Στις 09:16 χτύπησε το τηλέφωνο…δεν ήταν το τηλέφωνο της δουλειάς αλλά το προσωπικό. Όταν διαπιστώνεις πως σε καλεί ο γιατρός που επιβλέπει την υγεία του πατέρα σου, που ξέρεις πως είναι επιβαρυμένη το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι ανησυχία, για να μην πω τρόμο.
Ο τρόμος όμως είναι κάτι που έχω εξορίσει από τη ζωή μου εδώ και αρκετά χρόνια.προσωπικοί λόγοι και κοινωνικοί μ’ έκαναν να τον πολεμώ, να μην του δίνω χώρο ν’ αναπτυχθεί για να μπορώ να λειτουργώ έχοντας την εικόνα καθαρή και την δράση μου απέναντι σε ο,τι συμβαίνει συγκεντρωμένη στην ουσία, στον στόχο.
Ας αφήσουμε τον τρόμο όμως να ονειρεύεται την ένδοξη επιστροφή του, γιατί βρισκόμαστε στο σημείο που ο ποιητής περιέγραψε ως “και θα λάβουν τα όνειρα εκδίκηση”. Το τηλεφώνημα είχε κοινωνικοπολιτική βάση ουσίας, δεν ήταν ένα τηλεφώνημα δημοσιοσχεσίτικου τύπου.
Σ’ αυτόν τον άνθρωπο χρωστάω δυο φορές τη ζωή του πατέρα μου. Ειδικά μετά από εκείνη την επίθεση απο σφίγγες που είχε δεχτεί, αν δεν ήταν στο πόστο του, αν δεν υπήρχαν οι αδρεναλίνες κι αν δεν είχε δράσει ακαριαία ο ίδιος, δεν θα ζούσε ο Μανολάκης, ημιθανή τον πήγε η αδερφή μου στο νοσοκομείο κι ήταν Κυριακή απόγευμα. Πολλά τα “αν” τότε και όλα πήγαν καλά σε ελάχιστο χρόνο, τόσο καλά που πραγματικά έμοιαζε με θαύμα. Τα “αν” εδώ με αφορούν προσωπικά, τα “πρέπει” όμως αφορούν το σύνολο.
Όπως και σε πολλά μέρη της χώρας, ειδικά στην επαρχία, τα νοσοκομεία χρειάζονται γιατρούς, “Δεν θέλουμε χρήματα, δεν θέλουμε αύξηση τούτη εδώ την ώρα, προσωπικό χρειαζόμαστε” μου είπε ο γιατρός. Ο συγκεκριμένος λιώνει στις εφημερίες, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, προσπαθώντας εργαζόμενος ώρες ατελείωτες να καλύψει τα κενά.
Μιλήσαμε λοιπόν για τα προβλήματα, όχι για να πω κάτι κάπου, αυτό το κάνει ο ίδιος επίσημα, αλλά για να μάθει πως τα βλέπω κι εγώ απ’ δω, να μ’ ενημερώσει και τέλος πάντων να συζητήσουμε γενικότερα.
Είναι δύσκολο να ξεγελάσει κανείς άνθρωπο συνειδητοποιημένο, άνθρωπο που δουλεύει, αυτό όποιος δεν το ξέρει, αυτόν που ξεγελά ηθελημένα είναι τον εαυτό του.
Μου είπε λοιπόν ο άνθρωπος τα προβλήματα, μου είπε την τακτική των ανθρώπων που 5 χρόνια δεν έκαναν το παραμικρό και τώρα έχουν βγει στα κάγκελα ζητώντας το αυτονόητο, αυτό που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους στέρησαν από τον κόσμο τόσα χρόνια και τώρα παριστάνουν τις αθώες περιστερές. Μιλήσαμε-κυρίως μου είπε την γνώμη του- για την γενικότερη εικόνα, της διαπραγμάτευσης, τον Βαρουφάκη-έχει γίνει στοίχημα ο τύπος, δεδομένης της δυσαρέσκειας των Γερμανών η παραμονή του ή η τυχόν αποπομπή του από την κυβέρνηση δείχνει σημάδια υποχώρησης στην πίεση-μιλήσαμε για τους πολίτες, πως βλέπουν την κατάσταση, για τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν και δεν έχουν γίνει, για τα σημάδια “αλλαγής” στην πορεία πλεύσης εσωτερικά και για να μην το κουράζω, κάναμε ένα πέρασμα απ’ όλο το τοπίο όπως διαμορφώνεται. Εντύπωση μου έκανε πως μέσα σ’ ένα τέταρτο που κράτησε η συνομιλία μας ειπώθηκαν όλα επιγραμματικά, στην ουσία τους, δεν ήταν δηλαδή ενα άσκοπο “μπλα μπλα” επίδειξης ή γοητείας .
