Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις… Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ
Μπορεί άραγε ο κινηματογράφος να γεννήσει λογοτεχνία; Αναρωτιέται στον πρόλογο του βιβλίου «το κόκκινο τανγκό» ο Κώστας Κουτσομύτης.
Μπορεί άραγε η λογοτεχνία να προδώσει την ιστορία; Το δικό μας ερώτημα διαβάζοντας «το κόκκινο τανγκο» των: Κ.Κουτσομύτη& Ευάγγελου Μαυρουδή.
Να που ένα μυθιστόρημα έρχεται να ταράξει και πάλι τα νερά της ξιπασμένης περηφάνιας μας, ξεφορτώνοντας όλες τις αμαρτίες των πάλαι ποτέ σκληρών και κραταιών ηγετών και ηγετίσκων…
Ένας περίπλοκος μύθος δοσμένος σε μια σύνθετη πραγματικότητα:
Πόσα μπορεί στ’ αλήθεια να μας διδάξει; Πόσα πολλά και δυνατά μπορεί να εκμυστηρευτεί σε μας τους Αριστερούς της γενιάς μου; … Πόσα μπορούμε ή αντέχουμε να κατανοήσουμε, να δεχθούμε, να παραδεχθούμε ή και να καταδεχθούμε ακόμη απ’ όλα όσα έγιναν στην πορεία μιας μεγαλειώδους εκστρατείας για έναν ιδανικό κόσμο, όμορφο, αγγελικά πλασμένο; …
Έναν κόσμο της φαντασίας τελικά και του ονείρου μιας που δεν οικοδομήθηκε π ο τ έ και π ο υ θ ε ν ά, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ρήτορες των καιρών μας…
Η ζωή από την αρχή ως το τραγικό τέλος: του Ενός, του Μοναδικού, του Αδιαμφισβήτητου ηγέτη του ΚΚΕ Ν.Ζαχαριάδη, ξετυλίγεται σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά μας… Θύτης και θύμα ταυτόχρονα ενός σκληρού και έξω από τα ανθρώπινα όρια “σταλινικού” συστήματος τον οδήγησε βασανιστικά στο έσχατο σημείο της αυτοκτονίας, όπου κι αυτήν ακόμα την πράξη οι συντ/φοί του, την κρατούσαν για δέκα ολόκληρα χρόνια συνωμοτικά μυστική!…
Γίνεται φανερό από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια της ιστορικής εξέλιξης ότι μέσα σε λίγους μήνες εκείνη η Κομμουνιστική “σταλινική” Αριστερά όχι μόνο έχανε το παιχνίδι αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να βρεθεί εντελώς απ’ έξω… (οι συνειρμοί με το σήμερα είναι αναπόφευκτοι…) με ευθύνη του τότε, Πρώτου ηγέτη αλλά και του κλειστού κύκλου συνεργατών του, οι οποίοι βεβαίως όταν έφθασε η ώρα της ήττας και τι ήττα (!), προσπάθησαν με αρκετή επιτυχία να του τα φορτώσουν όλα, προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι από την κατάρα της ιστορίας, δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάφεραν, πάντως το πάλεψαν…
Αν υποθέσουμε, λέω Αν, υπήρχαν σήμερα κομματικές σχολές το βιβλίο ετούτο θα έπρεπε, μαζί με άλλα να διδάσκεται υποχρεωτικά από το α’ έτος σπουδών στους φοιτητές…
Ένα τραγούδι μακρινό «το κόκκινο τανγκο» σε δίσκο γραμμοφώνου φτιαγμένο επιδέξια από τους συγγραφείς για να κεντρίσει την ψυχή και όχι να την γαληνέψει, να μαστιγώσει την μνήμη και όχι να την τιθασεύσει, να γεννήσει ιδέες και όχι να αναμασήσει ιδεολογήματα, να αναδειχθεί ποιός μπορεί να είναι ο Αριστερός των δίσεχτων ετούτων καιρών … Αυτός λοιπόν Ναι! Επιτέλους να πονέσει, να κλάψει, να θυμώσει, να απαρνηθεί τις υστερίες και τις κακόβουλες προθέσεις του, να σταθεί ορθός και πάλι μπροστά όπως του αρμόζει, να δηλώνει ανοιχτά και αντρίκια την παρουσία του, να παλεύει στο όραμα μιας Αριστεράς που αξίζει παρ’ όλη την ταλαιπωρία να συμμετέχει ανοίγοντας καινούριους δρόμους, να διαλέγεται χωρίς πάθη, να συμβιβάζεται χωρίς φόβους, σε κάθε περίπτωση να δρα, ακόμα και να κυβερνά όπως συμβαίνει σήμερα!!!…
Κλείνοντας το βιβλίο με πικρία αναρωτιέμαι και πάλι, σε τι άραγε ωφελούν οι πανηγυρισμοί των 70/χρόνων του ΔΣΕ που ετοιμάζονται; Οι καθοδηγητές αυτοί που θέτουν τέτοιους «υψηλούς» πολιτικούς στόχους, έχουν άραγε μελετήσει την ιστορία όσο και όπως χρειάζεται; έχουν συνείδηση πώς παιδαγωγούν και διαπαιδαγωγούν τους νέους, έχουν την δύναμη της γνώσης να κρίνουν την πολιτική διαχείριση εκείνης της εποχής; ή θα ζητήσουν και πάλι το «όπλα παρά πόδα»; Προσέχτε όμως γιατί τότε το σύνθημα αυτό δεν ήταν για να τρομάξουν οι νικητές αλλά για να μην χάσουν την ελπίδα οι ηττημένοι… Έτσι εύκολα μπορεί να μπερδευτεί η άκριτη αυταρέσκεια με την μελετημένη αυτογνωσία… Η ιστορία διδάσκει όταν την αφουγκραζόμαστε με σεβασμό, όταν την προσεγγίζουμε με πνεύμα ελεύθερο από προκαταλήψεις ή ιδεοληψίες, αλλιώς καταντά μια στείρα θριαμβολογία με επαίνους κούφιους και μεγάλα λόγια χωρίς περιεχόμενο… και είναι πολύ κακό, αυτού του είδους η κατάντια…
______________________________________________________________________
Η τελευταία πράξη της τραγωδίας: Σουργκουτ – Σιβηρίας μέσα στον λάκκο ανοίγει το ξύλινο φέρετρο, ο μικρός γιος Σήφης (από τον ΙωσηφΣταλιν το όνομα), τοποθετεί κάτω από το σακάκι στο μέρος της καρδιάς, ένα σακουλάκι με χώμα ελληνικό, που του είχε δώσει ο πατέρας Ν.Ζ. γι’ αυτό τον σκοπό…
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
Ιούλιος 2016
