ΤΟ «ΚΑΣΠΩ» ΚΑΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ
Το κασπώ βρε! το κασπώ πού είναι το κασπώ; «Μάνα μην κλαίς θα το βρούμε θέλει»…
Μήνες είναι, μην πω και χρόνια που το ψάχναμε παντού… σε όλες τι γωνιές του κήπου, κάτω απ΄ τις ξερές πλέον τριανταφυλλιές, μέσα στα χορτάρια στο πάνω πεζούλι, κάτω από το μεγάλο πεύκο στο κέντρο της πίσω αυλής, στο κατώφλι της μεγάλης καγκελόπορτας που οδηγεί προς τον στάβλο εκεί όπου σωρεύονται το φθινόπωρο τα φύλλα του γέρο-πλάτανου, στη ρίζα του ρημαγμένου μαντρότοιχου … από κόσκινο περάσαμε το χώμα, ανάποδα το φέραμε, τίποτα… πουθενά δεν καταφέραμε να το εντοπίσουμε, μεγάλη η συμφορά μας… πικρά δάκρυα μούσκευαν τα μεταξωτά μαντήλια της «Μεγαλειοτάτης Μητέρας»! δεν την προλαβαίναμε, απαρηγόρητη… τι θα απογίνουμε τώρα χωρίς το κασπώ αυτό; το τέταρτο στη σειρά ήταν, γιατί τα άλλα τρία τα έχουμε ευτυχώς διασώσει για όλο το έθνος των Ελλήνων!
Ξέρετε τι σημαίνει για μας τους απογόνους των ένδοξων προγόνων μας, να χάσουμε από τα μάτια μας κι από την ιστορία μας το τέταρτο αυτό κασπώ που στόλιζε με τα αδερφάκια του την σκάλα που πατούσε, το λέω και ανατριχιάζω, για να ανέβει η «Βασίλισσα» τότε του «έθνους» στο μεγαλοπρεπές ανάκτορο εκεί στο Τατόι;
Ύπνος δεν μας έπιανε, άγρυπνοι τις νύχτες τιναζόμαστε ιδρωμένοι αναστενάζοντας και παρακαλούσαμε τον ‘Αη-Φανούριο να μας φανερώσει αυτό το συγκεκριμένο κασπώ! Και να! κάθε τόσο οι φανουρόπιτες με σταφίδες, άλλες πασπαλισμένες με ζάχαρη, άλλες με αλεύρι και κανέλα, σε όλες τις παραλλαγές, αλλά δυστυχώς καμία ανταπόκριση κι από αυτόν τον «Μεγαλόχαρο» σαν να γελούσε και ΄τούτος με τα βάσανά μας!
Το κασπώ βρε! Το κασπώ πού είναι το κασπώ; Οι ίδιες φωνές σπαρακτικά ακούγονται από τα βάθη του χρόνου και άντε πάλι από την αρχή να ψάχνουμε σπιθαμή προς σπιθαμή μπας και βρούμε έστω κι ένα ίχνος του, ένα τόσο δα κομματάκι να ηρεμήσουμε επιτέλους, να το παραδώσουμε εκεί που πρέπει, να το μελετήσουν οι επιστήμονες, να γράψουν διατριβές πάνω σε αυτό το κασπώ κι ας είναι και το τέταρτο στη σειρά και να μας δώσουν τα συμπεράσματά τους απαντώντας με σοβαρότητα … σε τι χρησίμευε επακριβώς, πού ήταν τοποθετημένο με ακρίβεια εκατοστών, το πιάσανε με τα βασιλικά τους χέρια, το κλώτσησαν με τα βασιλικά τους πόδια οι γαλαζοαίματοι Βασιλείς μας, εκεί στο Τατόι; (τα λέω και ξανά-ανατριχιάζω) ή το αγγίζανε μόνο οι υπηρέτες, τι λουλούδια έβαζαν μέσα, τι μέγεθος είχε αυτό το χαμένο κασπώ κι ας ήταν και «τέταρτο» στη σειρά, όλα αυτά θα τα μάθουμε άραγε ποτέ για να κατανοήσουμε το παρελθόν μας; γιατί το παρόν το ζούμε και το «κατανοούμε» κάθε μέρα που περνάει και βαθύτερα!!! με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, πίσω και εμπρός μας… από την μια ο φόβος του κορονοϊού που μας κλείνει στα σπίτια μας, από την άλλη μην βρεθούμε σε λάθος παγκάκι τις ώρες που βγαίνουμε με τα μηνύματα στα κινητά και βρεθούμε τραυματισμένοι στην καλύτερη σε κανένα αστυνομικό τμήμα… «πονάω» φώναζε το παληκάρι προχθές σε μια πλατεία «νοικοκυραίων» κι οι αστυνομικοί της Κυβέρνησης τον βαρούσαν με όλη τους τη δύναμη για να επιβάλουν την τάξη και το «νόμο» τους… από «αγάπη» για μας, να μην αρρωστήσουμε μας διαβεβαιώνουν… ε! μην μας αγαπάτε άλλο, χορτάσαμε την αγάπη σας τόσο… που άρχισε πια να μας «ΠΟΝΑΕΙ»… και ο πόνος φέρνει θυμό κι ο θυμός φέρνει οργή, η οργή ανάθεμα και μετά έρχεται η «Ανάσταση»!
