή για τους μέχρι πρότινος εκεί κατασκηνωτές, η Αγγελολιβάδα λοιπόν η οποία ξεγυμνώθηκε από την μεγάλη νεροποντή του Οκτωβρίου του 2010 από τα γιγαντιαία πλατάνια που έβριθε η περιοχή και μας έδινε μια απίστευτη δροσιά και μαζί με τον καταρράκτη που τρώει τόσα χρόνια τα βράχια έκανε τόπο ιδανικό για…διαμονή! Όλα αυτά αλλάξανε άρδην πριν από 2 χρόνια αλλά η μαγεία ακόμα δεν χάθηκε!!!Η Φύση ακόμα παλεύει…η φωτογραφία με τον νέο πλάτανο να προσπαθεί να σηκωθεί μέσα στα βότσαλα είναι χαρακτηριστική και μας δίνει την ελπίδα που οι πολιτικοί μας κλέβουν καθημερινά…..
Η επόμενη φορά λοιπόν θα γίνει όλη η διαδρομή από το μονοπάτι μέχρι και τον Χριστό! και οι φωτογραφίες τότε θα είναι ακόμα καλύτερες και..περισσότερες!!!!!!
Το άρθρο μαζί με τις φωτογραφίες θα τις αφιερώσω στην Κλεοπάτρα, το….. νεραϊδόνι που ενέπνευσε σήμερα και για την βόλτα και για το… κείμενο!!!!
Εγώ την απόδραση μου από την μιζέρια σήμερα την έκανα…και όποτε θα ξανακοιτάω τις φωτογραφίες και θα θυμάμαι αλλά και θα προγραμματίζω τις νέες μου αποδράσεις με παρέα την επόμενη φορά!!! εσείς????