Που καταλήξαμε; Στο “δουλειά υψωμένη στη νιοστή, Άνθρωποι και πάθος”. Θα μου πεις “σιγά το συμπέρασμα”. Δεν θα σου πω τίποτα, θα σου πω “σκέψου το”. Η επιτυχία δεν είναι σίγουρη, αλλά τουλάχιστον είσαι στον σωστό δρόμο και ασχέτως αποτελέσματος προσπάθησες, πάλεψες. Αυτό δεν πάει χαμένο.
Έχω πάντα την τάση να κάνω πράγματα σε κλίμακα και μετά να τα επεκτείνω. Οχι δεν είμαι μαθηματικό μυαλό, απλώς έτσι λειτουργώ. Και θεωρώ πάντα πως τα πράγματα είναι απλά, αν θες να κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις και το προσπαθείς, επιμένεις με υπομονή και σθένος. Αυτό το μαθαίνεις μέσα από τη δουλειά η οποία πολλές φορές δεν είναι μια, αλλά πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους. Πάντα υπάρχει όμως μια κοινή στρατηγική στο πως το παλεύεις που είναι ίδια για όλες. Προσαρμόζεις την τακτική στα νέα δεδομένα, στους κινδύνους, ιεραρχείς και πας.
Κάποτε με ρώτησαν “καλά, πως έκανες αυτό ή εκείνο;” Η απάντηση που μάλλον καταγράφηκε ως σουρεαλιστική αλλά για μένα ήταν ρεαλιστικότατη ήταν “¨Όταν ξέρεις να καλλιεργείς πατάτες και καταφέρεις να σου δώσουν καρπό, ξέρεις τι να κάνεις και με τα υπόλοιπα που δεν είναι πατάτες”. Η κλίμακα που λέγαμε.
“Τον πατέρα μου τον γνώρισα 9 χρόνια αφού γεννήθηκα, ήταν στην Γυάρο εξόριστος” μου είπε ο γιατρός. “Κάποτε μου είπε” συνέχισε ο γιατρός “πως δώσαμε τη μάχη, γιε μου, και τη χάσαμε” .
“Αυτή τη φορά θα είναι συντριβή αν…” του απάντησα. Απέφυγα να κοιτάξω το ταβάνι γιατί μιλάει το άτιμο. Όσοι τύχει και διαβάσετε το παρόν μην βιαστείτε ούτε να θριαμβολογήσετε, ούτε να με κατατάξετε. Ούτε “θρίαμβος” -και εκτός εισαγωγικών-υπάρχει, ούτε κατατάσσομαι επειδή βολεύει ενδεχομένως το όποιο ταμπελάκι στην τακτοποίηση. Επειδή συμπεράσματα ο καθένας βγάζει εύκολα και τελευταία, παρατηρώ, τα χει και σιγουράκι.
Στο μυαλό μου έχω πάντα τις πατάτες και πως θ’ αποδώσουν καρπό. Και μάλιστα τις θέλω βιολογικής καλλιέργειας. Χωρίς ορμόνες και φυτοφάρμακα. Διάολε, έχουν άλλη νοστιμιά. Και επιμένω πως χρειάζεται “δουλειά στη νιοστή, Άνθρωποι και πάθος”. Βασική αρχή.
Σάββατο πρωί μετά από ένα υπέροχο βράδυ Παρασκευής και με χίλια θέματα στο κεφάλι.
Αυτά.
Ειρήνη Προμπονά