Κι ενώ όλοι βαδίζαμε, χωρίς κόμματα πίσω από το πανο που έγραφε κι αυτό «ΠΟΝΑΩ», με τις μάσκες και τα αντισηπτικά στην πλατεία για να σώσουμε την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μόνο για αυτήν μαζεύτηκε τόσος κόσμος και είμαστε χιλιάδες, πολλές χιλιάδες τόσες χιλιάδες που μας μετρήσανε όπως – όπως και τρόμαξαν… και να δείτε που μπορεί να σκοτωθούν κατά λάθος και μεταξύ τους οι … «ανεκπαίδευτοι»!
Κι ενώ όλοι μας κλαίγαμε για το τραγικό γεγονός που μας βρήκε εντελώς απροετοίμαστους όταν συνειδητοποιήσαμε την απώλεια του μοναδικού κασπώ κι ας ήταν και το «τέταρτο» στη σειρά!
Ξάφνου μια συνταρακτική είδηση έσκασε σαν βόμβα από την Πρόεδρο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ! κυρία Κ. Σακελλαροπούλου, μια είδηση που μας συντάραξε όλους…
Ναι! είναι αλήθεια δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία… Βρέθηκε το χαμένο για πολλά χρόνια «τέταρτο» κασπώ! Του Παλατιού… εντοπίστηκε το χαμένο κασπώ στο Προεδρικό Μέγαρο! Εκεί που έκανε η Πρόεδρος, λένε, την απογευματινή της βόλτα στους κήπους του Μεγάρου σκόνταψε σε μία πέτρα, (πώς βρέθηκε αυτή εκεί άγνωστο προς το παρόν, η πέτρα όχι η Πρόεδρος), παραλίγο να πέσει αν δεν την συγκρατούσε ένας γεροδεμένος φύλακας, έβαλε κι εκείνη τα χέρια της και σκυμμένη καθώς ήταν, παρατηρεί πίσω από τον θάμνο την άκρη ενός περίεργου αντικειμένου… αμέσως πλησιάζει, όρθια τώρα, σκύβει σεμνά και με τα χέρια βγάζει από πάνω κάτι ξερά φύλλα από το θάμνο και Ω! βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το κασπώ…
Τι να σας πω, τι έγινε από δω και πέρα… που μυαλό τώρα για την νοσούσα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ όπου είναι η θεραπαινίδα της, που σκέψη για μια δήλωση για τα έκτροπα που ζούμε από την αστυνομία, για τους νόμους που καταπατούνται από τους «νομοθέτες», για τα μέτρα που τα καταπατούν οι ίδιοι που μας τρομοκρατούν…
Αμέσως καλεί να της φέρουν το κόκκινο κινητό τηλέφωνο κι επικοινωνεί με μία Μενδώνη αυτή που μια μέρα από το γραφείο της κοιτάζοντας κάτω το παρκάκι εντόπισε όχι το κασπώ που κι εκείνη το ψάχνει αλλά έναν «άγνωστο» τύπο να αναζητάει δουλειά, τον φώναξε λοιπόν και τον διόρισε Δ/ντη στο Εθνικό Θέατρο, από τότε άρχισε το κουτσομπολιό ότι πρόκειται για έναν ανώμαλο παιδόφιλο, δεν παν να λένε ό,τι θένε… βολεύτηκαν όλοι, ε! εντάξει κάτι μικροπροβλήματα που προέκυψαν θα τα λύσουν, ξέρουν αυτοί και το πώς και με ποιους… Την καλεί όμως για να της αναγγείλει το χαρμόσυνο γεγονός ό,τι βρήκε επιτέλους αυτό που όλοι τόσα χρόνια αγωνιούσαμε αν θα το βρούμε!!! Το χαμένο κασπώ ας είναι και το τελευταίο στη σειρά…
Το κασπώ βρε! το κασπώ πού είναι το κασπώ;
«Μάνα μου ησύχασε, το βρήκαμε, αλλά τι το θες χάνουμε άλλα που ΠΟΝΑΝΕ!!!
Χαρούλα Κ.Κοτσάνη
