Δεν είναι παράξενο… Ως συντάκτης του «Ριζοσπάστη» και μάλιστα του αστυνομικού ρεπορτάζ, δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσεις ότι ειδικά το τελευταίο διάστημα, ανεβαίνει «σκαλί» η προσπάθεια τρομοκράτησης και καταστολής του λαού από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό. Απεργίες κρίνονται «παράνομες», μαθητές «τραβιούνται» στο τμήμα, φαντάροι τρώνε «καμπάνες» επειδή αντιδρούν στην εμπλοκή στον πόλεμο.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής τους σε όλα τα μέτωπα μεγαλώνουν και μαζί η δυσαρέσκεια του λαού. Κι επειδή γίνεται όλο και πιο δύσκολο για το κράτος να την ενσωματώσει και να τη χειραγωγήσει, ανεβαίνει η καταστολή, με το «οπλοστάσιο» που έχουν διαμορφώσει όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις. Χώρια που σε συνθήκες πολεμικής προπαρασκευής, το μήνυμα που πρέπει να περάσει είναι «τα κεφάλια μέσα»…
Ετσι έγινε λοιπόν και το βράδυ της Πέμπτης. Με την πολιτική κάλυψη και λυμένα τα χέρια εφάρμοσαν αυτό που πραγματικά θέλει η κυβέρνηση. Οπου δεν πιάνει το «καρότο» της ενσωμάτωσης, χρησιμοποιείται το στειλιάρι του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού προς …συμμόρφωσιν.
Το βράδυ της Πέμπτης η αστυνομία σταμάτησε την κυκλοφορία στο ρεύμα καθόδου της Κηφισίας, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι εποχικοί πυροσβέστες. Στους γύρω δρόμους άρχισαν να εμφανίζονται διμοιρίες των ΜΑΤ και το όχημα υδροβολής, πέρα από αυτές που τους εκδίωξαν μέσα από το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. Λίγο αργότερα η αστυνομία σταμάτησε την κυκλοφορία και στο ρεύμα ανόδου. Ολα προμήνυαν επέμβαση των ΜΑΤ.
Οταν αυτή ξεκίνησε, εμφανίστηκαν τα δίκυκλα της μονάδας «Δράση». Μιας μονάδας, διάδοχης της ΔΕΛΤΑ, που συγγενεύει στενά με τις ΟΠΚΕ και είχαν ιδρυθεί υπαγόμενες στην Ασφάλεια με στόχο την αντιμετώπιση της βαριάς εγκληματικότητας. Βαρείς εγκληματίες οι εποχικοί πυροσβέστες; Από ό,τι φαίνεται έτσι έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Το ίδιο είχε συμβεί και πριν από λίγα χρόνια, το 2021, την ίδια εποχή. Φέτος, όμως, ο κυβερνητικός «τσαμπουκάς» ήταν χειρότερος.
Με ρίχνουν κάτω. Με σέρνουν σαν τσουβάλι. Πιο δίπλα βλέπω έναν εποχικό πεσμένο στο έδαφος να τον πατούν. Προσπαθώ να ελευθερωθώ κουνώντας πέρα – δώθε χέρια και πόδια. Ενστικτώδικα, ασυνείδητα. Εκείνη την ώρα που σου στερούν την ελευθερία, με βίαιο τρόπο, προσπαθείς να σωθείς. Οι «Δρασίτες» επιμένουν. Φωνάζω δυνατά την ιδιότητά μου 3 – 4 φορές. Είμαι πεσμένος με την πλάτη στο πεζοδρόμιο.
Κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι δεν δίνουν σημασία σε αυτό. Σταματώ κάθε προσπάθεια και προσπαθώ να σκεφτώ. Είμαι ο μόνος χωρίς στολή πυροσβέστη. Γιατί επιμένουν τόσο, όταν όσοι είναι κοντά στο περιστατικό τους έχουν φωνάξει ότι είμαι δημοσιογράφος, ότι είμαι δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη»;
Μας οδηγούν πίσω από το υπουργείο για να περιμένουμε τα περιπολικά για τη μεταγωγή στη ΓΑΔΑ. Τα χέρια πονούν, οι εκδορές αρχίζουν να γίνονται ενοχλητικές. Κοιτώ τον διπλανό μου που είναι ζαλισμένος και αισθάνομαι «τυχερός». Μας καθίζουν στο έδαφος. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί επιμένουν τόσο πολύ στην προσαγωγή μου.
Κάποια στιγμή έρχονται τα περιπολικά. Ανά δύο μας βάζουν σε ένα περιπολικό. Πλησιάζει ένας ανώτερος αξιωματικός και λέει στους «Δρασίτες» να μου βγάλουν τις χειροπέδες. Καμιά ανταπόκριση. Προφανώς, η εντολή να παραμείνω με τις χειροπέδες έχει έρθει από πιο ψηλά. Δίπλα μου ο εποχικός πυροσβέστης πονά. Εχει τραυματιστεί.
Βλέπω τον Χρήστο τον Κατσώτη, βουλευτή του ΚΚΕ. Ανάσα η παρουσία του. Ακολουθεί η μεταφορά στον «Ευαγγελισμό» με πολύωρη παραμονή για ιατρικές εξετάσεις. Ανάσα η παρουσία της γυναίκας μου της Μαριάννας και των φίλων που ήρθαν να με δουν και να μείνουν μαζί μου. Προσπαθώ να την καθησυχάσω. Ανάσα η τακτική επικοινωνία με την εφημερίδα, τα μηνύματα συναδέλφων, φίλων, συντρόφων.
Μεσημέρι πια της Παρασκευής με έναν εποχικό πυροσβέστη μας γυρίζουν στη ΓΑΔΑ αφού είχαν τελειώσει οι ιατρικές εξετάσεις. Ακολουθεί η δακτυλοσκόπηση, η απολογία με τον δικηγόρο δίπλα μου. Το απόγευμα είμαι «ελεύθερος» με μια δικογραφία στην «πλάτη».
Βγαίνοντας έξω με περίμεναν από το πρωί οι σύντροφοι από το Κόμμα και τον «Ριζοσπάστη». Πήρα άλλη μια ανάσα και χαρά όταν τους είδα. Είναι τόσο σημαντικό ότι όταν είσαι μόνος σου απέναντι στην κρατική καταστολή, να νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι, συνάδελφοι, σύντροφοι, φίλοι, αγωνιστές, που νοιάζονται για σένα. Δεν ήμουν μόνος…
