Τη Σκηνή περιοδείας, που για πρώτη φορά «πιάνει» λιμάνι στα ελληνικά νησιά, παρουσίασε σε συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε σήμερα, το Εθνικό Θέατρο. «Όχημα» της θεατρικής δράσης είναι το αρματαγωγό «Ρόδος».
Με τη βοήθεια του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και του Πολεμικού Ναυτικού, που από την πρώτη στιγμή «αγκάλιασαν» το εγχείρημα, το αρματαγωγό «Ρόδος» μετατρέπεται σε μέσο μεταφοράς της θεατρικής τέχνης, καθώς η σκηνή, τα καμαρίνια και οι θέσεις των θεατών βρίσκονται στα «σπλάχνα» του πλοίου.
Εστιάζοντας στο παρόν και το μέλλον
Εκεί, μέσα στο «Ρόδος», οι ηθοποιοί του Εθνικού Θεάτρου παρουσιάζουν το έργο «Ένας Έλληνας. Απομνημονεύματα Στρατηγού Μακρυγιάννη». Μια παράσταση που φωτίζει το κείμενο ενός αυθεντικά λαϊκού ανθρώπου εστιάζοντας όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά στο παρόν και το μέλλον.
Το Εθνικό Θέατρο δεν είναι μόνο θέατρο της Αθήνας, αλλά ολόκληρης της Ελλάδας και ιδιαίτερα των ανθρώπων της περιφέρειας που δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στη θεατρική πράξη. Η φετινή περιοδεία θα διαρκέσει από τις 28 Απριλίου μέχρι τις 16 Μαΐου, προσεγγίζοντας και λιμάνια της άγονης γραμμής.
Οι σταθμοί του αρματαγωγού :
30/4 Ικαρία (Άγιος Κήρυκος)
2-3/5 Πάτμος (Σκάλα)
4-5/5 Λέρος (Λακκί)
7/5 Αστυπάλαια (Λιμάνι)
9/5 Νίσυρος (Μανδράκι)
11/5 Τήλος (Λιβάδια)
12-13/5 Κάρπαθος (Πηγάδια)
15/5 Κάσος (Φρυ)
Ταυτότητα παράστασης
Δραματουργική επεξεργασία: Χρήστος Μαρσέλλος, Περικλής Μουστάκης, Ντίνα Σταματοπούλου. Σύλληψη- σκηνοθεσία: Περικλής Μουστάκης. Σκηνικά-κοστούμια: Στέλλα Ρότσιου. Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς, μουσική επιλογή: Ντίνα Σταματοπούλου, μαριονέττες: Θανάσης Γκότσης, βοηθός σκηνοθέτη: Ντίνα Σταματοπούλου, βοηθός Σκηνογράφου: Βασιλική Τσιλιγκρού.
Διανομή (αλφαβητικά): Ελένη Γαρυφαλλή, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Μπόγρης, Τάνια Παλαιολόγου, Σήφης Πολυζωίδης. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Σημείωμα του σκηνοθέτη της παράστασης, Περικλή Μουστάκη
«Η έννοια της ελληνικότητας κυρίως έχει επιβιώσει και κατά καιρούς εξελιχθεί μέσα από στρατηγήματα κάποιων σημαντικών προσωπικοτήτων, που έχουν καταφέρει να εμπνεύσουν και να μετατοπίσουν το “εγώ” στο “εμείς”. Μια τέτοια εμβληματική προσωπικότητα είναι ο Μακρυγιάννης.
Ο τίτλος ένας Έλληνας είναι ταιριαστός για μια θεατρική εμπειρία βασισμένη στα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Ο Μακρυγιάννης είναι πριν από οτιδήποτε άλλο ένας Έλληνας, επειδή ο βίος του συμπίπτει χρονικά με τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τη σημερινή Ελλάδα, από τη Επανάσταση στην οποία συμμετείχε πρωταγωνιστικά, μέχρι το Σύνταγμα της 3ης Σεπτεμβρίου του οποίου ήταν βασικός υποκινητής, με την ατομικότητά του να σβήνει όλο και πιο πολύ αφήνοντας την προτεραιότητα στο εθνικό στοιχείο. “Είμαστε στο εμείς” έλεγε.
Ο ίδιος, λοιπόν, πρώτος φιλοδόξησε να μην είναι παρά ένας Έλληνας και κατάφερε εντέλει να γίνει ένα πρότυπο, επειδή αγωνίστηκε σ’ όλη του τη ζωή ενάντια σε καθετί που στεκόταν εμπόδιο στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη, επειδή δεν ήταν χλιαρός αλλά απόλυτος στο φρόνημά του, έτοιμος πάντα για τη μεγαλύτερη και την έσχατη θυσία. Και επειδή κουβάλησε μέχρι τέλους την ελληνικότητά του σαν σταυρό, αφού η πατρίδα, που της είχε δώσει τα πάντα, έφτασε να τον καταδικάσει σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Του δόθηκε χάρη, βέβαια, και η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά που σταδιακά κατέληξαν σε δύο χρόνια φυλάκισης πριν αφεθεί τελικά ελεύθερος. Αλλά σάπισε το κορμί του στο μεταξύ στο νοσοκομείο από τα τραύματα που του είχε αφήσει ο αγώνας. Αυτή η ζωή η βιωμένη ως θυσία, που ο ακλόνητος λαϊκός χριστιανισμός του τη γεμίζει αγάπη και γενναιοδωρία, τον κάνει στα μάτια μας έναν μεγάλο Έλληνα.
Η παράσταση σκύβει πάνω στο κείμενό του και ανοίγει ερωτήματα. Τι σημαίνουν για μας πατρίδα – έθνος – κράτος – πίστη – θρησκεία – πάθος – αγώνας – θυσία; Τι περιεχόμενο μπορούμε να τους δώσουμε εμείς σήμερα; Αφουγκραζόμενη το κείμενο του Μακρυγιάννη, η παράσταση φωτίζει το παρελθόν και το παρόν, σχολιάζει, χειρονομεί, σαρκάζει, βάζοντας το τότε και το τώρα δίπλα δίπλα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με άλλη μορφή κάθε φορά. Αλλά η διάψευση της επανάστασης, η απογοήτευση, αισθανόμαστε να μένουν σαν ένας συνδετικός ιστός κοινός. Το ίδιο, όμως, και η πεποίθηση ότι η ουτοπία ποτέ δεν είναι ουτοπική».
